بریده‌هایی از کتاب نامه‌های عاشقانه پابلو نرودا به آلبرتینا رزا

حدیث عشق بیان کن! به هر زبان که تو دانی!! شمس الدین محمد شیرازی (حافظ)

من نیازم به تو از نان، و از آب هم بیشتر است.

زمان به مرور تو را یقیناً به آغوش من باز خواهد گرداند.

. تنها چیزی که در دیگری ممکن است موجب یأس آدمی‌می‌شود، خشکی و بی احساسی‌قلبِ وی است. حالا تصور کن که من این مطلب را در تو کشف می‌کنم، در تو، در تویی که قسمتی از خود من هستی. بعد این میل در من بیدار می‌شود که سرت را به دیوار بکوبم

گاهی، امروز، از این که تو پیش من نیستی، می‌هراسم. از این که نمی‌توانی برای همیشه پیش من بمانی.

تو دلت رفته رفته برای من کمتر تنگ می‌شود.

ما با یک دیگر برای عشق مان قلّاده‌ی زیبایی از بلایا را تولید می‌کنیم.

نمی‌دانی که چه قدر به تو علاقه دارم. من نیازم به تو از نان، و از آب هم بیشتر است. این که به تو بگویند: «نمی‌توانم همه چیز را به تو توضیح بدهم،» واقعاً چه نقش و اثری می‌تواند که داشته باشد. شاید اصلاً نیازی نباشد که به تو توضیح بدهم تا مرا درک کنی. اگر هم چنان به من علاقه داشته باشی، توضیح به چه کارت می‌آید؟

به من نامه بده و نامه‌هایی را هم که برای‌ات برشمردم از پست بخواه، برای دریافت آن‌ها درخواست بده، چون متعلق به تو هستند و نه به هیچ کس در دنیا، نه به هیچ کس دیگری در دنیا، آن‌ها مال تو هستند و نه مال هیچ کس دیگری، درست مثل دل من.

خیلی تنها هستم. و جز این تنهایی هنوز هم فقط تو را دارم.

کاش بودی، آلبرتینا. کاش الان اینجا بودی و مقابل حرارت ذغالی که مرا گرم می‌کند، می‌نشستی، کاش با آن چشم‌های غم زده ات، و با سکوتت که مورد پسند من است، این جا بودی. کوچولو بیا! یا لااقل به من فکر کن. پابلو

در مورد حوادث ناگوار، در مورد تمام مسائل ناگوار یا نامطبوعی که برایم رخ می‌دهند، فراموشی را پیشه کرده‌ام، زیرا من توانا به فراموش کردن هستم. حالا نوبت توست: تو برای همیشه فراموش خواهی شد، و از قلبِ من تبعید خواهی شد، حتی اگر برایت معنا و اهمیت زیادی نداشته باشد. قضاوت: چون تو دوستی ناخوش آیندی بودی، و چون من دردمندانه اشتباه کرده‌ام که هوش و مهربانی‌تو را باور نمودم. سال نو برایت ارمغان آور شادی است، البته اگر تو در حال حاضر فاقد آن باشی. پابلو

وقتی فکر می‌کنم که این برهه، که تو در آن نیستی و غایبی، همه‌ی زندگی‌من نیست، بسیار بیش تر دوستت می‌دارم.

تقریباً شب‌ها را کامل بیدارم، در طول روز می‌خوابم و میلی به هیچ کاری ندارم. خسته‌ام، خسته از خستگی‌یی که تنها قلب تو می‌تواند من را از آن برهاند.

دسته گل بنفشه‌ی بزرگی هم با خودم آوردم. آن‌ها آن قدر زیبا هستند که فقط لیاقت تو را دارند.

من محکوم به تنهایی شده‌ام. به خودم لطفی می‌کنم که شاید باورت نشود: نامه‌هایت را می‌خوانم و تا می‌توانم به تو می‌نویسم.

کوچولو بیا! یا لااقل به من فکر کن

صدفی که نام مرا با صدایِ دریایی‌اش به تو می‌گوید.

من کمی‌رنجور بودم، چون تو به پاولتبی‌توجه هستی. وقتی بیش از هر زمان به تو محتاجم، به فکرت، به نامه‌هایت، تو خودت را عمداً از من دور نگه می‌داری. ناگوار است، کودکِ من، چون من احساسِ خستگی می‌کنم و گاه با این آرزو از خواب برمی‌خیزم که فراموشت کنم.

. تو یک رؤیایی افسانه‌ای هستی.

من محکوم به تنهایی شده‌ام.

زندگیم خیلی تغییر کرده است، نمی‌توانم در نامه آن‌ها را برایت شرح بدهم، برای همین از من می‌خواهد که دوباره بیایی کنارم تا خودت این جا باشی و از من و زندگی‌ام مراقبت کنی.

هر روز به من بنویس

در این محلِ خلوت با تو بودم، چه خوش بخت می‌شدم.

وقتی فکر می‌کنم که این برهه، که تو در آن نیستی و غایبی، همه‌ی زندگی‌من نیست، بسیار بیش تر دوستت می‌دارم.

من محکوم به تنهایی شده‌ام

من نیازم به تو از نان، و از آب هم بیشتر است

وقتی بیش از هر زمان به تو محتاجم، به فکرت، به نامه‌هایت، تو خودت را عمداً از من دور نگه می‌داری. ناگوار است، کودکِ من، چون من احساسِ خستگی می‌کنم و گاه با این آرزو از خواب برمی‌خیزم که فراموشت کنم.