بریده‌هایی از کتاب مرد بلعیده شده

بالاخره همه‌اش برمی‌گردد به کارهای خودم؛ این را حالا می‌فهمم، نمی‌توانم ازش طفره بروم. به وجود آوردن چنین سیاهی‌ای همه‌اش برمی‌گردد به خودم. از خودم می‌آید. من بهش جان دادم. خودم ساختمش. حالا هم آتشی به وجود می‌آورم تا همه‌اش را خاموش کند.

او که یک موقعی به وجودش افتخار می‌کردیم، حالا دلیل رعب و وحشتمان شده بود. چاره‌ای نبود، باید زودتر از شرش خلاص می‌شدیم، باید از بین می‌بردیمش و مثله‌اش می‌کردیم، اگرچه حتی بی‌باک‌ترین ما هم توانَش کمتر از قبل شده بود. اگر زود دست‌به‌کار نمی‌شدیم، دیگر امید چندانی برایمان نمی‌ماند.

از کشتی پوسیده بالا رفتمو ناگهان در آنجا چیزهایی را یافتم شبیه آثار هنری، انگار موزه‌ای بود متعلق به آدم بیچاره‌ای که اینجا گیر افتاده بود، بلعیده‌شده ولی زنده مانده بود، و ظاهراً سال‌های سال تسلیم نشده و به مقاومتش ادامه داده بود.