بریده‌هایی از کتاب وصله ناجور

والدین، معلمان و پزشکان به‌سرعت به کسی برچسب «اختلال» می‌زنند (به هر معنا که باشد)؛ درحالی‌که مشکل واقعی تطابق‌نداشتن کودک با محیطی خاص است. وقتی دانش‌آموز در مدرسه‌ای بهتر ممکن است عملکردی کاملاً خوب داشته باشد، چقدر منصفانه است که او را معیوب توصیف کنیم؟

عرف رایج امروزی در بیشتر مدارس سراسر دنیاست که در آن‌ها، حفظ‌کردنِ درس‌ها هنوز هم بدون توجه به مقتضیات زمانه، ارزشمند تلقی می‌شود و سنتی است که از اوایل قرن نوزدهم در امپراتوری پروس سرچشمه می‌گیرد؛ چون در آنجا نظام تعلیم اجباری برای پرورش سربازان و کارگران وفادار و مطیع طراحی می‌شد. (۹) این نظام هیچ‌وقت برای پرورش استعداد یا خلاقیت فردی نبوده؛ بلکه بر یکسان‌سازی و انطباق تأکید داشته است. این رویکرد به آموزش، مستقیماً با ارزش‌های بنیادی امریکا در تضاد است و در عصری که مشاغل به‌شکل روزافزونی نیازمند سطح پیشرفته‌ای از خودمختاری و مهارت مدیریتِ سیل بی‌پایان اطلاعات است، به‌طرز غم‌انگیزی منسوخ شده است.

کورت فیشر، استاد راهنما و همکار من در هاروارد و مدیر برنامهٔ ذهن، مغز و آموزش، می‌گوید مدارس امروزی اساساً به شکست حدود ۸۰ درصد از دانش‌آموزان منجر می‌شوند. بله، بچه‌ها از این سختی‌ها جانِ سالم به در می‌برند؛ اما انتظار ما از نظام آموزشی نباید صرفاً این باشد که از آن جانِ سالم به در ببریم. بدتر از آن، مدارس ما اغلب در درازمدت برای بچه‌هایی که ازنظر خلق‌وخو مستعد ردکردن اقتدارند، کاملاً مضر است؛ یعنی دقیقاً برای آن دسته از بچه‌هایی که قادر نیستند مثل بقیه فکر کنند، دوست دارند خطر کنند و بهترین امیدهای کشور برای نوآوری و ساختن آینده‌ای بهتر هستند.

طبق بعضی تخمین‌ها، نیمی از زندانیان امریکا نشانگان یکی از اختلالات یادگیری را دارند.

دانشمندان دریافته‌اند که بسیاری از ویژگی‌های نقص‌توجه / بیش‌فعالی ممکن است براثر تفاوت در نحوهٔ پردازش دوپامین در مغز افراد بروز کند. دوپامین انتقال‌دهندهٔ مهم عصبی یا «پیام‌رسانی شیمیایی» است که به افراد دربارهٔ خطرها و پاداش‌ها هشدار می‌دهد. به عبارت دیگر، دوپامین محرک است و به ما کمک می‌کند تصمیم بگیریم کدام‌یک از عناصر متعددی که هر زمان می‌توانیم به آن‌ها توجه کنیم، سزاوار توجه ما هستند. کمبود دوپامین به دشواریِ حفظ توجه به موضوعاتی منجر می‌شود که شخص آن‌ها را بی‌اهمیت یا نامربوط می‌بیند. در واقع بیشتر افرادی که نشانه‌های نقص‌توجه / بیش‌فعالی را دارند، معمولاً برای ملال تحمل بسیار کمی دارند. افسوس که این تفاوت عصبی معمولاً نقیصه‌ای شخصیتی شناخته می‌شود.