بریده‌هایی از کتاب نغمه آشیل

می‌تونی یه نیزه رو به‌جای چوب دستیت استفاده کنی؛ اما بازم تغییری در ماهیتش ایجاد نمی‌کنه.»

هنگامی‌که لبخند می‌زد، گوشه چشمانش همانند برگی که به آتش کشیده شده باشد چین می‌خورد و جمع می‌شد. خود او نیز همانند آتش بود. هنگامی‌که به اطراف می‌نگریست چشمانش می‌درخشید، حتی هنگامی‌که با موهای ژولیده بیدار می‌شد و هنوز چشمانش گیج خواب بود نیز سیمایش دل‌فریب بود.

او منظورش را همان‌طور که بود بیان می‌کرد؛ اما اگر کسی واضح سخن نمی‌گفت گیج می‌شد. بعضی‌ها ممکن است این را سادگی بدانند؛ اما آیا بهتر نیست که همیشه اصل مطلب بیان شود؟