بریده‌هایی از کتاب نغمه آشیل

می‌تونی یه نیزه رو به‌جای چوب دستیت استفاده کنی؛ اما بازم تغییری در ماهیتش ایجاد نمی‌کنه.»

او منظورش را همان‌طور که بود بیان می‌کرد؛ اما اگر کسی واضح سخن نمی‌گفت گیج می‌شد. بعضی‌ها ممکن است این را سادگی بدانند؛ اما آیا بهتر نیست که همیشه اصل مطلب بیان شود؟

«قراره من اولین قهرمان خوشبخت و شاد باشم.» دست مرا در دستش نگه داشت. «قسم بخور.» «من چرا قسم بخورم؟» «چون تو دلیل این تصمیمم هستی. قسم بخور.» به او گفتم: «قسم می‌خورم.»

هنگامی‌که لبخند می‌زد، گوشه چشمانش همانند برگی که به آتش کشیده شده باشد چین می‌خورد و جمع می‌شد. خود او نیز همانند آتش بود. هنگامی‌که به اطراف می‌نگریست چشمانش می‌درخشید، حتی هنگامی‌که با موهای ژولیده بیدار می‌شد و هنوز چشمانش گیج خواب بود نیز سیمایش دل‌فریب بود.

تنها با اندیشیدن به مرگش به من نیز احساس مُردن دست می‌داد، گویی در آسمانی تیره‌وتار سقوط می‌کردم.

به‌قدری غم و اندوهم زیاد بود که هر آن ممکن بود پوستم را بشکافد و بیرون بریزد.

هیچ خطی بر سیمایش وجود نداشت، نه چروکی و نه نشانی از پژمردگی؛ سیمایش کاملاً با طراوت بود. همانند بهار درخشنده و زرین؛ اما مرگ با تمام رشک‌ورزی‌اش، از نوشیدن خون او دوباره جوان می‌شد.

خفقانی در سینه‌ام حس کردم، مانند فریادی فروخورده بود.

همین سختی و خطر باعث شد مصمم‌تر شوم