بریده‌هایی از کتاب زنان کوچک

«وقتی حس کردید از وضع خود راضی نیستید، به نعمت‌هایی که دارید فکر کنید و شکرگزار باشید.»

در زندگی ما ایام سخت زیادی وجود دارد، اما اگر بتوانیم آن‌طور که باید از خدا کمک بخواهیم همیشه می‌توانیم آن را تحمل کنیم

تفریح بدون کار همان قدر بد است که کار بدون تفریح.

بهتر است آدم ترشیده‌ی خوشبخت باشد، اما همسری بدبخت یا دختری جلف و بی‌حیا نباشد و دائم دنبال شوهر بگردد. غصه نخور مگ. فقر به ندرت عاشق واقعی را رَم می‌دهد.

«بچه‌ها به نعمت‌هایی که دارید فکر کنید، به نعمت‌هایی که دارید فکر کنید، به نعمت‌هایی که دارید فکر کنید.»

«اگر متواضع باشیم، دیگران این کمالات را در رفتار و صحبت‌های ما می‌بینند و احتیاجی نیست که آنها را نمایش بدهیم.»

شیرین‌ترین و بهترین چیز در زندگی یک زن این است که مرد خوبی وارد زندگی او بشود و او ر ا برای ازدواج انتخاب کند

کسی که فرو افتاده است نگران افتادن نیست کسی که افتاده است مغرور نیست و کسی که فروتن است خدا همیشه راهنمای اوست من به آنچه دارم راضیم کم یا زیاد با این حال خدایا! خشنودی تو را طلب می‌کنم چون تو اینها را برایم حفظ می‌کنی

آدم‌های ثروتمند هم مثل فقرا هزارتا غم و غصه دارند.

تفریح بدون کار همان قدر بد است که کار بدون تفریح.»

همیشه با تمام وجود سعی کن قبل از اینکه عصبانیتت غصه و پشیمانی بزرگ‌تری برایت ببار بیاورد بر آن غلبه کنی.

«تو کدام‌یک از خوبی‌های آدم‌ها را بیشتر از همه تحسین می‌کنی؟» ـ شجاعت و صداقت آنها را.

همه با من مهربان هستند و ما تا آنجا که می‌توانیم بدون شما شاد باشیم، شادیم. ایمی بقیه‌ی صفحه را لازم دارد. برای همین باید حرف‌هایم را تمام کنم. من یادم نمی‌رود که هر روز روی گلدان‌ها را بپوشانم و ساعت را کوک کنم و بگذارم هوای خانه عوض شود. لپ‌هی پدر را که همیشه می‌گوید مال بت است، ببوس. آه به خاطر عشتقان، زود زود بیایید.

در این دنیا «بت» های زیادی هستند. دخترانی کم‌رو که تا وقتی کسی با آنها کاری ندارد ساکت یک گوشه می‌نشینند. دخترانی که با خوشحالی زندگی خود را وقف دیگران می‌کنند، اما تا وقتی که جیرجیرک کوچک خانه از جیرجیرکردن باز نایستد،‌ حضور درخشان و دل‌انگیز آنها از بین نرود و سکوت و سایه‌ای غم‌انگیز جای آن را نگیرد، کسی فدارکاری‌های آنها را نمی‌بیند.

به تجربه فهمیده‌ام که خوشبختی واقعی در خانه‌ی ساده و کوچک است. جایی که آدم نان خودش را درمی‌آورد و محرومیت‌ها، خوشی‌ها را شیرین می‌کند.

اینها چیزهایی بود که ایمی خیلی دوست داشت، ولی می‌خواست آنها را ببخشد.

برای مطالعه همه قسمت‌ها لطفا نسخه کامل کتاب را خریداری کنید

بهترین آرزوی قلبیش این بود که مستقل باشد و کسانی که عاشقشان است، تحسینش کنند؛ گویی این قدم اول خوشبختی بود.

«سر، می‌توانی فکر کنی؛ قلب، می‌توانی احساس کنی اما دست،‌ تو باید کار کنی.»

خطر در این نیست که تا مدت‌ها کسی به استعداد واقعی یا خوبی‌های آدم پی نبرد؛ حتی اگر کسی هم پی نبرد، همین که آدم بداند چنین استعدادی دارد و این استعداد را در راه خوبی به کار ببرد، احساس رضات می‌کند. جاذبه‌ی توانایی در تواضع است.»

محبت همیشه بر غم فایق می‌آید.

همیشه در پس سیاهی روشنایی است.

زنان کوچک نویسنده: لوئیزا مِی‌اُلکت ترجمه: فرزین مروارید انتشارات قدیانی

اکثر آثار الکت شرح‌حال گونه است. در مثل وی چهار خواهر داستان زنان کوچک را با استفاده از الگوی خود و خواهرانش (لوئیزا، الیزابت، آنا و می) خلق کرده است که البته خود او در رمان حاضر نقش جو را بر عهده دارد. به علاوه برخی از آثار وی از جمله زنان کوچک (۱۸۶۸) و دنباله‌ی آن مردان کوچک (۱۸۷۱) در زمره‌ی آثار کلاسیک و اخلاقی درآمده‌اند و اینک هنوز به زبان‌های مختلف منتشر می‌شوند.

به من نشان می‌داد که باید سعی کنم همه‌ی حسن‌هایی که می‌خواهم دخترانم داشته باشند، خودم داشته باشم. چون من الگوی آنها بودم. در ثانی انجام این‌کار به خاطر دخترانم برایم راحت‌تر بود تا برای خودم.

این نمایشی است که ما همیشه به نحوی اجرا می‌کنیم. بارهای ما اینجاست،‌ جاده پیش روی ماست و اشتیاق ما نسبت به نیکی و سعادت راهنمایی است که ما را از بسیاری از مشکلات و اشتباهات به آرامش، که شهر واقعی و بهشتی است، می‌رساند.

احتیاج مادر اختراعات است

از او پرسیدم: «پسرهایتان در ارتش خدمت می‌کنند؟» پیرمرد آهسته گفت: «بله خانم. چهارتا پسر داشتم، اما دوتایشان کشته شدند و یکی هم اسیر است و الان دارم می‌روم پیش یکی دیگرشان که خیلی مریض است و در بیمارستان واشنگتن است.» من درحالی‌که این بار به جای ترحم نسبت به او، احساس احترام می‌کردم، گفتم: «شما به وطنتان خیلی خدمت کرده‌اید.» پیرمرد گفت: «حتی یک ذره هم بیشتر از آنچه باید و شاید خدمت نکرده‌ام. اگر خودم هم می‌توانستم مفید باشم می‌رفتم جبهه. اما چون کاری از دستم برنمی‌آید پسرهایم را فرستادم و با کمال میل هم این‌کار را انجام دادم.»

بت بی‌توجه به بیسکویتی که در دست داشت دست زد و جو دستمال سفره را انداخت بالا و داد زد: «نامه، نامه. سه تا هورا برای پدر!» خانم مارچ گفت: «بله، یک نامه‌ی خوب و طولانی از پدرتان رسیده. حالش خوب است و نوشته فصل سرما را خیلی بهتر از آنچه ما فکر می‌کردیم پشت سر خواهد گذاشت و برای کریسمس بهترین آرزوها را برایتان کرده و پیغام مخصوصی هم به شما دخترها داده.» خانم مارچ طوری به جیبش دست می‌کشید که انگار گنجی در جیب دارد. جو درحالی‌که از هولش برای شنیدن مژده، عصرانه‌اش را می‌بلعید و نان و کره‌اش را در دو طرف صندلی‌اش روی قالی می‌ریخت گفت: «ایمی زود باش بخور و تمامش کن! آن جوری با انگشتان کوچکت بازی نکن. نیشت را هم ببند.» بت دیگر چیزی نخورد و عقب رفت و در گوشه‌ی تاریک خودش نشست و در افکاری شاد غوطه‌ور شد تا دیگران نیز آماده‌ی شنیدن مژده شوند.

اگر کسی از ایمی می‌پرسید که بزرگ‌ترین غمش در این عالم چیست؟ بی‌درنگ پاسخ می‌داد: «دماغم». وقتی ایمی نوزاد بود، جو تصادفاً او را در زغال‌دان انداخته بود و ایمی اصرار داشت که در اثر همین اتفاق دماغش برای همیشه از شکل افتاده است. دماغ ایمی نه مثل دماغ پتری بیچاره گنده بود و نه سرخ، بلکه تقریباً پَخ بود، طوری که حتی تمام پرس‌های دنیا هم نمی‌توانستند نوک دماغ او را مثل دماغ اشراف‌زاده‌ها کنند. البته هیچ‌کس اهمیتی به دماغ او نمی‌داد، غیر از خودش؛ و دماغش هم داشت تا آنجا که ممکن بود بزرگ می‌شد، اما ایمی از ته دل آرزو می‌کرد که کاش دماغ زیبای یونانی داشت و برای دلداری خودش در همه‌ی ورقه‌های دفترش، انواع و اقسام دماغ‌ها را نقاشی می‌کرد.