بریده‌هایی از کتاب هنرمند و زمانه

سه چهار خیابان پایین‌تر، پنجرهٔ طبقهٔ دومِ خانه‌ای شکسته بود. تکه‌های درخشان شیشه هنوز روی لبهٔ پنجره پخش بودند و پشت همان قاب شکسته، گلدانی سرسبز بود؛ کشیده‌قامت و سالم. عجیب بود که برگ‌هایش نه پژمرده بودند و نه خاک‌گرفته. «حال که گرفتار آمده‌ای، ببال؛ سبز شو و قد بکش.»

گلدانِ پشت پنجرهٔ شکسته پیام و شعاری در خود نداشت. فقط بود. حضوری تماماً غیراستعاری که یادم انداخت چیزهایی را باید دودستی، با همان «آخرین ذرهٔ» جان، نگه داشت.