بریده‌هایی از کتاب مقامات شش گانه حسرت های شمال

درد نشانهٔ زندگی است. موجودی که درد می‌کشد، یعنی هنوز در حال جنگیدن است.

بعضی وقت‌ها آدم می‌داند که زندگی طور دیگری پیش می‌رود، اما ترجیح می‌دهد امیدوار بماند و به آینده فکر نکند.

بعضی وقت‌ها آدم می‌داند که زندگی طور دیگری پیش می‌رود، اما ترجیح می‌دهد امیدوار بماند و به آینده فکر نکند. ترسِ از دست دادن از خودِ از دست دادن بدتر است.

حسرت‌ها هم شاید بادکش‌های زندگی ما باشند. خلأهایی در وجودمان ایجاد می‌کنند و زندگی را می‌مکند.

در زمان درست آمد و در زمان درست هم رفت. به حسرت تبدیل نشد. هرچند حسرت‌ها احتمالاً فوایدی هم دارند

البته که هر چیزی زمانی دارد. گاهی حتی چند لحظه دیرتر، زیبایی و لذت رسیدن به هدف را نابود می‌کند

حسرت‌ها هم شاید بادکش‌های زندگی ما باشند. خلأهایی در وجودمان ایجاد می‌کنند و زندگی را می‌مکند. با این حال نفرت ناشی از نداشتن، تأثیر خودش را بر من و هم‌قطارانم گذاشته بود. نداشتن ماشینی که خودش راه برود، نه این‌که نخ به آن وصل کنی و دنبال خودت بکشی، نداشتن توپی که پلاستیکی نباشد، نداشتن کفشی که برق بزند، نداشتن دوچرخهٔ واقعی، نداشتن ساعتی که روی مچت با خودکار نکشیده باشی و واقعاً عقربه داشته باشد،... حتی نداشتن شلوار و پیراهنی که صرفاً اندازهٔ خودت باشد، نه برادر بزرگ‌ترت... و نداشتن تفنگ. چیزی که حس قدرت و توان کشتن واقعی را به تو بدهد.

خوبی بچگی همین است. آدم خیلی سریع و بدون درد فراموش می‌کند. وقتی به‌شدت سرگرم زندگی است، زمان به‌سرعت می‌آید و می‌رود.

مادری انگار برای آن‌ها بیش از کار و خستگی و مهربانی، افتخار است که باد در غبغب می‌اندازند و طور دیگری راه می‌روند.

خوبی خانوادهٔ پرجمعیت این است که همه، همه چیز می‌خورند و کسی بدغذا و سختگیر از آب در نمی‌آید. از ترس این‌که کس دیگری سهمت را نخورد، سنگ هم می‌خوری و عاشق همهٔ خوردنی‌های عالم می‌شوی.