بریده‌هایی از کتاب هم جهانی

شکوهمندی آسمان آن لحظه‌ای‌ست که نهایت تاریکی شب با روشنایی می‌آمیزد. رحمان به آن می‌گفت غَلَس. رابعه پرسیده بود یعنی چه؟ رحمان گفته بود چیزی شبیه گرگ‌ومیش خودمان. کمی مانده به سحر. بعد گفته بود بیشتر آدم‌ها در طول عمرشان حتی برای یک بار هم شده آن را ندیده‌اند.

رابعه گفت: «یا بنی‌آدم! از دیده به حق منزلی نیست و از زبان‌ها بدو راه نیست؛ و سمع، شاه‌راه زحمت گویندگان است و دست‌وپای، سکان حیرت‌اند و کار با دل افتاده است. بکوشید تا دلی بیدار به دست آرید که چون دل بیدار شد او را به یار حاجت نیست. یعنی دل بیدار آن است که در حق گم‌شده است و هرکه گم شد با یار چه کند؟» شیخ عطار نیشابوری

بکوشید تا دلی بیدار به دست آرید که چون دل بیدار شد او را به یار حاجت نیست. یعنی دل بیدار آن است که در حق گم‌شده است و هرکه گم شد با یار چه کند؟

بکوشید تا دلی بیدار به دست آرید که چون دل بیدار شد او را به یار حاجت نیست.