بریده‌هایی از کتاب خواب باران

«باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت در دل آتش میسر است.»

باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت در دل آتش میسر است

«باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت در دل آتش میسر است.»

«من به هر چیزی که وابسته شدم، خدا ازم گرفت تا یاد بگیرم تو این دنیا، نباید مطلق به کسی یا چیزی جز خودش وابسته و دلبسته شد. طول کشید تا یاد بگیرم... با سخت‌ترین چیزها هم یادم دادن؛ اما بالاخره یاد گرفتم...»

باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت در دل آتش میسر است

باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت در دل آتش میسر است

«باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد... گاهی بهشت در دل آتش میسر است...»

باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت در دل آتش میسر است

«باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت در دل آتش میسر است.»

«باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت در دل آتش میسر است.»

نمی‌دونم با دختر مصیبت‌دیده‌ای که حتی از خدای خودش هم بریده، چی کار باید کرد؟ ـ هیچ‌کس واقعاً از خدای خودش نمی‌بره مادر من. آدم‌ها فقط گاهی فراموشش می‌کنن. یا ادای بریدن رو درمیارن... همین!

«خیلیا تو زندگی آدم میان و میرن... اما بود و نبود و رفت‌وآمدشون هیچ تأثیری تو زندگی آدم نداره... اما بعضیا... وقتی وارد زندگی آدم میشن، حتی اگه نمونن و برن، چنان رد پایی از خودشون تو قلب آدم به جا میذارن... که ما دیگه هیچ‌وقت همون آدم قبلی نیستیم...»

همین خدا یکی یکی وابستگی‌هامو ازم گرفت، تا یاد بگیرم تو این دنیا، نباید مطلق به کسی یا چیزی جز خودش وابسته و دلبسته شد.

«من به هر چیزی که وابسته شدم، خدا ازم گرفت تا یاد بگیرم تو این دنیا، نباید مطلق به کسی یا چیزی جز خودش وابسته و دلبسته شد. طول کشید تا یاد بگیرم... با سخت‌ترین چیزها هم یادم دادن؛ اما بالاخره یاد گرفتم...»

آرزو می‌کرد یک‌بار که از خواب بلند می‌شود، تمام خاطرات تلخ گذشته از صفحه‌ی ذهنش پاک شده باشد. ذهنش خالی خالی باشد، درست مثل دفتر سپیدی که قرار است از اول در آن بنویسد. اما این آرزوی محالی بود. گذشته و کابوس تلخ آن، دیگر جزئی از وجود او شده بود. همیشه با او بود و حتی برای یک لحظه رهایش نمی‌کرد

«باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت در دل آتش میسر است.»

«من به هر چیزی که وابسته شدم، خدا ازم گرفت تا یاد بگیرم تو این دنیا، نباید مطلق به کسی یا چیزی جز خودش وابسته و دلبسته شد. طول کشید تا یاد بگیرم... با سخت‌ترین چیزها هم یادم دادن؛ اما بالاخره یاد گرفتم...»

خدا همیشه بنده‌هاشو امتحان می‌کنه. یه روز با نعمت و خوشی، یه روزم با بلا و مصیبت. مهم اینه که ما چطوری از هر دو امتحان بیرون بیاییم.»

«باید خلیل بود و به یار اعتماد کرد گاهی بهشت در دل آتش میسر است.»

«گاهی به زمان نیازه تا حکمت بعضی چیزا مشخص بشه... گاهی هم هیچ‌وقت از بعضی چیزا سر درنمیاریم. چون ذهنمون محدود به این دنیاست. اونی که داره قصه‌ی زندگی‌مون رو می‌نویسه و کارگردانی می‌کنه، به کل زندگی‌مون از اول تا آخرش اشراف داره. حتماً حواسش به همه‌چیز هست.»

«ما ودعک و ما قلی... و خداوند هرگز تو را رها نکرده و بر تو خشم نگرفته است.»

حسام به تأیید سر تکان داد: «ایمان به اینکه شرایطی که من الان دارم، بهترینه و از روی عدالت و حکمت خداست و قطعاً اشتباه نیست، آدم رو به مرحله‌ی صبر و یقین و حتی شکر می‌رسونه.»

«جلسات قرآن‌خونی‌مون تقریبا بعد از حامد تو این خونه شروع شد... چند سالی هم هست که به اصرار تو، هر جلسه معنی آیه‌ها رو هم با خانم‌ها می‌خونیم... امروز که خانم اسکندری این‌طور حرف زد و رفت، یه لحظه با خودم فکر کردم پس نتیجه‌ی این همه سال دور هم جمع‌شدن و قرآن‌خوندن چی بوده؟ وقتی این‌قدر راحت تهمت می‌زنن و پشت سر دختر مردم غیبت می‌کنن و به هزار گناه کرده و نکرده متهمش می‌کنن... بعد هم به راحتی حکم صادر می‌کنن و محکومش می‌کنن و این‌طور دلش رو می‌شکنن... پس به چیه قرآن خوندنمون باید دلخوش باشم؟!»

صدای حسام در گوشش پیچید: «اونی که داره قصه‌ی زندگی‌مون رو می‌نویسه و کارگردانی می‌کنه، حتماً حواسش به همه‌چیز هست.» سرش را به پشتی مبل تکیه داد و نگاهش از پنجره‌ی اتاق، رو به آسمان پر کشید: «داری قصه‌ی زندگی‌ام رو چه‌جوری می‌نویسی؟»

«من به هر چیزی که وابسته شدم، خدا ازم گرفت تا یاد بگیرم تو این دنیا، نباید مطلق به کسی یا چیزی جز خودش وابسته و دلبسته شد. طول کشید تا یاد بگیرم... با سخت‌ترین چیزها هم یادم دادن؛ اما بالاخره یاد گرفتم...»

«ایمان به اینکه شرایطی که من الان دارم، بهترینه و از روی عدالت و حکمت خداست و قطعاً اشتباه نیست، آدم رو به مرحله‌ی صبر و یقین و حتی شکر می‌رسونه.»

هیچ‌کس واقعاً از خدای خودش نمی‌بره مادر من. آدم‌ها فقط گاهی فراموشش می‌کنن. یا ادای بریدن رو درمیارن... همین!

«لقد خلقنا الانسان فی کبد... ما انسان را در رنج و سختی آفریدیم. این فرمایش خود خداست تو قرآن.»

«ایمان به اینکه شرایطی که من الان دارم، بهترینه و از روی عدالت و حکمت خداست و قطعاً اشتباه نیست، آدم رو به مرحله‌ی صبر و یقین و حتی شکر می‌رسونه.»

اونی که داره قصه‌ی زندگی‌مون رو می‌نویسه و کارگردانی می‌کنه، به کل زندگی‌مون از اول تا آخرش اشراف داره. حتماً حواسش به همه‌چیز هست.»