بریده‌هایی از کتاب دختر از هم گسیخته

بیش از هر چیزِ دیگری از والدینش و درک نشدنش ازطرف آن‌ها ناراحت است و همین موضوع را به دیگران هم تعمیم می‌دهد و می‌گوید دیگران هم نمی‌توانند درکش کنند و قابل‌اعتماد نیستند

حس کردم به تنهایی نیاز دارم. می‌خواستم به‌تنهایی وارد آینده‌ام شوم.

نکته اینجاست که مغز با خودش حرف می‌زند و همین صحبت با خود، ادراکات خودش را تغییر می‌دهد.

من برای جامعه خطرناک نبودم. آیا برای خودم خطر داشتم؟

«لازم نیست داد بزنی.» «پس توی این مکان چطوری توجهِ کوفتیِ شما رو به خودم جلب کنم؟»

اینکه ما دیگر در جهان نبودیم، بلکه خیلی از آن دور بودیم، باعث توقف جهان نشد

زندگی‌اش در آن لحظه متوقف شده و نمادی بود برای تمام لحظات دیگرش؛ تمام لحظاتی که رخ داده و ممکن بود رخ بدهد. کدام زندگی می‌تواند از چنین اتفاقاتی بهبود یابد؟