بریده‌هایی از کتاب بی پروا (جلد دوم)

برای تمام وقت‌هایی گریه می‌کنم که فکر می‌کردم نباید گریه کنم. تمام زمان‌هایی که فکر می‌کردم این کار نشان از ضعف است.

به‌راستی که تاب‌آوردن چقدر زیباست؛ اینکه به‌رغم تمام سختی‌ها همچنان بخندی.

قدرت باید به تصویر کشیده شود و احترام باید طلبیده شود.

قرار بود، او برای همیشه مالِ من باشد. حالا با چشمان خودم می‌بینم مال کس دیگری می‌شود. چراکه دیو نمی‌تواند دلبر را داشته باشد.

آیا مرگ تعلق‌خاطرِ دیرینه‌ای را بر من آشکار ساخته است؟ انگار نمی‌توانم تفاوت میان اندوه را با عشق و احساس گناه بفهمم.

«من همیشه زخمی هستم. همیشه تاحدودی درهم‌شکسته هستم.»

«من همیشه زخمی هستم. همیشه تاحدودی درهم‌شکسته هستم.»