بریده‌هایی از کتاب ذهن هرمی

ما معمولاً از نگاه اول‌شخص به خاطرات بد نگاه می‌کنیم و وقایع را دوباره از زاویهٔ دید خودمان می‌بینیم. اینجاست که به دام می‌افتیم و با تجربهٔ دوبارهٔ اتفاقی که رخ داده و احساساتی که در آن لحظه داشته‌ایم، خود را در گذشته و هیجانات آن اسیر می‌کنیم. در واقع با این کار، هیجانات منفی را بازسازی و تجربه می‌کنیم و اغلب درگیر جزئیاتی می‌شویم که ازلحاظ هیجانی به‌شدت برانگیخته‌مان می‌کنند و نشخوار فکری دربارهٔ اتفاقات آغاز و احساسات منفی‌مان تشدید می‌شود. هنگامی که می‌خواهیم به رویدادهای تلخ گذشته فکر کنیم، می‌توانیم این کار را از دیدگاه سوم‌شخص و از جایگاه ناظری بیرونی انجام دهیم و به مشکلات و کشمکش‌های خود، از چشم فرد دیگری، کسی که خارج از گود ایستاده و در ماجرا نقشی ندارد، نگاه کنیم.

تصور بر این است که ما نمی‌توانیم گذشته را تغییر دهیم. به همین دلیل است که بسیاری از مردم تلاش می‌کنند گذشته را فراموش کنند و همیشه از یادآوری خاطرات تلخ و آزاردهنده‌شان پرهیز می‌کنند. بااین‌حال، یادآوری آگاهانه و مواجهه با خاطراتی که قلبتان را به درد می‌آورند و روحتان را آشفته می‌کنند، سودمند و اثربخش است. به‌جای فرار از واقعیت، اگر خاطره‌ای در ذهنتان منشأ رنج و ناراحتی است، کافی است یاد بگیرید چگونه آن را دوباره در ذهنتان تفسیر و بازسازی کنید، برخی ابعاد آن را تغییر دهید و خودتان تعیین کنید که چگونه خاطره را به یاد آورید.

گاهی اوقات رشد شخصیت اصلی داستان از دستیابی به هدف و پیروزی در لحظات بحرانی هم مهم‌تر است. به زبان ساده، اگر قهرمان در طول داستان رشد کند، این رشد و پیشرفت در آینده هزاران پیروزی دیگر برای او رقم می‌زند.