بریده‌هایی از کتاب بوی مرگ، بوی زندگی

اوایلش از هم خوشمون نمیومد. یه جور رقابت ناگفته تو بهترین بودن. ازون‌ها که وقتی به هم نگاه می‌کردیم یه مزاحم برای اول بودن می‌دیدیم. بعدش خیلی زود بزرگ شدیم. هر دومون. مرگ دیدیم، درد دیدیم. هر روز، و فرداش بزرگتر می‌شدیم. نگاهمون دوستانه‌تر می‌شد. یه بار بهش گفتم، خندید و گفت: آره، ولی چه خوب و زود، فهمیدیم که "بهترین دیگه چه مزخرفیه؟".

یه رازی هست. نگو چیه. ولی لااقل بگو که هست تا آروم بگیرم. مطمئن باشم خودتی و بی رحم نشدی. - راز اونی نیست که کسی ندونه چیه، اونه که کسی ندونه که هست. تو من رو همونطوری که میشناختی بشناس. من همونم. نسبتی با بی رحمی‌ندارم. چه رازی باشه چه نه. من این کار رو انجام دادم.