بریده‌هایی از کتاب ناتوان (جلد اول)

هیچ‌چیز هیچ‌وقت واقعیت ندارد. تمام دوستی‌ها دروغین و تمام محبت‌ها حساب‌شده هستند.

«کاری کن تو رو دست‌کم بگیرن. کاری کن تو رو نادیده بگیرن تا زمانی‌که خودت بخوای دیده بشی.»

برای تمام دخترانی که در زندگی احساس ناتوانی کردند.

انسان تا چه حد باید با پنهان‌کردنِ همه‌چیز در زندگیِ خود خو گرفته باشد که احساسات خود را حتی در مواجهه با مرگ پنهان کند.

«نمی‌دونستم این‌قدر با دقت من رو تماشا کردی.» «تماشا کردم؟ عزیزم، من همیشه تو رو تماشا می‌کنم.»

او به حدی زیباست که باورش برایم مشکل است و نفس‌کشیدن را برایم سخت می‌کند. روحش حیرت‌انگیز است. موجودیتِ او درخشان و بی‌پروا و به‌شکل باورناپذیری بهتر از من است. خوبیِ او فراتر از آن چیزی است که من بتوانم به دست بیاورم. من حتی لایق نیم‌نگاهی به آن نیستم، چه رسد به اینکه آن را برایِ خودم داشته باشم.

«پِی، من وقتی نگاهت می‌کنم... تباه می‌شم. انگار که دارم غرق می‌شم. حتی نمی‌تونم نفس بکشم.»

مایعی غلیظ و داغ روی بازویم سُر می‌خورد. خون. جالب است

«چیزی که بهت گفتم از ته قلب بود. نمی‌تونم ازت چشم بردارم. نمی‌تونم یک لحظه هم تو رو از ذهنم بیرون کنم.»

رازهای ما ارزشمندتر از اون هستن که برملا بشن و اون‌ها وفادارتر از اون بودن که این رازها رو فاش کنن. اون‌ها می‌دونستن درهرصورت جونشون رو از دست خواهند داد.

از کنارم رد می‌شود و طوری به من لبخند می‌زند انگار همین الان برنده شده است. که البته چندان هم بیراه نیست.

«و دوباره و چندباره هم بدون هیچ چشمداشتی زندگی‌ات رو نجات خواهم داد، به این امید که بهم اجازه بدی تویِ زندگی‌ات بمونم.»

«من از اون چیزی که به نظر می‌رسه خیلی سرسخت‌تر هستم، مطمئن باش. قدرتمندترین سلاحی که یک زن در اختیار داره اینه که معمولاً اون رو دست‌کم می‌گیرن. و من همیشه از همین سلاح استفاده می‌کنم.»

چشمانم به‌آرامی روی او می‌نشینند و از سؤالش گیج شدم. «خودت دوست داری من رو چی صدا بزنی؟» «می‌خوام تو رو مالِ خودم صدا بزنم.»

بوی عرق، بوی ماهی، ادویه‌جات و بویی که مطمئن هستم بوی مایعاتِ بدن است باهم ترکیب می‌شوند

اما قوی‌ترین‌ها نیز در بین ما گاهی زیر بار غم در هم می‌شکنند، کمر خم می‌کنند و مدفون می‌شوند.

احساساتت رو پنهان کن. ترست رو پنهان کن و از همه مهم‌تر همیشه به صورتت نقاب بزن. هیچ‌کس نباید چیزی بدونه پِیدی. به هیچ‌کس و هیچ‌چیز به‌جز غریزه‌ات اعتماد نکن.

خندهٔ مردد و دودلی می‌کنم. خندیدن آن هم زمانی‌که بدنی بی‌جان کنارم است به‌نظر کار اشتباهی می‌رسد، اما نمی‌توانم جلوی خودم را بگیرم. در این لحظه، یا باید بخندم یا گریه کنم و من نمی‌خواهم گریه کنم.

«حتماً بهم یادآوری کن کاری کنم دوباره این‌طوری لبخند بزنی، البته وقتی در شُرفِ مرگ نیستی و من هر چقدر که بخوام وقت دارم تا لبخندت رو از بر کنم.»

. این فکر که یک جفت چشمِ آبی می‌تواند من را تا این حد آسیب‌پذیر و بی‌پناه کند خیلی نگران‌کننده است.

زمانی‌که انگشتانش از کنارِ گردنم شروع می‌کنند به پایین‌آمدن و او لبخندی نرم و شیرین و راضی به رویم می‌زند نفس در سینه‌ام حبس می‌شود. در این لحظه کاملاً رضایت دارد. لبخندی که تنها برای من ساخته شده است.

او شیطان است. الهه است. عامل سقوط یک مرد در شکلِ یک انسان است. عامل سقوط من است. سپس نگاهش به‌سمت کیت می‌رود. ارتباط بین‌مان قطع می‌شود. و من درعینِ حسادتی که در وجودم رشد می‌کند، احساس تهی‌بودن دارم. چرا پیشِ خودم فکر کردم می‌توانم او را داشته باشم، فکر کردم او من را می‌پذیرد؟ چراکه دلبر هرگز از آنِ دیو نمی‌شود.