بریده‌هایی از کتاب از تروما تا التیام

تو آدم بدی نیستی، فقط گذشتهٔ بسیار بی‌مهری رو پشت‌سر گذاشتی.

افراد خودآزار درد را به‌خاطر اینکه به‌شدت آشناست «دوست دارند»، چراکه آن‌ها را به یاد خانه می‌اندازد.

همین‌که باید رنج بکشیم، به‌قدر کافی بد است؛ اما از آن بدتر این است که مجبور باشیم درحالی‌که از علائم روانی مرموز رنج می‌بریم و توضیحات یا پاسخ‌های مناسبی هم در اختیار نداریم، این رنج‌کشیدن را تا ابد ادامه دهیم

روزی از بدترین موقعیت‌ها عبور خواهیم کرد.

افراد شرمنده اربابی درونی دارند که هیچ‌وقت کوتاه نمی‌آید.

بیزاری از درگیری نشانه‌ای از خودبیزاری است. ما از مبارزه فرار می‌کنیم، چون آن‌قدر از خودمان متنفریم که نمی‌توانیم از آنچه هستیم دفاع کنیم. ما را طوری تربیت کرده‌اند که احساس خیلی بدی به خودمان داشته باشیم و حالا نمی‌توانیم از کسی که از او متنفریم دفاع کنیم.

فرد کمال‌گرا ممکن است به موفقیت‌های زیادی دست پیدا کند، اما موفقیت واقعی او در این است که خودش را مجاز به نقص‌داشتن بداند.

اگر در آرامش به خودمان فرصت تأمل بدهیم، در جایی مثل حمام یا هواپیما یا در هنگام پیاده‌روی، خاطراتی از تروما به یاد می‌آیند.

شاید این رفتارها را بتوان به‌سادگی مسخره کرد و نادیده گرفت؛ اما این واقعیت که ما لازم داریم چیزی برای نگرانی پیدا کنیم، مطلب ساده‌ای نیست، بلکه نشانهٔ نوع خاصی از تروماست که مستحق همدلی ویژه و درک صبورانه است. نیاز وسواس‌گونه به نگرانی، نشانه‌ای از این است که در گذشته‌ای عمدتاً مبهم و ناشناخته، چیزی نگران‌کننده و غم‌انگیز را پشت‌سر گذاشته‌ایم.

زندگی سالم فقط به معنای دوست‌داشتن صلح و آرامش نیست، بلکه مستلزم داشتنِ اشتیاق برای نبردهای عادلانه هم هست.

این کلمه نباید فقط تداعی‌گر روابط عاشقانه باشد. هر زمان که توجه وجود داشته باشد، کسی به ما گوش بدهد و کسی دغدغه‌های خودخواهانه‌اش را کنار بگذارد تا با موقعیت عذاب‌آور و پیچیدهٔ ما همدلی کند، عشق وجود دارد. وقتی کسی در مواجهه با غم‌های ما صبور باشد، گناهان ما را ببخشد، پذیرای آرزوهای ما باشد، با ناامیدی ما همدردی کند، عشق وجود دارد

ما همین‌حالا احمق هستیم، در گذشته احمق بودیم و در آینده هم احمق خواهیم بود. برای انسان‌بودن هیچ روش دیگری وجود ندارد.

اما حقیقت ظریف‌تر و روان‌شناختی‌تر است. افراد «به‌دلیل نحوهٔ تفسیر وقایع» خودکشی می‌کنند

بی‌خوابی انتقام ذهن است از تمام تلاش‌هایی که، عمدتاً ناآگاهانه، برای جلوگیری از بروز افکار خاصی در طول روز انجام داده‌ایم.

وقتی ذهن راه‌هایی برای سرکوب‌کردنِ علائم پریشانی پیدا می‌کند، انواع خاصی از درد در بدن بروز پیدا می‌کنند. اغلب ما در گذر از افسردگی‌های خفیف یا اضطراب مزمن استاد شده‌ایم، اما وقتی خویشتنِ عمیق‌تر ما دیگر نمی‌تواند سهل‌انگاری عاطفی‌مان را تحمل کند، ممکن است دچار نوعی کمردرد شویم که به‌طرز انکارناپذیری حاکی از وجود مشکلی است. ممکن است معدهٔ ما مجبور شود آنچه را ذهنمان درباره‌اش سکوت کرده، «بیان کند.» ممکن است کلیه‌ها مجبور شوند، به زبانی هرچند نامفهوم، مشکلاتی ناگفته را ابراز کنند. هرچه بیشتر بتوانیم آگاهانه تروماهای گذشته را درک کنیم، بدن مشکلات ناشناختهٔ کمتری را در خود بروز می‌دهد. بدن فقط می‌تواند بگوید که «چیزی» اشتباه است. مرحلهٔ بعدی، یعنی غربال‌کردن، به‌یادآوردن، سوگواری‌کردن و تفسیرکردن باید در ذهن انجام شود.

افراد به‌راستی خوشبخت در میان ما کسانی نیستند که چهره‌ای با تقارن کامل دارند، بلکه کسانی‌اند که گذشته‌شان به آن‌ها این امکان را می‌دهد که دربارهٔ هر آنچه آینه می‌گوید، بی‌تفاوت باشند.

ممکن است ناملایمات زندگی در لوح هستی نقش بسته باشند، اما همهٔ انواع رنج ازنظر نوع ظهور یا چگونگی عبورشان از روان ما یکسان نیستند.

فرد کمال‌گرا در درجهٔ اول کسی است که رابطه‌ای بسیار خاص و جالب با مقولهٔ شکست دارد. ریشه‌های کمال‌گرایی در ترس از عواقب اشتباه‌کردن نهفته است.

اندام‌های ما فاقد ابزاری برای بیان هستند و به‌طور طبیعی نمی‌توانند توضیح دهند که یک رابطه چقدر برایشان وحشتناک بوده یا در گذشته، ارتباط با مادر چقدر دشوار بوده است. حتی مغز ما که از مزیت عظیم اتصال مستقیم به دهان برخوردار است، به‌سختی می‌تواند آنچه را در درونش می‌گذرد آشکار کند؛ تا چه رسد به اندام‌هایی که ابزاری برای بیان ندارند و نمی‌توانند زندگی‌نامهٔ روان‌شناختی‌شان را تشریح کنند.

بی‌خوابی انتقام ذهن است از تمام تلاش‌هایی که، عمدتاً ناآگاهانه، برای جلوگیری از بروز افکار خاصی در طول روز انجام داده‌ایم. ما با نیاز به فکرکردن دربارهٔ چیزی که احتمالاً به‌خاطر مشغلهٔ کاری یا تعهدات اجتماعی و خانوادگی نادیده گرفته شده، از خواب بیدار می‌شویم

بیزاری از درگیری نشانه‌ای از خودبیزاری است. ما از مبارزه فرار می‌کنیم، چون آن‌قدر از خودمان متنفریم که نمی‌توانیم از آنچه هستیم دفاع کنی

بیزاری از درگیری نشانه‌ای از خودبیزاری است. ما از مبارزه فرار می‌کنیم، چون آن‌قدر از خودمان متنفریم که نمی‌توانیم از آنچه هستیم دفاع کنیم.

آنچه افراد تشنهٔ موفقیت را از افراد بسیار بااستعداد یا باانگیزه متمایز می‌کند، نیروی محرکهٔ آن‌ها در کارشان است. آن‌ها در اصل یا بیشتر نه به‌این‌دلیل که از کارشان لذت فوق‌العاده‌ای می‌برند یا در قیاس با ما خواسته‌های مادی فوری‌تری دارند، بلکه به‌این‌دلیل که تحت فشارهای روانی و درونی غیرمعمول و شدیدی‌اند، بیش از حد تلاش می‌کنند. فعالیت بی‌وقفهٔ این افراد نه برخاسته از مسئولیت‌پذیری حرفه‌ای، بلکه ناشی از نیازی عاطفی است

تیام علائم تروما ممکن است نیازمند حرکتی باشد که در ابتدا شاید بیش از حد متهورانه به نظر برسد. از ما انتظار می‌رود که برخلاف تمام غرایز ذاتی‌مان باور کنیم که حالات ما شاید فقط نشانه‌های تروما باشند، یعنی نه واکنش‌های دقیق و مشروعی به جهان، بلکه انعکاس ناقص، خودتنبیه‌گرانه و ناعادلانهٔ موقعیت‌های بغرنجی که هنوز به‌قدر کافی آن‌ها را درک یا پردازش نکرده‌ایم.

التیام علائم تروما ممکن است نیازمند حرکتی باشد که در ابتدا شاید بیش از حد متهورانه به نظر برسد. از ما انتظار می‌رود که برخلاف تمام غرایز ذاتی‌مان باور کنیم که حالات ما شاید فقط نشانه‌های تروما باشند، یعنی نه واکنش‌های دقیق و مشروعی به جهان، بلکه انعکاس ناقص، خودتنبیه‌گرانه و ناعادلانهٔ موقعیت‌های بغرنجی که هنوز به‌قدر کافی آن‌ها را درک یا پردازش نکرده‌ایم.

بلوغ عبارت است از شناختِ چیستی و چرایی آنچه ما را به لحاظ احساسی تحریک می‌کند و عزمِ کنارزدنِ واکنش‌های اولیه برای کاوش و درک صبورانهٔ گذشته.