بریده‌هایی از کتاب چقدر برای عشق آماده ای؟

عالم عشق تناقض جالبی دارد: بهترین شرایط برای انتخاب شریک زندگی زمانی است که بتوانیم بدون چنین فردی هم سر کنیم. آنچه باعث می‌شود در مواجهه با گزینه‌های پیشِ رو ناعاقلانه عمل کنیم این حس است که تحمل نداریم چند هفته کسی نباشد تا دلداری‌مان دهد و آراممان کند. هرچه این حس ناتوانی در سر کردن بدون عشق رمانتیک شدیدتر باشد، خطر دلشکستگی‌مان در تعقیب چنین عشقی هم بیشتر است.

زمانی پیشرفت می‌کنیم که یاد بگیریم و اطمینان بیابیم که ممکن است در تهیهٔ شام (یا بخش‌هایی از زندگی‌مان) خرابکاری کنیم، اما همچنان ارزشمند و دوست‌داشتنی بمانیم.

هرچه خودمان را دوست‌نداشتنی‌تر بدانیم، بیشتر ممکن است آن آدم بدسلیقه‌ای را که کسی مثل ما را پسندیده به دیدهٔ تحقیر بنگریم. چه دلیلی دارد یک آدم درست‌وحسابی نظرش دربارهٔ ما بهتر از آن نظری باشد که خودمان (ته دل) داریم؟

همه، به مهربانی نیاز داریم: فردی که آسیب مخربی ندیده و انرژی کافی دارد تا رنج نزدیکانش را تیمار کند؛ کسی که آن‌قدر از او مراقبت کرده‌اند که به نوبهٔ خود توانایی مراقبت از دیگران را دارد. دوم، به کسی نیاز داریم که ما را محرم بداند و تسلیم وسوسهٔ جبهه‌گیری یا بروز ندادن احساسات نشود؛ کسی که به حدی بزرگ شده که بتواند ابعاد وابسته‌تر و نرم‌ترِ خود را بروز دهد. سوم، به کسی نیاز داریم که مشتاقانه در پی درک عقلانیِ سازوکار روابط باشد، کسی که با او بتوانیم، از طریق گفت‌وگوی مستمر و کنجکاوی و گشودگی ذهنی، بر موانع و تنش‌های ناگزیر عشق غلبه کنیم.

بهترین شرایط برای انتخاب شریک زندگی زمانی است که بتوانیم بدون چنین فردی هم سر کنیم.

از برخی واقعیات تغییرناپذیر سرشت انسان بی‌خبریم. همهٔ ما در ذات خود مقادیر مختلفی از حماقت و بدجنسی و بدقلقی و ناپختگی داریم. نمای بیرونی هرچقدر هم دلربا باشد، همیشه در زندگیِ واقعی با یک انسانِ دیگر حجم ناگزیری از خشم و دلخوری و سوءتفاهم پیش می‌آید.

عشق مهارت است، احساس نیست؛

در عین حال، بیشتر جذب افرادی می‌شویم که ناخودآگاه می‌دانیم سرد و دست‌نیافتنی هستند و علاقه‌ای به پیوند واقعی ندارند. چنین شخصیت‌هایی برای ما مسحورکننده‌اند

نوع خاصی از بیماری وجود دارد که وقتی مدام به غریبه‌ها چشم امید ببندیم و در پی کمال باشیم دامنمان را می‌گیرد.

به‌جای اینکه احساساتمان را خاموش کنیم، بهتر است پاکیزه و سریع بروزشان دهیم، حتی شده به قیمت خشم و خراب کردن یکی دو شب از زندگی.

خرسندی سه لازمهٔ بسیار مهم دارد. اول از همه، به مهربانی نیاز داریم: فردی که آسیب مخربی ندیده و انرژی کافی دارد تا رنج نزدیکانش را تیمار کند؛ کسی که آن‌قدر از او مراقبت کرده‌اند که به نوبهٔ خود توانایی مراقبت از دیگران را دارد. دوم، به کسی نیاز داریم که ما را محرم بداند و تسلیم وسوسهٔ جبهه‌گیری یا بروز ندادن احساسات نشود؛ کسی که به حدی بزرگ شده که بتواند ابعاد وابسته‌تر و نرم‌ترِ خود را بروز دهد. سوم، به کسی نیاز داریم که مشتاقانه در پی درک عقلانیِ سازوکار روابط باشد، کسی که با او بتوانیم، از طریق گفت‌وگوی مستمر و کنجکاوی و گشودگی ذهنی، بر موانع و تنش‌های ناگزیر عشق غلبه کنیم.

راه درست راضی کردن مردم این نیست که همیشه با دلشان راه بیاییم، بلکه باید خطر کنیم و در حضورشان رفتاری واقعی داشته باشیم که گاهی خشم و بهانه‌گیری را هم شامل می‌شود. این رفتارها را اگر از شریک زندگی‌مان هم دیدیم باید خیالمان راحت باشد و حتی بابتش خوشحال باشیم.

گزینه‌های دل‌انگیزی هستند، اما فقط تا وقتی که چیزی درباره‌شان نمی‌دانی

این‌طور نیست که اگر خود را خوار بشماریم نمی‌توانیم عشق بورزیم؛ درست‌ترش این است که نمی‌گذاریم دوستمان بدارند.

‫در عین حال، بیشتر جذب افرادی می‌شویم که ناخودآگاه می‌دانیم سرد و دست‌نیافتنی هستند و علاقه‌ای به پیوند واقعی ندارند. چنین شخصیت‌هایی برای ما مسحورکننده‌اند، نه به این دلیل که شایستهٔ عشقمان هستند، بلکه چون بی‌توجهی‌شان خیلی خوب با دیدگاه ما درمورد ارزش خودمان همسو است. این افراد همان‌قدر ازمان نفرت دارند که ما از خودمان.

عشق مهارت است، احساس نیست؛

‫زمانی آمادهٔ عشق می‌شویم که بخشی از تصورمان مبنی بر وجود گزینه‌های نامحدود را کنار بگذاریم و دریابیم که هرچند شاید درظاهر گزینه‌ها زیاد باشند، در واقعیت دستمان آن‌قدرها هم باز نیست

زمانی آمادهٔ انتخاب هوشمندانه هستیم که یاد بگیریم اصلاً از تنهایی خود نترسیم.

روان‌درمانی به شیوه‌های خلاقانه‌ای دربارهٔ پدیدهٔ موسوم به فرافکنی به ما هشدار داده است: عادت تعمیم انتظاراتی که در دوران کودکی شکل گرفته‌اند به موقعیت‌های مختلف دوران بزرگسالی. اگر به فرافکنی‌های خودمان آگاه شویم حس رهایی به ما دست می‌دهد، چون بسیاری از این فرافکنی‌ها منصفانه نیستند؛ برگرفته از تجربه‌های محدود کودک در محیط محدود خانواده هستند، پس بعید است با واقعیت همخوانی داشته باشند.

ما مسئول گذشتهٔ خود نیستیم، اما وظیفه داریم زمان حال را دیگر از دریچهٔ به‌شدت تحریف‌شدهٔ (و تحریف‌کنندهٔ) آن نبینیم.

دوست‌دار مهربان ما چه‌بسا اصلاً احمق نباشد؛ شاید چیزی را دربارهٔ ما حدس زده که هنوز خودمان نتوانسته‌ایم دربارهٔ خود بپذیریم: اینکه ارزش مهربانی و احترام را داریم.

آسیب‌پذیری لزوماً آن‌طورها ترسناک نیست. ما حالا آدم‌هایی قابل و قوی هستیم؛ چیزهای زیادی از سر گذرانده و جان سالم به در برده‌ایم. عشق قماری است که ارزش دارد بابتش خطر کنیم.

اگر در بچگی از دوست داشته شدن مطمئن نبوده‌ایم، عطشمان به عشق در بزرگسالی ما را به‌سوی الگوی ضدونقیضی می‌کشاند که در آن استقلالی افراطی از خود نشان می‌دهیم، حال‌آنکه این استقلال سرپوشی است بر نگرش حل‌نشدهٔ ما به ضعف.

دلدادگان موفق می‌دانند که در بحث‌ها باید چقدر «شکست» بخورند تا در عشق پیروز شوند.

ما زمانی آمادهٔ عشق می‌شویم که با یک انگارهٔ تکان‌دهنده اما همچنان باورنکردنی کنار بیاییم: اینکه انسان بی‌عیب‌ونقص وجود ندارد.

خرسندی سه لازمهٔ بسیار مهم دارد. اول از همه، به مهربانی نیاز داریم: فردی که آسیب مخربی ندیده و انرژی کافی دارد تا رنج نزدیکانش را تیمار کند؛ کسی که آن‌قدر از او مراقبت کرده‌اند که به نوبهٔ خود توانایی مراقبت از دیگران را دارد. دوم، به کسی نیاز داریم که ما را محرم بداند و تسلیم وسوسهٔ جبهه‌گیری یا بروز ندادن احساسات نشود؛ کسی که به حدی بزرگ شده که بتواند ابعاد وابسته‌تر و نرم‌ترِ خود را بروز دهد. سوم، به کسی نیاز داریم که مشتاقانه در پی درک عقلانیِ سازوکار روابط باشد، کسی که با او بتوانیم، از طریق گفت‌وگوی مستمر و کنجکاوی و گشودگی ذهنی، بر موانع و تنش‌های ناگزیر عشق غلبه کنیم.

شاید مدتی طول بکشد تا درست بفهمیم در عشق باید از چه چیزهایی بگریزیم. خطرات واقعی در نواقص اجرایی یا اجتماعی نیستند: وقت‌شناس نبودن، عادت باز گذاشتن در یخچال، خجالتی بودن در جمع، دوستان بدقلق... خطر یعنی مقاومت دربرابر مهم‌ترین شاخص پیوندهای بلندمدت موفق: قابلیت خودکاوی.

همهٔ ما، هنگام صداقت و شجاعت با خود، می‌دانیم که در بعضی حوزه‌ها به غیرعقلانی بودن و بی‌تعادلی گرایش داریم. چرب‌زبانِ خوب کسی است که ما را با مهربانی و هوشمندی مشاهده کرده و با انگیزهٔ تعلیم (نه تحقیر) چند حوزه‌ای را به ما گوشزد می‌کند که گویا در آن‌ها منطق و ادب را از یاد برده‌ایم. وقتی می‌خندیم، نشان می‌دهد انتقادش را درک کرده‌ایم، آن حوزه‌های نامعقول را پذیرفته‌ایم و ته دلمان خوشحالیم که کسی آن‌قدری به ما اهمیت می‌دهد که به فکر تعلیممان باشد.

ما زمانی آمادهٔ عشق می‌شویم که با یک انگارهٔ تکان‌دهنده اما همچنان باورنکردنی کنار بیاییم: اینکه انسان بی‌عیب‌ونقص وجود ندارد.

خرسندی سه لازمهٔ بسیار مهم دارد. اول از همه، به مهربانی نیاز داریم: فردی که آسیب مخربی ندیده و انرژی کافی دارد تا رنج نزدیکانش را تیمار کند؛ کسی که آن‌قدر از او مراقبت کرده‌اند که به نوبهٔ خود توانایی مراقبت از دیگران را دارد. دوم، به کسی نیاز داریم که ما را محرم بداند و تسلیم وسوسهٔ جبهه‌گیری یا بروز ندادن احساسات نشود؛ کسی که به حدی بزرگ شده که بتواند ابعاد وابسته‌تر و نرم‌ترِ خود را بروز دهد. سوم، به کسی نیاز داریم که مشتاقانه در پی درک عقلانیِ سازوکار روابط باشد، کسی که با او بتوانیم، از طریق گفت‌وگوی مستمر و کنجکاوی و گشودگی ذهنی، بر موانع و تنش‌های ناگزیر عشق غلبه کنیم.