بریده‌هایی از کتاب رویای آدم مضحک

در نهایت، این مردم از تلاش‌های بی‌معنی خسته شدند. رنج در چهره‌هایشان پدیدار شد، و گفتند که رنج زیباست، زیرا تنها از دل رنج می‌توان به تفکر رسید. آن‌ها رنج را در ترانه‌هایشان هم ستایش کردند.

ضعیفان به میل خود تسلیم قدرتمندان می‌شدند، تنها برای این‌که به آن‌ها کمک کنند تا ضعیف‌تر از خودشان را نابود کنند.

مردمانی مغرور و خودخواه پیدا شدند که یا همه‌چیز را می‌خواستند یا هیچ‌چیز.

در یک روز، در یک ساعت—همه‌چیز می‌تواند ناگهان درست شود! نکتهٔ اصلی این است که دیگران را مانند خودتان دوست بدارید، این اصلِ همه‌چیز است، هیچ چیز دیگری لازم نیست؛ و بلافاصله راه درست کردن همه‌چیز پیدا خواهد شد.

من نمی‌توانم بیش از این سرگردان شوم. چون حقیقت را دیده‌ام؛ من آن را دیدم و می‌دانم که انسان‌ها می‌توانند زیبا و خوشبخت باشند، بدون اینکه توانایی زندگی روی زمین را از دست بدهند. من نمی‌خواهم و نمی‌توانم باور کنم که شرارت وضعیت طبیعی انسان‌هاست. اما همه فقط به همین باور من می‌خندند.

سبکسری‌ای عجیب و خیالپردازانه فکر کردم: «آه، پس زندگی پس از مرگ وجود دارد!». اما عمق وجودم چیزی متفاوت می‌گفت: «اگر قرار باشد مطابقِ اراده‌ای ناگزیر و اجباری دوباره باشم و دوباره زندگی کنم، نمی‌خواهم مغلوب و خوار و ذلیل بمانم!»

در خواب، گاه انسان می‌بیند که از جایی سقوط می‌کند، یا ضربه‌ای می‌خورد، اما معمولاً هیچ دردی حس نمی‌کند، مگر آن‌که در بیداری آسیبی دیده باشد. در رؤیای من نیز دردی نبود، اما گمان کردم که با شلیک گلوله، تمام وجودم به لرزه افتاد، ناگهان همه چیز خاموش شد، و پیرامونم را تاریکی هولناکی فراگرفت. گویی نابینا و گنگ شده بودم

به نظر می‌رسد خواب‌ها نه از منطق، که از میل و آرزو سرچشمه می‌گیرند، نه از ذهن، بلکه از دل. و با این وجود، گاه چه اندیشه‌های پیچیده‌ای در خواب به ذهنم خطور کرده است! و در عین حال، در خواب چیزهایی کاملاً غیرقابل تصور رخ می‌دهند.

شاید به این دلیل که اندوهی سهمگین در جانم می‌بالید، اندوهی ناشی از حقیقتی که بسیار بزرگ‌تر از وجود من بود: این باور که همه‌چیز در جهان بی‌اهمیت است.

به نظر می‌رسید که هنوز انسانم و به «هیچ» تبدیل نشده‌ام، پس تا وقتی که به «هیچ» بدل نشده‌ام، زنده‌ام و بنابراین می‌توانم رنج بکشم، خشمگین شوم و از اعمالم احساس شرم کنم.

می‌بینید، با اینکه دیگر هیچ چیز برایم مهم نبود، هنوز هم درد را حس می‌کردم.

«هر که هستی، اگر واقعاً وجود داری و اگر چیزی عاقلانه‌تر از آنچه اکنون بر من می‌گذرد وجود دارد، بگذار آن نیز رخ دهد. و اگر به خاطرِ خودکشی بی‌دلیل من، با این زندگی زشت و بی‌معنا مجازاتم می‌کنی، بدان که هر عذابی بر من وارد کنی، هرگز به اندازه آن خشم خاموشی که در دل دارم، آزارم نخواهد داد، حتی اگر این عذاب میلیون‌ها سال طول بکشد!»

در زمین ما، ما تنها از طریق رنج و درد می‌توانیم حقیقتاً عشق بورزیم! ما قادر به عشق ورزیدن به شیوه‌ای دیگر نیستیم و عشق دیگری نمی‌شناسیم. من رنج می‌خواهم تا بتوانم عشق بورزم.

من می‌خواهم، من تشنهٔ آنم که همین لحظه با چشمانی اشک‌آلود، به آن زمین یگانه‌ای که ترک کردم بوسه بزنم و زندگی در هیچ جای دیگری را نه می‌خواهم، و نه می‌پذیرم...!»

وقتی شریر شدند، از برادری و انسانیت سخن راندند و این مفاهیم را درک کردند. وقتی مجرم شدند، عدالت را ابداع کردند و مجموعه‌ای از قوانین برای خود نوشتند تا آن را حفظ کنند، و برای اجرای این قوانین، گیوتین برپا کردند. آن‌ها به‌سختی به یاد می‌آوردند چه چیزی را از دست داده‌اند و حتی نمی‌خواستند باور کنند که روزگاری معصوم و خوشبخت بوده‌اند.

ما علم داریم، و از طریق آن دوباره حقیقت را پیدا خواهیم کرد. اما این بار آن را آگاهانه خواهیم پذیرفت. دانش از احساسات بالاتر است، آگاهی از زندگی از خود زندگی بالاتر است. علم به ما حکمت می‌دهد، حکمت قوانین را کشف می‌کند، و دانش قوانینِ خوشبختی از خود خوشبختی بالاتر است.

آه، من همیشه غم و اندوه را دوست داشته‌ام، اما فقط برای خودم، فقط برای خودم

ریخته شد. همه شوکه و وحشت‌زده شدند و شروع به جدا شدن و فاصله گرفتن از یکدیگر کردند. اتحادهایی شکل گرفت، اما این اتحادها دیگر علیه یکدیگر بودند. سرزنش‌ها و سرکوفت‌ها آغاز شد. آن‌ها مفهوم شرم را شناختند و شرم به فضیلت تبدیل شد. مفهوم افتخار زاده شد و هر اتحادی پرچم خود را برافراشت. حیوانات را آزار دادند، و حیوانات از آن‌ها به جنگل‌ها گریختند و دشمنشان شدند. نبرد برای جدایی آغاز شد، برای انزوا، برای مالکیت؛ برای «مال من» و «مال تو». آن‌ها زبان‌های متفاوتی برای سخن گفتن پیدا کردند. غم را شناختند و دوستش داشتند. تشنهٔ رنج شدند و گفتند حقیقت فقط از طریق رنج به دست می‌آید. سپس علم در میانشان ظاهر شد.