بریده‌هایی از کتاب ناتوان (جلد اول)

هیچ‌چیز هیچ‌وقت واقعیت ندارد. تمام دوستی‌ها دروغین و تمام محبت‌ها حساب‌شده هستند.

«کاری کن تو رو دست‌کم بگیرن. کاری کن تو رو نادیده بگیرن تا زمانی‌که خودت بخوای دیده بشی.»

برای تمام دخترانی که در زندگی احساس ناتوانی کردند.

انسان تا چه حد باید با پنهان‌کردنِ همه‌چیز در زندگیِ خود خو گرفته باشد که احساسات خود را حتی در مواجهه با مرگ پنهان کند.

«نمی‌دونستم این‌قدر با دقت من رو تماشا کردی.» «تماشا کردم؟ عزیزم، من همیشه تو رو تماشا می‌کنم.»

مایعی غلیظ و داغ روی بازویم سُر می‌خورد. خون. جالب است

او به حدی زیباست که باورش برایم مشکل است و نفس‌کشیدن را برایم سخت می‌کند. روحش حیرت‌انگیز است. موجودیتِ او درخشان و بی‌پروا و به‌شکل باورناپذیری بهتر از من است. خوبیِ او فراتر از آن چیزی است که من بتوانم به دست بیاورم. من حتی لایق نیم‌نگاهی به آن نیستم، چه رسد به اینکه آن را برایِ خودم داشته باشم.

بوی عرق، بوی ماهی، ادویه‌جات و بویی که مطمئن هستم بوی مایعاتِ بدن است باهم ترکیب می‌شوند

اما قوی‌ترین‌ها نیز در بین ما گاهی زیر بار غم در هم می‌شکنند، کمر خم می‌کنند و مدفون می‌شوند.

«پِی، من وقتی نگاهت می‌کنم... تباه می‌شم. انگار که دارم غرق می‌شم. حتی نمی‌تونم نفس بکشم.»

«چیزی که بهت گفتم از ته قلب بود. نمی‌تونم ازت چشم بردارم. نمی‌تونم یک لحظه هم تو رو از ذهنم بیرون کنم.»