بریده‌هایی از کتاب دخمه

با خودمان می‌گوییم، عادت می‌کنیم و با صراحت زیادی، این جمله را تکرار می‌کنیم. آن چیزی که هیچ‌کس نمی‌پرسد، این است که: «به چه قیمتی، عادت می‌کنیم؟»

عده‌ای حتی یک عمر می‌خوانند، ولی هرگز از حد متن فراتر نمی‌روند. آن‌ها به صفحه می‌چسبند و نمی‌دانند که کلمات، همچون سنگ‌ها بستر رودخانه برای رفتن به آن‌طرف رودخانه هستند.

- موضوع امیدوار بودن یا نبودن نیست. وقتی که قدرت تصمیم‌گیری در دست دیگران است، وقتی که ما نمی‌توانیم در تصمیم‌گیری آن‌ها دخالت کنیم، تنها کاری که می‌توان انجام داد، تحمل کردن است.

کسی که درختی می‌کارد، نمی‌داند که آیا روزی برفراز آن حلق‌آویز خواهد شد یا نه.

قانون زندگی این است که هرگاه احساس می‌کنیم همه‌چیزِ ما را گرفته‌اند، باز درمی‌یابیم که هنوز چیزی برایمان باقی مانده.

در این مواقع، یک سگ همیشه به اندازه کافی منتظر می‌ماند؛ منتظر و ساکت. سگ‌ها به خوبی می‌دانند که طبیعت انسان‌ها چقدر حراف، بی‌احتیاط و خنده‌آور است. آن‌ها قادر به بستن دهانشان نیستند.

بشر در بعضی مواقع چیزهای واقعی را برمی‌گزیند و آن را به خیالات بدل می‌کند و در بعضی مواقع هذیان و خیالاتش با واقعیات، به دنبال هم می‌دوند و بازی می‌کنند.

. قانون زندگی این است که هرگاه احساس می‌کنیم همه‌چیزِ ما را گرفته‌اند، باز درمی‌یابیم که هنوز چیزی برایمان باقی مانده.

دو ضعیف، ضعیف بزرگ‌تری را نمی‌سازند، بلکه قدرت جدیدی را به وجود می‌آورند.

دروغ به فراوانی وجود دارد و حقیقت و راستی، یافت نمی‌شود. البته یافت می‌شود، ولی مقدار آن بسیار کم است.

کلمات، همچون پرده‌ای از دود است که می‌تواند بعضی چیزها را بپوشاند، ولی بدتر از همه این است که آدم از کلمات استفاده نکند و ساکت بماند.

کسی چه می‌داند فردا چه پیش خواهد آمد؟

بعضی چیزها همین‌طور هستند، یعنی توضیح‌پذیر نیستند.

برخلاف آنچه معمولاً می‌گویند، دو ضعیف، ضعیف بزرگ‌تری را نمی‌سازند، بلکه قدرت جدیدی را به وجود می‌آورند.

موقعیتهایی در زندگی پیش می‌آید که انسان باید سکان کشتی خود را به دست جریان سرنوشت بسپارد، درست مثل اینکه قدرت مقابله در برابر امواج آن را ندارد. در این صورت ممکن است خیلی زود متوجه شود که جریان آب رودخانه، به نفع او بوده است. این موقعیت را تنها خود او درک می‌کند. ممکن است شخص دیگری صحنه را ببیند و فکر کند که کشتی در حال غرق شدن است، غافل از اینکه هرگز آن کشتی چنین ناخدای استوار و محکمی نداشته است.

تا زمانی که زنده‌ایم، می‌توانیم از مرگ صحبت کنیم؛ نه بعد از مردن!

سکوت چیزی بیشتر از خودش نبود؛ سکوت.

«حماقت است اگر زمان حال را، به دلیل ترس از عدم موفقیت در آینده، رها کنیم.»

به خاطر موضوعی که واقعیت ندارد، نگرانی کاری بیهوده است.

- از مرگ صحبت نکنید، پدر. - تا زمانی که زنده‌ایم، می‌توانیم از مرگ صحبت کنیم؛ نه بعد از مردن!

می‌دانست در بعضی مواقع برای توضیح دادن نباید زبانش را خسته کند

زندگی چنین است؛ پر از کلماتی که یا ارزش گفته شدن ندارند و یا اگر ارزشمند هستند، در لحظاتی خاص، ارزش خود را از دست می‌دهند...

بحث زیبایی، تنها حاصل فکر انسان‌ها است.

از طرفی فکر می‌کنم راه دیگری برای ادامه زندگی، بلد نیستم. شاید هم برای زندگی کردن با روشی دیگر، خیلی دیر شده باشد.

توقعات از میزان شگفتی‌ها می‌کاهند.

دهان هرچه بیشتر بسته باشد، بیشتر قابل‌اطمینان است.

من در باره چیزهایی که ندیده‌ام و نمی‌شناسم، نمی‌توانم نظر بدهم.

مارتا دست پدرش را که به عقب برمی‌گشت، گرفت، بوسید و لبانش را با تمام قدرت، بر آن فشرد. در عین حال، تکرار می‌کرد: - ببخشید!... ببخشید!...

بعضی مواقع اشک‌هایی که می‌ریزیم، کافی نیستند و باید از آنها خواهش کنیم تا بیشتر بریزند و به ریزش ادامه دهند.

قانون زندگی این است که هرگاه احساس می‌کنیم همه‌چیزِ ما را گرفته‌اند، باز درمی‌یابیم که هنوز چیزی برایمان باقی مانده.