بریده‌هایی از کتاب مادرانه

در واقع مقتضای انسانیت، احترام به والدین است؛ عقل هر انسان عاقلی چنین حکم می‌کند پدر و مادری که همه امکانات خود را در رشد و تربیت و بالندگی فرزندان به کار می‌گیرند و با کمال اخلاص، عشق و محبت، فرزندانشان را با شیره جانشان پرورش می‌دهند، حق عظیمی بر گردن فرزندان پیدا می‌کنند و باید جایگاه و شأن آن‌ها بزرگ شمرده شود.

امیرالمؤمنین(ع) در این باره می‌فرمایند: «مَا سَأَلْتُ رَبِّی أَوْلَاداً نَضِرَ الْوَجْهِ وَ لَا سَأَلْتُهُ وَلَداً حَسَنَ الْقَامَةِ»؛ «از خداوند فرزندان زیبارو و فرزند بلندقامت نخواسته‌ام»، «وَ لَکنْ سَأَلْتُ رَبِّی أَوْلَاداً مُطِیعِینَ لِلَّهِ وَجِلِینَ مِنْهُ حَتَّی إِذَا نَظَرْتُ إِلَیهِ وَ هُوَ مُطِیعٌ لِلَّهِ قَرَّتْ عَینِی»؛ «اما از خداوند فرزندانی مطیع و خداترس خواسته‌ام تا هرگاه به آن‌ها نگاه می‌کنم، درحالی‌که اطاعت خدا را می‌کنند، چشمانم روشن شود».