بریده‌هایی از کتاب هندوانه به شرط عشق

خداحافظی دو ساعت طول می‌کشد و مهمانی یک ساعت است

زن می‌گوید: «آقا پسرتونه؟» بابا می‌زند پشتم و می‌گوید: «غلام شماست!» چه‌قدر از این تعارف بیزارم. چرا از خودش مایه نمی‌گذارد؟ «غلام شماست.» انگار می‌گوید: الاغ شماست!

شعر باید پدر مادردار باشه.

می‌فهمی چی می‌گم یا زیرنویس می‌خوای؟

مامان حرفش را قیچی می‌کند: «بسه کیکاووس! فلسفه‌بافی نکن!» در فرهنگ لغتِ خانواده‌ی ما، این یعنی: «هر غلطی که دلت می‌خواد بکن، فقط هرچه زودتر جون بِکن!» و بابا درحالی‌که به طرف در می‌رود، می‌گوید: «چشم تیمسار! چرا بی‌خود حرص می‌خوری!» مامان خیلی داغ کرده.

مهرداد که تازه گواهی‌نامه گرفته، بدش نمی‌آید خودنمایی کند و رُخی به سوسن نشان بدهد. پسره‌ی هیز چشم از خواهر ما برنمی‌دارد. اگر مهمانشان نبودیم و نان و نمکشان را نخورده بودیم کاری می‌کردم به قورباغه بگوید سیب‌زمینی.

اشاره به کراوات من کرد که ناجور بود و اصلاً به کت و شلوار تنگم نمی‌آمد. شده بودم شبیه سگی که کج‌کج راه می‌رود و قلاده‌اش از گردنش آویزان است. راستش من از کراوات‌زدن خوشم نمی‌آید. اما مامان آن‌را اجباری کرده و به شدت آن‌را مایه‌ی آبرو و حیثیت خانواده می‌داند!

چه گل خوش‌بویی! سوراخ‌های دماغ آدم باز می‌شود.

قند توی دل سوسن آب می‌شود. دختره‌ی آدم ندیده!

خداحافظی دو ساعت طول می‌کشد و مهمانی یک ساعت است