بریده‌هایی از کتاب ناتوان (جلد اول)

هیچ‌چیز هیچ‌وقت واقعیت ندارد. تمام دوستی‌ها دروغین و تمام محبت‌ها حساب‌شده هستند.

«کاری کن تو رو دست‌کم بگیرن. کاری کن تو رو نادیده بگیرن تا زمانی‌که خودت بخوای دیده بشی.»

برای تمام دخترانی که در زندگی احساس ناتوانی کردند.

انسان تا چه حد باید با پنهان‌کردنِ همه‌چیز در زندگیِ خود خو گرفته باشد که احساسات خود را حتی در مواجهه با مرگ پنهان کند.

«نمی‌دونستم این‌قدر با دقت من رو تماشا کردی.» «تماشا کردم؟ عزیزم، من همیشه تو رو تماشا می‌کنم.»

او به حدی زیباست که باورش برایم مشکل است و نفس‌کشیدن را برایم سخت می‌کند. روحش حیرت‌انگیز است. موجودیتِ او درخشان و بی‌پروا و به‌شکل باورناپذیری بهتر از من است. خوبیِ او فراتر از آن چیزی است که من بتوانم به دست بیاورم. من حتی لایق نیم‌نگاهی به آن نیستم، چه رسد به اینکه آن را برایِ خودم داشته باشم.

«پِی، من وقتی نگاهت می‌کنم... تباه می‌شم. انگار که دارم غرق می‌شم. حتی نمی‌تونم نفس بکشم.»

مایعی غلیظ و داغ روی بازویم سُر می‌خورد. خون. جالب است

«چیزی که بهت گفتم از ته قلب بود. نمی‌تونم ازت چشم بردارم. نمی‌تونم یک لحظه هم تو رو از ذهنم بیرون کنم.»

«و دوباره و چندباره هم بدون هیچ چشمداشتی زندگی‌ات رو نجات خواهم داد، به این امید که بهم اجازه بدی تویِ زندگی‌ات بمونم.»

رازهای ما ارزشمندتر از اون هستن که برملا بشن و اون‌ها وفادارتر از اون بودن که این رازها رو فاش کنن. اون‌ها می‌دونستن درهرصورت جونشون رو از دست خواهند داد.

از کنارم رد می‌شود و طوری به من لبخند می‌زند انگار همین الان برنده شده است. که البته چندان هم بیراه نیست.

«من از اون چیزی که به نظر می‌رسه خیلی سرسخت‌تر هستم، مطمئن باش. قدرتمندترین سلاحی که یک زن در اختیار داره اینه که معمولاً اون رو دست‌کم می‌گیرن. و من همیشه از همین سلاح استفاده می‌کنم.»

او شیطان است. الهه است. عامل سقوط یک مرد در شکلِ یک انسان است. عامل سقوط من است. سپس نگاهش به‌سمت کیت می‌رود. ارتباط بین‌مان قطع می‌شود. و من درعینِ حسادتی که در وجودم رشد می‌کند، احساس تهی‌بودن دارم. چرا پیشِ خودم فکر کردم می‌توانم او را داشته باشم، فکر کردم او من را می‌پذیرد؟ چراکه دلبر هرگز از آنِ دیو نمی‌شود.

چشمانم به‌آرامی روی او می‌نشینند و از سؤالش گیج شدم. «خودت دوست داری من رو چی صدا بزنی؟» «می‌خوام تو رو مالِ خودم صدا بزنم.»

احساساتت رو پنهان کن. ترست رو پنهان کن و از همه مهم‌تر همیشه به صورتت نقاب بزن. هیچ‌کس نباید چیزی بدونه پِیدی. به هیچ‌کس و هیچ‌چیز به‌جز غریزه‌ات اعتماد نکن.

قبلاً هیچ‌وقت در این مورد که رنگ موردعلاقه‌ام چیست فکر نکرده بودم. هیچ‌وقت موضوع مهمی به نظر نمی‌رسید. البته تا زمانی‌که در یک جفت چشم اقیانوسی نگاه کردم و متوجه شدم شاید غرق‌شدن خیلی هم اتفاقِ زیبایی باشد. تا زمانی‌که در یک جفت چشمِ آبیِ آتشین نگاه کردم و متوجه شدم شاید سوختن هیچ دردی به‌همراه نداشته باشد. تا زمانی‌که در یک جفت چشمِ آبی آسمانی نگاه کردم و متوجه شدم شاید سقوط‌کردن اتفاقی بسیار آرام و صلح‌آمیز باشد. پیش‌از این هرگز به این فکر نکرده بودم که رنگِ موردعلاقه‌ام چیست، چراکه هیچ رنگی شایستهٔ این عنوان نبود. تا به امروز. با صدای کم‌جانی می‌گویم: «آبی.»

اما هیولاها هیولا زاده نمی‌شن، به‌مرور زمان به یک هیولا تبدیل می‌شن.

بوی عرق، بوی ماهی، ادویه‌جات و بویی که مطمئن هستم بوی مایعاتِ بدن است باهم ترکیب می‌شوند

اما قوی‌ترین‌ها نیز در بین ما گاهی زیر بار غم در هم می‌شکنند، کمر خم می‌کنند و مدفون می‌شوند.

احساساتت رو پنهان کن. ترست رو پنهان کن و از همه مهم‌تر همیشه به صورتت نقاب بزن. هیچ‌کس نباید چیزی بدونه پِیدی. به هیچ‌کس و هیچ‌چیز به‌جز غریزه‌ات اعتماد نکن.

خندهٔ مردد و دودلی می‌کنم. خندیدن آن هم زمانی‌که بدنی بی‌جان کنارم است به‌نظر کار اشتباهی می‌رسد، اما نمی‌توانم جلوی خودم را بگیرم. در این لحظه، یا باید بخندم یا گریه کنم و من نمی‌خواهم گریه کنم.

«حتماً بهم یادآوری کن کاری کنم دوباره این‌طوری لبخند بزنی، البته وقتی در شُرفِ مرگ نیستی و من هر چقدر که بخوام وقت دارم تا لبخندت رو از بر کنم.»

. این فکر که یک جفت چشمِ آبی می‌تواند من را تا این حد آسیب‌پذیر و بی‌پناه کند خیلی نگران‌کننده است.

زمانی‌که انگشتانش از کنارِ گردنم شروع می‌کنند به پایین‌آمدن و او لبخندی نرم و شیرین و راضی به رویم می‌زند نفس در سینه‌ام حبس می‌شود. در این لحظه کاملاً رضایت دارد. لبخندی که تنها برای من ساخته شده است.

احساساتت رو پنهان کن. ترست رو پنهان کن و از همه مهم‌تر همیشه به صورتت نقاب بزن. هیچ‌کس نباید چیزی بدونه پِیدی. به هیچ‌کس و هیچ‌چیز به‌جز غریزه‌ات اعتماد نکن.»

بعد طوری شروع به دویدن می‌کنم که تمام امروز، تمام زندگی‌ام مشغول دویدن بودم.

رازهای ما ارزشمندتر از اون هستن که برملا بشن

گاهی‌اوقات یک عده باید جونشون رو از دست بدن تا به بقیه نشون بدن چیزی هست که ارزش جنگیدن رو داره

قبلاً هیچ‌وقت در این مورد که رنگ موردعلاقه‌ام چیست فکر نکرده بودم. هیچ‌وقت موضوع مهمی به نظر نمی‌رسید. البته تا زمانی‌که در یک جفت چشم اقیانوسی نگاه کردم و متوجه شدم شاید غرق‌شدن خیلی هم اتفاقِ زیبایی باشد. تا زمانی‌که در یک جفت چشمِ آبیِ آتشین نگاه کردم و متوجه شدم شاید سوختن هیچ دردی به‌همراه نداشته باشد. تا زمانی‌که در یک جفت چشمِ آبی آسمانی نگاه کردم و متوجه شدم شاید سقوط‌کردن اتفاقی بسیار آرام و صلح‌آمیز باشد. پیش‌از این هرگز به این فکر نکرده بودم که رنگِ موردعلاقه‌ام چیست، چراکه هیچ رنگی شایستهٔ این عنوان نبود. تا به امروز. با صدای کم‌جانی می‌گویم: «آبی.»