بریده‌هایی از کتاب فراتررفتن

«ژن‌ها رشد مغز را هدایت می‌کنند، اما تجربیات مغز را شکل می‌دهند».

امید را باید یاد گرفت؛ این نگرش که فرد می‌تواند پیش‌بینی‌ناپذیربودن محیط خود را کنترل و مهار کند

«هیچ‌کس نمی‌تواند برا ی تو پلی بسازد. خودت (و فقط خودت) باید آن را برای عبور از رودخانهٔ زندگیت بسازی

مزلو هم بر این باور بود که انسان‌ها در اصل خوب هستند، اما فشارها و سرخوردگی‌های زندگی کاری می‌کند که طور دیگری به نظر برسند [۱۵].

واکنش‌های ترس، خودبه‌خود، با مرور زمان از بین نمی‌روند. طبق علوم مغزی، فرایندهای شرطی‌سازی ترس و غلبه بر ترس بسیار با هم متفاوت‌اند. روان‌شناسان رشد کودک، نیتن فاکس و جک شانکاف، توضیح می‌دهند: «ترس‌ها با مرور زمان از یاد نمی‌روند؛ آن‌ها باید آگاهانه کنار گذاشته شوند»

«هیچ‌کس نمی‌تواند برا ی تو پلی بسازد. خودت (و فقط خودت) باید آن را برای عبور از رودخانهٔ زندگیت بسازی. ممکن است مسیرها و پل‌ها و نیمه‌خدایان بی‌شماری باشند که با کمال میل بخواهند تو را به آن‌سوی پل برسانند، اما تنها به قیمت گروگذاشتن و چشم‌پوشیدن از خودت. مسیری منحصربه‌فرد در این دنیا هست که کسی جز تو نمی‌تواند از آن بگذرد. این راه به کجا می‌رسد؟ مپرس، گام بردار!» کاوش مستقیمِ درون و یافتن ژرفای حقیقت خویش مسئولیتی رنج‌آور و خطیر است. فریدریش نیچه، شوپنهاور به‌مثابهٔ آموزگار (۱۸۷۴)

دست آخر، در بالاترین نقطهٔ سلسله‌مراتب نیازها، نیاز به تعالی وجود دارد که فراتر از رشد فردی (و حتی سلامت و شادی) است و امکان دستیابی به بالاترین سطح از وحدت و هماهنگی را از درون و با دنیا می‌دهد. تعالی، که بر پایه‌ای محکم از امنیت و رشد استوار است، منظری است که در آن می‌توانیم با پذیرش و خِرد و احساس پیوند با بقیهٔ بشریت، تمام وجود خود را از چشم‌اندازهای برتر ببینیم.