بریده‌هایی از کتاب جناح چهارم

می‌پرسم: «تو می‌خواستی وقتی‌که بزرگ شدی چی بشی؟» شانه‌ای بالا می‌اندازد. «فقط می‌خواستم زنده بمونم.»

اما فرار نخواهم کرد. اگر هر بار که فائق شدن بر چیزی غیرممکن به نظر می‌رسید تسلیم می‌شدم، حالا اینجا نبودم. من امروز نمی‌میرم

«اینو فراموش نکن. ذهن تو بهترین سلاح توئه. با هوشت بهشون نارو بزن،

فریاد می‌زند: «تسلیم شو!» نمی‌توانم چنین کاری بکنم. اگر روز اول تسلیم شوم، روز دوم چه چیزی انتظارم را می‌کشد؟

«شاید اگه این‌قدر الکی برای خودت دلسوزی نمی‌کردی، می‌دیدی که برای بالا رفتن از گانتلت هر چیزی رو که لازمت می‌شه، داری.»

«راه درست تنها راه ممکن نیست. راه جدیدی پیدا کن.»

: «رابطهٔ اژدهایان واقعاً غیرقابل درکه.» «جدی؟ بهتره گاهی روابط انسان‌ها رو هم بررسی کنی. درست به همین اندازه شرورانه‌ست، فقط آتیش کمتری داره.

دنبال دوستی نباش، وایولت. اتحاد به وجود بیار

شاید از من، کاری بیشتر از تنها زنده ماندن بربیاید.

«من نمی‌تونم همه رو نجات بدم، مخصوصاً کسی رو که حاضر نیست برای نجات خودش کاری بکنه.»

بذار با واقعیت روبه‌روشون کنم. من نمی‌تونم دستشون رو بگیرم و یه مشت قول توخالی و چرت‌وپرت بهشون بدم و بگم که همه چی به‌خوبی پیش می‌ره و همه موفق می‌شن... که بعد بتونن شب‌ها راحت بخوابن. طبق تجربهٔ من، حقیقت خیلی ارزشمندتره

«بهش بگو اگه بهت آسیب برسونه جایی رو که ایستاده خاکستر می‌کنم.»

«قبل از اینکه بمیری بیدار شو!»

هیچ‌کس تا ابد با کسی دوست نمی‌مونه، میرا. درنهایت کسایی که از همه به ما نزدیک‌تر هستن به طریقی به دشمنمون تبدیل می‌شن حتی اگر به خاطر عشقی از روی خیرخواهی یا بی‌تفاوتی باشه، یا اون‌قدر زنده بمونیم که به آدم بدهٔ داستانشون تبدیل بشیم.

جسم و بدنمان هرگز نمی‌تواند محدودیتی برای قوهٔ اراده و عزم ما باشد

اگه دنبال جوابین، توی تاریخ دنبالش بگردین.

به‌محض اینکه به احساساتت اجازه بدهی خود را درنبردی دخیل کنند، باخته‌ای.

«ما به اینجا فرستاده شدیم تا کشته بشیم.»

«باید روی چیزایی که می‌تونن تو رو بکشن تمرکز کنی و راهی برای زنده موندن پیدا کنی.»

اینجا همه‌چیز رو ازت می‌گیره تا چیزی رو که توی وجودته آشکار کنه

«طوری ازش محافظت کن که انگار خود منی.»

برای دشمن هیچ اهمیتی نداره که تو زخمی شدی یا نه. حتی از زخمی شدنت به نفع خودش استفاده می‌کنه

درد چشمانش از آن دست دردهایی است که هرگز از بین نمی‌رود، از آن دردهایی که مثل موجی غیرمنتظره به ناگاه اوج می‌گیرد و بی‌رحمانه ساحل را درمی‌نوردد.

«اون موقع هم منو می‌خواستی؟» اعتراف می‌کند: «از اولین ثانیه‌ای که چشمم بهت افتاد تو رو می‌خواستم، وایولنس... و اگه امروز باهات رفتار بدی داشتم، خُب... به خاطر اینه که امروز روز بدیه.»

«بیشتر اژدهایان به سوارانشون زخم می‌زنن؛ اما آندارنا و تایرن هیچ‌وقت به من آسیبی نرسوندن.» «و شایدم می‌دونستن تو از قبل زخم خوردی.»