بریده‌هایی از کتاب بازی های میراث (کتاب دوم، ارثیه هاثورن)

مهارت کسی که در زندگی ترک شده در این است که هیچ وقت اجازه ندهد دلتنگ کسی شود که رفته

چرا یه تیر و دو نشون، وقتی می‌تونی دوازده نشون رو بزنی؟»

«هیچ چیز لزوماً مهم نیست، مگه اینکه خودت اجازه بدی.»

وقتی نمی‌تونی حقیقت رو بگی، یه نکتۀ حقیقی رو بگو.

اِست اونوس اکس نوبیس. نوس دفندات ایوس.» اون یکی از ماست. ما از او محافظت می‌کنیم.

«بعضی از مردم باهوش‌ان. بعضی از مردم خوب‌ان.» چشم‌هایش را باز کرد و دست‌هایش را روی شانه‌های من گذاشت. «و بعضی از مردم هر دو تاش‌ان.»

«هیچ چیز لزوماً مهم نیست، مگه اینکه خودت اجازه بدی.»

با صدای بلند خواندم: «از دوستم خشمگین بودم: خشم خود را با او در میان گذاشتم، خشمم فرونشست.» سرم را بلند کردم. جیمسون بلند شده بود و داشت می‌رفت، ولی نگاه زندر به نوشته دوخته شده بود. ادامه دادم: «از دشمن خود خشمگین بودم: خشمم را بر زبان نیاوردم، این خشم اوج گرفت.»

شهامت ساختگی از من پرسید: «یه اتاق‌خواب اضافه داری؟» دستش را فشار دادم. «احتمالاً چهل تا دارم.»

از فکر اینکه عروسک خیمه‌شب‌بازی کسی باشم، خوشم نمی‌آمد.

یک قدم از تئا دور شد. «بعضی چیزها نابخشودنی‌ان.»

مهارت کسی که در زندگی ترک شده در این است که هیچ وقت اجازه ندهد دلتنگ کسی شود که رفته

روی کارت‌پستال بعدی نوشته بود: هانای عزیز، که از هر دو سو یکی هستی

«توی حروم‌زاده.» کلمات طوری تاریکی را شکافتند که از زمانی که اینجا بودم، هیچ چیز دیگری این کار را نکرده بود. دوباره صدای جیمسون بود، ولی این بار بلندتر، تیزتر، مانند تیغۀ چاقو. «اون داشت می‌مرد و تو فقط همون جا وایستاده بودی! و بهم نگو از شوک بوده.»

جیمسون وقت تلف نکرد. «شفیلد گریسون پدر گرِیه؟» اسکای جرعه‌ای نوشید. «نه اون‌طوری که اهمیت داشته باشه.» جیمسون اصرار کرد: «ژنتیکی؟»

«یه‌کم بیشتر نمی‌مونین؟ خیلی دوست دارم شما رو به دوست جدیدم معرفی کنم.» جیمسون تکرار کرد: «دوستت؟» نگاهش به لیوان دوم جلب شد. اسکای جرعه‌ای از شامپاینش را نوشید و گفت: «وارث کوچولوت اون رو می‌شناسه.» منتظر شد تا این حرفش جا بیفتد، منتظر شد سردرگمی واقعاً جاگیر شود و بعد لبخندی زد و سراغ شاهرگ رفت. «پدرت مرد خیلی دوست‌داشتنی‌ایه، ایوری.»

«آدم‌های نامناسب چقدر راحت می‌تونن بچه‌دار بشن.»

مهارت کسی که در زندگی ترک شده در این است که هیچ وقت اجازه ندهد دلتنگ کسی شود که رفته

خودت رو تصور کن که روی یه صخره وایستادی که به اقیانوس دید داره. باد توی موهات می‌پیچه. خورشید در حال غروبه. با جسم و روحت، حسرت و اشتیاقِ یه چیزی رو داری. یه کسی. صدای قدم‌هایی رو از پشت‌سرت می‌شنوی. برمی‌گردی. کی اونجاست؟

مستقیم در گوشم زمزمه کرد: «توبی هاثورن پدرته.»