بریده‌هایی از کتاب طبیعت بیجان با صدف ها و لیمو

در حسرت وصال می‌سوزیم و باز می‌ترسیم مبادا آزادی و فردیتمان از دست بروند.

هر چیز که در میدان دیدِ ماست، گذراست. بعضی‌هایشان تنها قدرِ چشم‌برهم‌زدنی اینجایند؛ این صدف‌های گشوده، این بِه‌های ازهمین‌حالا‌لک‌افتاده، تا چشممان بهشان بیفتد در آستانهٔ فاسدشدن‌اند.

طبیعت بیجان. چه بازی زبانیِ عمیقی پنهان است در این عبارت: زندگی و در دلش مرگ، زندگی با علمِ به مرگ دست‌آخر می‌شود همین: طبیعت بیجان.

آیا همه‌اش همین نیست؟ این‌که خودت باشی و به‌نحوی متعلق به دیگری؟

اما من هیچ‌کدام از این‌ها را نمی‌دیدم، چون زمان و شیمی‌درمانی او را از هر توقع و میلی برای تغییر دیگران مطابق با خواسته‌هایش فراتر برده بود.

سوگ از بین نمی‌رود ـ‌اتفاقاً برعکس‌ـــ اما رفته‌رفته همنشین خوشی می‌شود؛ غصه همراه می‌شود با بازیافتنِ چیزهایی در تجربه‌هایت که باید عزیزشان بداری.