بریده‌هایی از کتاب روضه اصحاب چیست؟

روضه کربلا یک بار بیش‌تر اتفاق نیفتاده است، اما مهم‌تر آن است که یک بار هم بیش‌تر نباید اتقاق بیفتد. نتیجه این‌که گودی قتلگاه را نباید دوباره ببینیم!

برای درک لذت بلندای قله کوه، باید رنج کوه‌پیمایی هم کشید! یک ورزش‌کار توانای قهرمان باید سختی قهرمانی را چشیده باشد؛ «لذت» قهرمانی و «رنج» آن با هم است! برای لذت بیشتر از مجالس روضه و افزایش اشک، باید محبت را رشد داد و این لذت، با افزایش معرفت به دست می‌آید. یکی از بهترین راه‌های افزایش محبت، افزایش معرفت است. رنج افزایش معرفت را باید کشید، تا لذت اشکِ بیشتر برای امام حسین را هم داشته باشیم. تاریخ عاشورا را باید خواند! باید وقت گذاشت!

در منظومه فکری امام و رهبر معظم انقلاب روضه صرفاً نقل یک رویداد احساسی و عاطفی تاریخی نیست، بلکه عظمت و جایگاه ویژه‌ای دارد و شأنی در الگودهی به زندگی مردم دارد. روضه فقط اشک ریختن نیست، روضه یک بعد سیاسی دارد که به گفته حضرت امام حتی اگر غرب‌زده‌ها هم این بُعد روضه را می‌فهمیدند، مجلس عزاداری برگزار می‌کردند. با گریه بوده است که مکتب اسلام حفظ شده است و حفظ خواهد شد. با همین ناله‌ها با همین حسین حسین گفتن‌ها... هر مکتبی که پایش سینه‌زنی و روضه و گریه نباشد، حفظ نمی‌شود. این باید با پوست و گوشت و خون‌مان در آمیزد.

مرحوم آیت‌الله حق‌شناس همیشه سفارش می‌کردند: «علیکم بمجالس ورشکسته» که دو- سه نفر بیشتر نیستند. اگر کسی حاجتی دارد، برود آن‌جا بگیرد؛ حتی خود مرحوم حق‌شناس گاهی به ۷ یا ۸ مجلس روضه خانگی می‌رفتند.

هرگاه برای ما سوره‌های کربلا خوانده شود «...یخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ سُجَّدًا» را در خویش می‌بینیم؛ سوره‌هایی که مانند قرآن، هرچه‌قدر به انتهای آن نزدیک‌تر شویم، سوره‌هایش کوتاه‌تر و کوچک‌تر می‌شوند: سوره علی‌اصغر، سوره عبدالله‌بن‌حسن...

همین که اسم روضه امام حسین می‌آید، انسان احساس می‌کند وارد حریم دیگری شده، یک دفعه نقش‌ها عوض می‌شوند: همه می‌شوند خادم و نوکر و کفش‌جفت‌کن و چای‌ریز و... یک دفعه، انسان‌ها بدی‌های‌شان زایل می‌شود... همه با هم مهربان‌تر می‌شوند. اصلاً همه به حسینیه که وارد می‌شوند، یک جور مقدس می‌شوند! همه یک دفعه خوب می‌شوند به برکت خیمه حضرت حسین. هنوز تازه اشکی جاری نشده ولی همین که اسم امام حسین و روضه‌ش می‌آید، بس است برای عوض شدن. اگر دلی بلرزد و اشکی سرازیر شود که دیگر هیچ...

روضه، بهشتی کردن زندگی است.

هیچ تاریخی نیست که این‌گونه به انسان، احساس زندگی و تازگی دهد! تاریخ با کهنگی و غبار فراموشی هم‌زاد است، اما شگفتا کربلا و روضه‌هایش رونق و شکوه و جلال و جلایی دارد دیدنی و وصف‌ناشدنی! کافی است یک شب مهمان روضه‌هایش شده باشی و زلف تو را به آستانش گره زده باشد... آنگاه بی‌هیچ دلیلی احساس می‌کنی روضه‌ها نه سخن دیروز و یا حتی امروز که سخن فرداهاست!

از «روضه ارباب» تا «روضه رضوان» راهی نیست به مدد حضرت ارباب و روضه اصحابش!

اینجا سه اتفاق «معرفت»، «محبت» و «اطاعت» رخ خواهد داد: «معرفت» تو را شیفته می‌کند و به واسطه آن، آتش «محبت» را فروزان‌تر می‌کند و در نهایت از برآیند این دو، «اطاعت» یا همان اقدام مطلوب و عمل مقبول صادر می‌شود. از مجالس روضه کارها ساخته است...

برای فهم بهتر امام حسین باید به سراغ ولیّ جامعه رفت و در ادامه در راستای فعالیت‌هایی که آن‌ها برای تکمیل ظرفیت وجودی خود و جامعه داشته‌اند (مانند کار تشکیلاتی، برنامه‌های تربیتی و...) برنامه‌های خود را تنظیم نماییم تا ما هم اندکی عاشورا را بهتر لمس کنیم و از این دریچه قدری با امام حسین زندگی کرده باشیم.

باید به این پرسش پاسخ داد که: «امام حسین کجای زندگی ماست؟» با امام حسین زندگی کن تا لذت زندگی را بچشی آن‌چنان که اصحاب چشیدند... و روضه تمرین زندگی با حسین است...

تو چه داری که برای حسین و به پای او بریزی؟ مال؟ آبرو؟ اعتبار؟ علم؟ اصلاً برای حسین چه کاری می‌توانی انجام دهی؟ یکی عهده‌دار سخن‌وری برای او می‌شود. دیگری نگاشتن برای او را پی می‌گیرد. یکی پایگاهی مجازی بر پا می‌کند. دیگری توان شبکه‌سازی دارد. یکی مدیریت شبکه‌های اجتماعی را در خود می‌بیند. یکی هم می‌تواند فقط نفَس بگذارد و تبیین کند.

در نقشه جهاد فرهنگی امروز مبتنی بر نقشه جهاد کربلای دیروز چه کاره‌ای؟ کجایی؟ در نقش «اسلم» ی یا «جون»؟ «عابس» ی یا «عباس»؟ «حبیب» ی یا «نافع»؟! ارتباطت با بقیه هم‌جبهه‌ای‌ها چه‌طور است؟ شبکه ارتباطی اصحاب را نگاه کن! شیوه تنظیم این ارتباط‌ها را بیاموز!

چه نگاهی به تو خواهد داد «نگاه جبهه‌ای» و چه افقی باز خواهد کرد! این‌طور بهتر از ظرفیت‌های یکدیگر بهره‌برداری خواهد شد و یکدیگر را راحت‌تر تکمیل می‌کنیم... اگر فهم جبهه‌ای پیدا شود و میدان و محورت را بشناسی و بدانی در کدام خیمه از خیمه‌ها اردوگاه حسینی باید باشی و در کنار کدام یار عاشورایی خدمت کنی و ضرورت حضورت را احساس کنی... آن وقت حس تنگه احد را می‌فهمی.

یک تعریف ساده از روضه: «بیان یک اتفاق بزرگ است که یک بار اتفاق افتاده است و آن‌قدر سنگین است که دیگر نباید اتفاق بیفتد.»

هیئت به انسان صفای دل می‌دهد و صفای دل داشتن مقدمه و لازمۀ آموختن است.»