بریده‌هایی از کتاب چقدر برای عشق آماده ای؟

عالم عشق تناقض جالبی دارد: بهترین شرایط برای انتخاب شریک زندگی زمانی است که بتوانیم بدون چنین فردی هم سر کنیم. آنچه باعث می‌شود در مواجهه با گزینه‌های پیشِ رو ناعاقلانه عمل کنیم این حس است که تحمل نداریم چند هفته کسی نباشد تا دلداری‌مان دهد و آراممان کند. هرچه این حس ناتوانی در سر کردن بدون عشق رمانتیک شدیدتر باشد، خطر دلشکستگی‌مان در تعقیب چنین عشقی هم بیشتر است.

زمانی پیشرفت می‌کنیم که یاد بگیریم و اطمینان بیابیم که ممکن است در تهیهٔ شام (یا بخش‌هایی از زندگی‌مان) خرابکاری کنیم، اما همچنان ارزشمند و دوست‌داشتنی بمانیم.

همه، به مهربانی نیاز داریم: فردی که آسیب مخربی ندیده و انرژی کافی دارد تا رنج نزدیکانش را تیمار کند؛ کسی که آن‌قدر از او مراقبت کرده‌اند که به نوبهٔ خود توانایی مراقبت از دیگران را دارد. دوم، به کسی نیاز داریم که ما را محرم بداند و تسلیم وسوسهٔ جبهه‌گیری یا بروز ندادن احساسات نشود؛ کسی که به حدی بزرگ شده که بتواند ابعاد وابسته‌تر و نرم‌ترِ خود را بروز دهد. سوم، به کسی نیاز داریم که مشتاقانه در پی درک عقلانیِ سازوکار روابط باشد، کسی که با او بتوانیم، از طریق گفت‌وگوی مستمر و کنجکاوی و گشودگی ذهنی، بر موانع و تنش‌های ناگزیر عشق غلبه کنیم.

بهترین شرایط برای انتخاب شریک زندگی زمانی است که بتوانیم بدون چنین فردی هم سر کنیم.

هرچه خودمان را دوست‌نداشتنی‌تر بدانیم، بیشتر ممکن است آن آدم بدسلیقه‌ای را که کسی مثل ما را پسندیده به دیدهٔ تحقیر بنگریم. چه دلیلی دارد یک آدم درست‌وحسابی نظرش دربارهٔ ما بهتر از آن نظری باشد که خودمان (ته دل) داریم؟

نوع خاصی از بیماری وجود دارد که وقتی مدام به غریبه‌ها چشم امید ببندیم و در پی کمال باشیم دامنمان را می‌گیرد.

در عین حال، بیشتر جذب افرادی می‌شویم که ناخودآگاه می‌دانیم سرد و دست‌نیافتنی هستند و علاقه‌ای به پیوند واقعی ندارند. چنین شخصیت‌هایی برای ما مسحورکننده‌اند

از برخی واقعیات تغییرناپذیر سرشت انسان بی‌خبریم. همهٔ ما در ذات خود مقادیر مختلفی از حماقت و بدجنسی و بدقلقی و ناپختگی داریم. نمای بیرونی هرچقدر هم دلربا باشد، همیشه در زندگیِ واقعی با یک انسانِ دیگر حجم ناگزیری از خشم و دلخوری و سوءتفاهم پیش می‌آید.

روان‌درمانی به شیوه‌های خلاقانه‌ای دربارهٔ پدیدهٔ موسوم به فرافکنی به ما هشدار داده است: عادت تعمیم انتظاراتی که در دوران کودکی شکل گرفته‌اند به موقعیت‌های مختلف دوران بزرگسالی. اگر به فرافکنی‌های خودمان آگاه شویم حس رهایی به ما دست می‌دهد، چون بسیاری از این فرافکنی‌ها منصفانه نیستند؛ برگرفته از تجربه‌های محدود کودک در محیط محدود خانواده هستند، پس بعید است با واقعیت همخوانی داشته باشند.

خرسندی سه لازمهٔ بسیار مهم دارد. اول از همه، به مهربانی نیاز داریم: فردی که آسیب مخربی ندیده و انرژی کافی دارد تا رنج نزدیکانش را تیمار کند؛ کسی که آن‌قدر از او مراقبت کرده‌اند که به نوبهٔ خود توانایی مراقبت از دیگران را دارد. دوم، به کسی نیاز داریم که ما را محرم بداند و تسلیم وسوسهٔ جبهه‌گیری یا بروز ندادن احساسات نشود؛ کسی که به حدی بزرگ شده که بتواند ابعاد وابسته‌تر و نرم‌ترِ خود را بروز دهد. سوم، به کسی نیاز داریم که مشتاقانه در پی درک عقلانیِ سازوکار روابط باشد، کسی که با او بتوانیم، از طریق گفت‌وگوی مستمر و کنجکاوی و گشودگی ذهنی، بر موانع و تنش‌های ناگزیر عشق غلبه کنیم.

خرسندی سه لازمهٔ بسیار مهم دارد. اول از همه، به مهربانی نیاز داریم: فردی که آسیب مخربی ندیده و انرژی کافی دارد تا رنج نزدیکانش را تیمار کند؛ کسی که آن‌قدر از او مراقبت کرده‌اند که به نوبهٔ خود توانایی مراقبت از دیگران را دارد. دوم، به کسی نیاز داریم که ما را محرم بداند و تسلیم وسوسهٔ جبهه‌گیری یا بروز ندادن احساسات نشود؛ کسی که به حدی بزرگ شده که بتواند ابعاد وابسته‌تر و نرم‌ترِ خود را بروز دهد. سوم، به کسی نیاز داریم که مشتاقانه در پی درک عقلانیِ سازوکار روابط باشد، کسی که با او بتوانیم، از طریق گفت‌وگوی مستمر و کنجکاوی و گشودگی ذهنی، بر موانع و تنش‌های ناگزیر عشق غلبه کنیم.

ما مسئول گذشتهٔ خود نیستیم، اما وظیفه داریم زمان حال را دیگر از دریچهٔ به‌شدت تحریف‌شدهٔ (و تحریف‌کنندهٔ) آن نبینیم.

راه درست راضی کردن مردم این نیست که همیشه با دلشان راه بیاییم، بلکه باید خطر کنیم و در حضورشان رفتاری واقعی داشته باشیم که گاهی خشم و بهانه‌گیری را هم شامل می‌شود. این رفتارها را اگر از شریک زندگی‌مان هم دیدیم باید خیالمان راحت باشد و حتی بابتش خوشحال باشیم.

عشق مهارت است، احساس نیست؛

فناوری چنین موانعی را از میان برداشته و دنیا را به یک اتاق نشیمن صمیمی تبدیل کرده است

گزینه‌های دل‌انگیزی هستند، اما فقط تا وقتی که چیزی درباره‌شان نمی‌دانی

‫زمانی آمادهٔ عشق می‌شویم که بخشی از تصورمان مبنی بر وجود گزینه‌های نامحدود را کنار بگذاریم و دریابیم که هرچند شاید درظاهر گزینه‌ها زیاد باشند، در واقعیت دستمان آن‌قدرها هم باز نیست

دوست‌دار مهربان ما چه‌بسا اصلاً احمق نباشد؛ شاید چیزی را دربارهٔ ما حدس زده که هنوز خودمان نتوانسته‌ایم دربارهٔ خود بپذیریم: اینکه ارزش مهربانی و احترام را داریم.

به‌جای اینکه احساساتمان را خاموش کنیم، بهتر است پاکیزه و سریع بروزشان دهیم، حتی شده به قیمت خشم و خراب کردن یکی دو شب از زندگی.

این‌طور نیست که اگر خود را خوار بشماریم نمی‌توانیم عشق بورزیم؛ درست‌ترش این است که نمی‌گذاریم دوستمان بدارند.

آسیب‌پذیری لزوماً آن‌طورها ترسناک نیست. ما حالا آدم‌هایی قابل و قوی هستیم؛ چیزهای زیادی از سر گذرانده و جان سالم به در برده‌ایم. عشق قماری است که ارزش دارد بابتش خطر کنیم.