بریده‌هایی از کتاب تو آغازگر نبودی

بازنمایی تروماتیک یا «اجبار به تکرار»، آن‌طور که فروید آن را نامید، تلاشی است از سوی ناخودآگاه برای پاسخ به آنچه حل نشده، تا بتوانیم آن را «درست کنیم». این غریزهٔ ناخودآگاه برای نبش قبر کردن حوادث گذشته ممکن است یکی از مکانیسم‌های فعالی باشد که خانواده‌ها به‌موجب آن تروماهای حل‌نشده را در نسل‌های آینده تکرار می‌کنند. کارل یونگ، هم‌عصر فروید، نیز عقیده داشت که آنچه ناخودآگاه باقی می‌ماند حل نمی‌شود، بلکه در زندگی به‌عنوان سرنوشت یا شانس خود را نشان می‌دهد.

آن‌که به بیرون می‌نگرد، رؤیا می‌بیند؛ آن‌که به درون می‌نگرد بیدار می‌شود. کارل یونگ، نامه‌ها، جلد ۱.

مادامی که این زخم‌های قدمت‌دار از پستوی ناهشیاری بیرون کشیده نشوند، التیام نخواهیم یافت.

تأثیرات تروما ممکن است از نسلی به نسل دیگر برسد

بسیاری از مشکلات روان‌شناختی ریشه در تجارب گذشته و به‌خصوص دوران کودکی دارند.

احساسات مزمن یا تکراری مثل عصبانیت، خشم و ترس روی کودک اثر می‌گذارد و «از پیش برنامه‌ریزی می‌کند» که کودک چگونه با محیط سازگار شود. [۶]

استرس در مادر باردار حتی در سه‌ماههٔ اول بارداری می‌تواند بر کودک اثر بگذارد.

خاطرات تروماتیک از طریق تغییرات فراژنتیکیِ دی‌اِن‌اِی به نسل بعد منتقل می‌شوند

سرنوشت اعضای مطرود خانواده معمولاً تکرار می‌شود

تجربیات و تروماهای حل‌نشدهٔ نسل‌های قبلی می‌توانند به‌صورت ناخودآگاه به نسل‌های بعدی منتقل شوند.

رویکرد مارک ولین به روان‌درمانی بر اساس این ایده است که بسیاری از مشکلات روان‌شناختی ریشه در تجارب گذشته و به‌خصوص دوران کودکی دارند. وی معتقد است که این تجربیات می‌توانند در بدن ذخیره شوند و به‌صورت تنش‌ها، مشکلات جسمانی یا حتی بیماری‌های روان‌تنی بروز پیدا کنند. بر این اساس، درمان‌های او شامل تکنیک‌هایی است که به آزادسازی این تنش‌ها و ترومای ذخیره‌شده در بدن کمک می‌کنند.

در مقاله‌ای با نام «مکانیسم‌های فراژنتیکی افسردگی»، که فوریهٔ ۲۰۱۴ در مجلهٔ روان‌پزشکی جاما منتشر شد، دکتر اریک نستلر می‌نویسد: «در حقیقت، ثابت شده که رویدادهای استرس‌زا می‌توانند آسیب‌پذیری نسل‌های بعد در برابر استرس را تغییر دهند.»[۴۰] مادران بارداری که پس از حادثهٔ یازده سپتامبر دچار پی‌تی‌اس‌دی شدند فرزندانی با سطح کورتیزول پایین به دنیا آوردند و صداهای بلند و افراد ناشناس به‌سادگی آن‌ها را آشفته می‌ساخت.

ناسون مونیاندامسوتای روان‌پزشک می‌نویسد: «انتظار چنین پدیده‌ای می‌رفت... هر چیزی که گفته نشود، منتقل می‌شود.» حتی کودکانی که خانواده‌شان از این خشونت آسیب ندیده بودند، چیزی را تجربه کردند که روتاکیلی بیزوزای روان‌پزشک «سرایت در ناخودآگاه جمعی» می‌نامد. [۴۷]

یهودا و تیمش تشخیص دادند که به ارث رسیدن پی‌تی‌اس‌دی از پدر یا مادر علائم متفاوتی را در فرزندان ایجاد می‌کند. [۴۹] او دریافت که پی‌تی‌اس‌دی پدرانه این احتمال را که فرزند احساس «گسستگی از خاطراتش» را داشته باشد افزایش می‌دهد، درحالی‌که پی‌تی‌اس‌دی مادرانه احتمال این را که فرزند نتواند «خودآرام‌سازی» داشته باشد افزایش خواهد داد. [۵۰]

بنا به گزارش یهودا، فرزندانِ پدرانی که دچار پی‌تی‌اس‌دی هستند «احتمالاً بیشتر در معرض افسردگی یا واکنش‌های استرس مزمن هستند.» خلاف این قضیه برای فرزندانی که مادرشان دچار پی‌تی‌اس‌دی هستند صدق می‌کند. [۵۱] یهودا خاطرنشان می‌کند که مادرانی که از هولوکاست نجات یافتند اضطراب جدایی از فرزند را دارند و زادگان هولوکاست معمولاً از کنترلگری بیش از حد مادرانشان شکایت دارند. [۵۲]

تروماها نه‌تنها از جنگ بلکه از هر رویدادی که به‌اندازهٔ کافی مهم و برهم‌زنندهٔ تعادل روانی باشند (جرم، خودکشی، مرگ زودهنگام، یک از دست دادن غیرمنتظره) می‌توانند به بازتجربهٔ علائم تروما از زمان گذشته منجر شوند. سَک می‌نویسد: «تروما میان جامعه و نسل‌ها حرکت می‌کند.»[۵۵]

افکار، تصاویر درونی و کارهای روزانه، مثل تجسم و مراقبه، می‌توانند نحوهٔ بیان ژن‌ها را تغییر دهند

توماس ورنی می‌نویسد: «از لحظهٔ لقاح، تجربهٔ رحم مغز را شکل می‌دهد و زمینه را برای شخصیت، خلق‌وخوی احساسی و قدرت تفکر بالاتر فراهم می‌کند.»[۱]

خلل در پیوند مادر و کودک می‌تواند مدت‌ها قبل از اینکه به دنیا بیاییم آغاز شود. تأثیرات آن‌ها در ناخودآگاه ما حضور دارند و می‌توانند با رویدادهایی که یادآور طرد یا رهاشدگی هستند فعال شوند.

به‌عقیدهٔ هلینگر، مکانیسم پشت این تکرار وفاداری ناخودآگاه است و وفاداری ناخودآگاه را دلیل بسیاری از رنج‌های خانواده می‌داند.

حتی بچه‌هایی که از یک پدر و مادر در یک خانه به دنیا می‌آیند و به یک شکل بزرگ می‌شوند تروماهای متفاوتی به ارث می‌برند و سرنوشت متفاوتی دارند

معمولاً، اما نه همیشه، فرزندان کوچک‌تر بهتر از فرزندان اول یا تک‌فرزندها، که به نظر می‌رسند بخش زیادی از مسائل حل‌نشدهٔ خانوادگی را به دوش می‌کشند، عمل می‌کنند.

تجربیات جدید می‌توانند مسیرهای عصبی جدید ایجاد کنند. این مسیرهای عصبی جدید از طریق تکرار تقویت می‌شوند و با تمرکز عمیق‌تر می‌گردند. در اصل، هرچه ما بیشتر چیزی را تمرین کنیم، بیشتر مغزمان را برای تغییر آموزش می‌دهیم.

این اصل اساسی در موضوعی که سال ۱۹۴۹ دونالد هب، نوروسایکولوژیست کانادایی، مطرح کرد نمود پیدا می‌کند: «نورون‌هایی که هم‌زمان فعال می‌شوند به هم متصل می‌شوند.» زمانی که سلول‌های مغز باهم فعال شوند، ارتباط بین آن‌ها تقویت می‌شود. به بیان ساده، هر بار که یک تجربهٔ خاص را تکرار کنیم، بیشتر درون ما نهادینه می‌شود و جزئی از ناخودآگاه می‌شود.

آنچه در دنیای درونی خودآگاه نشود به‌عنوان سرنوشت در بیرون اتفاق می‌افتد. کارل یونگ، آیون: پژوهش‌هایی دربارهٔ پدیدارشناسی خود

ضرب‌المثلی معروف می‌گوید، تاریخ را فاتحان می‌نویسند و یادداشت‌ها را باقی‌ماندگان می‌نگارند