بریده‌هایی از کتاب پت، دختری از بیشه نقره ای (کتاب اول)

او نیک‌تر از خیلی‌ها عاشق خلایق، و چیزها، می‌شود و برای همین هم حظش فراخ‌تر هستا. ولی خب این سبب عذابش هم هستا. این خاصیت هدیهٔ جن و پری‌ها هستا. نیک و شّرش را باید باهم ببری.

پت همیشه همه‌چیز را بیش از حد جدی می‌گرفت. به قول جودی، "ناجور دل‌بسته می‌شدا."

پت می‌تواند چیزهایی را داشته باشدا که الباقی آدم‌ها ندارند.

از رخت و لباس جدید متنفر بود، تا وقتی که چند هفته‌ای می‌پوشیدشان، و آن‌وقت دیگر عاشق آنها هم می‌شد و دست‌بردارشان نبود.

اگر به این چیزها اعتقادت نیستا، با چی می‌خواهی توی زندگی تفنن کنی؟

هیچ‌موقع میلت نباشد که بدانی چی شدا. نیک هستا که هیچ‌موقع ندانی. آن مرد دیگر آن آدم سابق نشدا. ازآن‌به‌بعد زبانش را دربارهٔ ازمابهترون نگه می‌داشتا.

به گفتهٔ خود جودی، در قالیچه‌بافی، "هیچ آدمی رودست مو نیستا"

«این بچه غیرعادی هستا.» ولی اگر کس دیگری این حرف را دربارهٔ پت می‌زد، بدش می‌آمد

«بعید نیستا وقت دنیاآمدنش، اجنه با تیغ سبز گل‌های رز لمسش کرده باشند.»

مطمئن؟ کی می‌تواند با خاطر قرص بگوید یک پری چه کاری از دستش برمی‌آید.

پت همیشه در رابطه با لباس‌هایش همین‌طور بود. آن‌قدر برایش عزیز بودند که تا جایی که "دیگر نمی‌شد پوشیدشان"، آنها را به تن می‌کرد. از رخت و لباس جدید متنفر بود، تا وقتی که چند هفته‌ای می‌پوشیدشان، و آن‌وقت دیگر عاشق آنها هم می‌شد و دست‌بردارشان نبود.

آدم‌ها از کتاب‌ها برایش جذاب‌ترند.

ازدواج‌کردن مصیبت هستا، ازدواج‌نکردن هم مصیبت هستا و مو به این‌یکی مصیبت چسبیده‌ام.

«من از تغییر متنفرم!»

چه چیزی هستا که مو دربارهٔ ساختن پنیر ندانم؟ امان از دگرگونی‌هایی که از زمان آمدنم به جزیره اتفاق افتیده!

در عمرم فقط یک خاطرخواه داشتم. یک شب که هیچ حال‌وحوصله‌ام جا نبید، برایم آواز عاشقانه خواند و مو هم تنگ آب را سرش خالی کردم.

من هم نمی‌خواهم هیچ‌وقت ازدواج کنم، چون اگر ازدواج کنم مجبورم از بیشهٔ نقره‌ای بروم و تحمل رفتن از اینجا را ندارم.

"بله، موقعی‌که از خُفتیدن بیدار می‌شوم، میلم می‌آید کمی افزون‌تر دراز بکشم و به اسم آن خلایق نگاه کنم که الان زیر خاک خفتیده‌اند و مو هنوز سالم و قوی هستم."