بریده‌هایی از کتاب بی پروا (جلد دوم)

برای تمام وقت‌هایی گریه می‌کنم که فکر می‌کردم نباید گریه کنم. تمام زمان‌هایی که فکر می‌کردم این کار نشان از ضعف است.

قرار بود، او برای همیشه مالِ من باشد. حالا با چشمان خودم می‌بینم مال کس دیگری می‌شود. چراکه دیو نمی‌تواند دلبر را داشته باشد.

به‌راستی که تاب‌آوردن چقدر زیباست؛ اینکه به‌رغم تمام سختی‌ها همچنان بخندی.

قدرت باید به تصویر کشیده شود و احترام باید طلبیده شود.

لبخندی می‌زند: «عزیزم، من هیچ‌وقت نیاز نداشتم تظاهر کنم تو رو می‌خوام.»

اگر چیزی مانده باشد که برای آن بسوزد، برای امید زنده می‌ماند.

لِنی به‌نرمی می‌گوید: «بس کن، این حرف رو نزن. فقط زندگی نکن برای‌اینکه یک روز بمیری. بمیر برای‌اینکه به‌اندازهٔ کافی زندگی کردی.»

«من همیشه زخمی هستم. همیشه تاحدودی درهم‌شکسته هستم.»

قلبم بااینکه می‌داند خواهد شکست، اما همچنان برای او می‌تپد.

آیا مرگ تعلق‌خاطرِ دیرینه‌ای را بر من آشکار ساخته است؟ انگار نمی‌توانم تفاوت میان اندوه را با عشق و احساس گناه بفهمم.

بگذار فکر کنند من دیوانه هستم. شاید هم واقعاً هستم. شاید این‌طوری بهتر باشد.

او شکنجه‌ای است که شاید نتوانم تحمل کنم. با کمال میل می‌خواهم او تباهیِ من باشد. نگاه خیره‌اش را بالا می‌آورد و در چشمانی که متعلق به من نیستند می‌دوزد. چشمان مردی که می‌تواند او را برای خود داشته باشد؛ اگر پِیدین اجازه‌اش را بدهد. قرار بود، او برای همیشه مالِ من باشد. حالا با چشمان خودم می‌بینم مال کس دیگری می‌شود. چراکه دیو نمی‌تواند دلبر را داشته باشد.

«من همیشه زخمی هستم. همیشه تاحدودی درهم‌شکسته هستم.»

لبخندی پهن و درخشان می‌زند درست مثل آسمان شب که بالای سرمان است. باور دارم او می‌تواند با ستاره‌ها رقابت کند.

پیش‌از اینکه مجری قانون باشم شاهزاده بودم. پیش‌از اینکه به یک هیولا تبدیل شوم، تنها پسری بودم.

خونم تنها زمانی به کار می‌آید که در بدنم بماند. ذهنم تنها زمانی به کار می‌آید که گم‌گشته نشود. قلبم تنها زمانی به کار می‌آید که نشکند. خُب، پس به نظر می‌رسد دیگر به هیچ دردی نمی‌خورم.

نومیدانه آرزو می‌کنم می‌توانستم در گذشته غرق شوم؛ چراکه زمانِ حالم چندان رضایت‌بخش نیست.

«به‌نظرِ من که اسمت برای‌اینکه آخرین کلمه قبل‌از مردن باشه خیلی قشنگه.»

برای گذشته‌ام گریه می‌کنم، برای دختر کوچولویی که آن‌قدر دست پدرش را در دست گرفت تا اینکه کاملاً سرد شد. برای دختر کوچولویی که سعی کرد در سرزمینی که از او متنفر است زنده بماند. برای آدِنا گریه می‌کنم؛ خورشیدِ من در تاریکی که به‌سمت آن حرکت می‌کردم.

اگر برای هیچ بجنگد، برای مرگ زنده می‌ماند.

اگر برای هیچ بجنگد، برای مرگ زنده می‌ماند. اما اگر چیزی مانده باشد که برای آن بسوزد، برای امید زنده می‌ماند.

آسیبِ روحی را در شکل‌های بدتری هم دیده‌ام؛ دیده‌ام چطور شجاعت را از وجود فرد بیرون می‌کشد، رؤیاهای او را می‌بلعد و موجودی توخالی می‌سازد. من و آسیبِ روحی باهم به‌خوبی آشنا هستیم.