بریده‌هایی از کتاب خاک سپاری دوم بانوی مرگ

ایرانی‌ها بر خلاف خودشان اسامی کشته‌هایشان را پنهان نمیکردند و باز هم بر خلاف ایشان تلفات نظامی را نه امری مایهٔ سرشکستگی که مسئله‌ای افتخارآمیز میدانستند.

ایران کشوری بود با ۱۰ برابر جمعیّت وطنش و ۷۴ برابر بزرگ‌تر از کشور خودش و حالا درستی راهبرد خودشان را بخوبی درک میکرد. اینها خیلی زیاد بودند و خیلی بزرگ و باید هم کم میشدند و هم جدا از هم قرار میگرفتند. خیلی مهم نبود که آنها این واقعیّت را درک میکنند یا نه! اتّفاقاً اگر متوجّه‌اش نمیشدند خیلی هم بهتر بود.

پیرمرد روی زیرانداز مقابل چادر دراز کشید و از داخل جیبش کتابی به قطع جیبی بیرون کشید. به تجربه آموخته بود در جنگ بیش از هر چیز صبر نیاز است و بارها و بارها دیده بود برنده‌ها از صبورها انتخاب میشوند. به قول جوان‌ترها و نیروهای این روزهای خودش، جنگ پر بود از علّافی.

فرمانده جواب داد: «اگر کتاب خونده بودی، با ترس آدمها از دشمنشون آشنا میشدی. جنگ و عاشقی مثل هم میمونن، قانون ندارن. این پایبندیِ همیشگی ما به قوانین باعث میشه طرفمون هر اقدام خصمانه‌ای رو در یک چهارچوبی انجام بده و در حین انجام دادنش احساس امنیّت هم بکنه. این بده!»