بریده‌هایی از کتاب یخبندان

همه‌چیز چقدر زود به هیچ تبدیل می‌شود، مثلاً می‌شوید آدمی بیکاره، بی‌مهارت، دیوانه، بی‌مصرف، کسی که بالاخره با این بلاهت خو گرفته... و همه‌چیز همیشه فقط در حد نظر و گمان باقی می‌ماند، هیچ‌چیزی عمیق‌تر یا سطحی‌تر از بزرگ‌ترین خطاها نیست.»

چیزی که در ذهنم دارم با آنچه روی کاغذ می‌آید فرق می‌کند. روی کاغذ همه‌چیز بی‌جان می‌شود.

امروز اعتراف کرد تمام نقاشی‌هایش را سوزانده. «باید از شرشان خلاص می‌شدم، از شرِ هر چیزی که یادم می‌انداخت چقدر بی‌ارزشم.» نقاشی‌ها مثل زخم‌هایی بودند که هر روز سر باز می‌کردند و دهانش را می‌بستند. «بدون معطلی کار را تمام کردم.

«آدم همیشه توی قلب خودش سرگردان است، همه‌چیز اولش خیلی زیباست، اما تحمل همین زیبایی بعداً آن‌قدر سخت می‌شود که همه‌چیز را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.»

باید مراقب باشید که طولانی‌تر از حد تحملتان زندگی نکنید. زندگی پروندهٔ قضایی‌ای است که قطعاً در آن بازنده می‌شوید، فرقی هم نمی‌کند که چه‌کسی هستید و چه‌کاره‌اید. حکم این پرونده قبل از آمدن انسان به این دنیا صادر شده. ا

ناکارآمدیِ کلِ جهان... اینکه از همان ابتدا امکان ندارد با استعدادمان کنار بیاییم... همهٔ وجود آدم نارضایتی از خودش است. این‌طور نیست...؟ می‌دانید، سعیم این است که خودم را درک کنم، ولی می‌دانم که به جایی نمی‌رسم:

کمدتان را باز می‌کنید: این هم یک آزار دیگر. حمام کردن و لباس پوشیدن آزارند. امان از لباس پوشیدن! صبحانه خوردن! به خیابان که می‌روید، بدترین مزاحمت‌ها در انتظارتان‌اند. نمی‌توانید از خودتان محافظت کنید. سعی می‌کنید از خودتان دفاع کنید، اما فایده‌ای ندارد. هر ضربه‌ای که بزنید، صدتای دیگر حواله‌تان می‌کنند. اصلاً خیابان‌ها چه هستند؟ هزارتوهای مزاحمت، سر تا ته. میدان‌ها چطور؟ آزارهایی که روی هم تلنبار شده‌اند. و تمامشان نه در دنیای بیرون، که در اعماق وجودتان لانه کرده‌اند! همه هم برای هدفی پوچ و بیهوده! هیچ پناهی ندارید. کلِ زندگی‌تان می‌شود فریاد کمک‌خواستن،

یخبندان را به خوانندگانی پیشنهاد می‌کنم که می‌خواهند از خلال تجربه‌ای تازه از ادبیات از دریچه‌ای امن در عواطف تاریک تأمل کنند.

آنهایی که دائماً از خودکشی حرف می‌زنند، آنهایی که در‌حقیقت از خودشان بیزارند، چون دنیای احساساتشان علیه میل و ارادهٔ آنها زادوولد می‌کند و هر روز به بی‌رحمانه‌ترین شکل ممکن به ورطهٔ نابودی می‌کشاندشان. می‌خواهم بگویم: به حرف‌های برادرتان گوش دهید.

خلق یک انسان جدید وقتی می‌دانی قرار است، حتی شده یک روز، بدبخت باشد جنایت است. بدبختی، حتی اگر فقط یک لحظه وجود داشته باشد، بدبختیِ ابدی است. زادنِ یک تنهاییِ دیگر، فقط به این دلیل که خودت دیگر نمی‌خواهی تنها باشی، جنایت است. انگیزهٔ طبیعت جنایتکارانه است و استناد به آن بهانه‌ای بیش نیست، درست مثل همهٔ کارهایی که از انسان سر می‌زند.»

همه‌چیز بالاخره نابود می‌شود و از دست می‌رود، بهترین فرصت‌ها، بهترین شرایط، هر چیزی که با سکوت مطلق در تضاد باشد.

«به‌هرحال، پیری نه فضیلت است و نه دستاورد.» چشم باز می‌کنید و می‌بینید جایی هستید که ترکیبی است از همهٔ جاهایی که قبلاً بوده‌اید، «از محیط‌های بیشتر و بیشتر».

انسان حیوانی ناقص است، ولی حیوان می‌تواند انسانی کامل باشد. متوجه منظورم می‌شوید: یکی ناشایسته‌تر از دیگری است، یکی به‌غایت بی‌رحم‌تر از آن‌یکی است. هیچ‌کدام به هم تعلق ندارند. هیچ‌کدام آن‌یکی را حذف نمی‌کنند.»

چیزی که در ذهنم دارم با آنچه روی کاغذ می‌آید فرق می‌کند. روی کاغذ همه‌چیز بی‌جان می‌شود.

این آدمِ زجردیده و ظاهراً بی‌مصرف، کسی که در‌حرفْ احتمالاً خواهر و برادر و اطرافیانی دارد، ولی در‌عمل همیشه تنها بوده است، آن‌قدر تنها و درمانده که بعید است گزارش من بتواند حق مطلب را در وصف این تنهایی ادا کند، تنهاست مثل مگسی که در زمستان توی اتاق آپارتمانی شهری گرفتار شده، صاحبخانه و اطرافیانش در تعقیب مگس جان‌به‌لب شده‌اند و بالاخره با یک ضربه پخشِ دیوارش می‌کنند،

نمی‌شود منکر این ایدهٔ متهورانه شد که خودکشیِ هر کسی نقطهٔ اوج هزاران سال مقدمه‌چینی است.