بریده‌هایی از کتاب رقیب های ازلی

گاهی از اینکه دیگران رو دوست داشته باشم می‌ترسم.

«نمی‌خوام یه روز توی هفتادوچهارسالگی از خواب بیدارشم و متوجه بشم که اصلاً زندگی نکردم.»

دارم به دو روش مختلف عاشقش می‌شم. رودررو و واژه به واژه.

خوشحال بودن جرم نیست. ***

فکر می‌کنم که همه زره تنمون می‌کنیم. فکر می‌کنم اونایی که این‌کارو نمی‌کنن احمق هستن و خطر بارها و بارها زخمی شدن با گوشه‌های تیز دنیا رو به جون می‌خرن؛ اما چیزی که من از این احمق‌ها یاد گرفتم، اینه که آسیب‌پذیر بودن، قدرتیه که بیشتر ما ازش وحشت داریم.

چطور گذاشتی قلبت مغزت رو شکست بده؟

هرکسی که برام اهمیت داره درنهایت ترکم کرده، چه به خاطر مرگ و چه به خاطر اینکه منو نمی‌خواسته.

عاشق واژه‌هایی هستم که می‌نویسم؛ اما چیزی نمی‌گذره که متوجه می‌شم ازشون متنفرم، انگار که من سرنوشتم اینه که همیشه با خودم توی جنگ باشم.

پایان را همیشه می‌شد در شروع جست.

«کاغذ و نوارهای جوهر منو حروم جنگی نکن که هیچ‌وقت به اوث و جایی که ما هستیم، نمی‌رسه. اون جنگ مشکل غربی‌هاست و ما باید مثل همیشه به زندگی عادی‌مون ادامه بدیم. یه موضوع خوب پیدا کن تا در موردش مطلب بنویسی

انگار که من سرنوشتم اینه که همیشه با خودم توی جنگ باشم.

می‌تونم بهت بگم که این دنیا داره تغییر می‌کنه. روزهای پیش‌روی ما فقط تیره و تیره‌تر می‌شن... و وقتی‌که یه چیز خوب پیدا می‌کنی؟ باید نگهش داری. نباید خودت رو نگران چیزایی بکنی که درنهایت هیچ اهمیتی ندارن. باید به خاطر اون نور، خطر کنی.

با خود اندیشید، جنگ چطور تموم می‌شه؟ با نابودی یک خدا یا نابودی هردو؟

اما کم‌کم متوجه شدم که آدما، صرفاً آدمن، ترس‌ها، رؤیاها، خواسته‌ها، دردها و اشتباه‌های خودشون رو دارن. نمی‌تونم از کسی انتظار اینو داشته باشم که منو کامل کنه. باید خودم دنبال کامل کردن خودم باشم و به گمونم، تموم اون مدت داشتم برای خودم می‌نوشتم که به اندوه و نگرانی و خواسته‌های پیچیده‌ام نظم بدم. حتی حالا، دارم به این فکر می‌کنم که چقدر ساده می‌شه هم خودت رو توی کلمات گم کنی و هم به هویت واقعی خودت برسی.

من یه چیز زنده رو توی فصل مرگ پرورش دادم.

حتی تضمینی وجود نداره که تا امروز بعدازظهر زنده بمونم، چه برسه به فردا. هرلحظه ممکنه بمبی از آسمون بیفته و اون وقت من هیچ‌وقت فرصت گفتن این حرفا رو پیدا نمی‌کنم.»