بریده‌هایی از کتاب هنر زندگی کردن

این حقیقت دارد که هریک از ما دنباله‌ای از مادرمان هستیم؛ اصلاً خودِ مادرمان هستیم. پس هربار از دست مادر یا پدرمان عصبانی می‌شویم، از دست خودمان هم عصبانی‌ایم.

یک بار کودکی از من پرسید: «مردن چه حسی داره؟» این سؤال بسیار خوب و بسیار عمیقی است. از مثال ابر استفاده کردم تا تولد و مرگ و تداوم را برایش توضیح دهم. گفتم ابر هرگز نمی‌میرد. ابر فقط به چیز دیگری مثل باران یا برف یا تگرگ تبدیل می‌شود. وقتی ابر هستید، حس ابر را دارید. وقتی باران می‌شوید، حس باران را دارید. وقتی هم برف می‌شوید، حس برف را دارید. پیداکردن جلوه‌ای تازه، فوق‌العاده است.

عجیب است که می‌ترسیم موقع مرگ، چه بلایی سر تن مادی‌مان می‌آید؛ بااین‌حال تا وقتی زنده‌ایم، به‌درستی از تن مادی‌مان لذت نمی‌بریم.

ما مجموع هرآنچه هستیم که می‌اندیشیم و می‌گوییم و انجام می‌دهیم.

بیشترمان هنوز باید یاد بگیریم چطور از تن مادی‌مان مراقبت کنیم. باید یاد بگیریم چطور آرام شویم و چطور بخوابیم. باید یاد بگیریم چطور بخوریم و مصرف کنیم تا تنمان سالم و سبک و آسوده باشد. اگر با دقت گوش دهیم، صدای تنمان را می‌شنویم که مدام می‌گوید چه‌چیزی نیاز دارد و ندارد. ا