بریده‌هایی از کتاب فراتررفتن

«ژن‌ها رشد مغز را هدایت می‌کنند، اما تجربیات مغز را شکل می‌دهند».

«هیچ‌کس نمی‌تواند برا ی تو پلی بسازد. خودت (و فقط خودت) باید آن را برای عبور از رودخانهٔ زندگیت بسازی

امید را باید یاد گرفت؛ این نگرش که فرد می‌تواند پیش‌بینی‌ناپذیربودن محیط خود را کنترل و مهار کند

واکنش‌های ترس، خودبه‌خود، با مرور زمان از بین نمی‌روند. طبق علوم مغزی، فرایندهای شرطی‌سازی ترس و غلبه بر ترس بسیار با هم متفاوت‌اند. روان‌شناسان رشد کودک، نیتن فاکس و جک شانکاف، توضیح می‌دهند: «ترس‌ها با مرور زمان از یاد نمی‌روند؛ آن‌ها باید آگاهانه کنار گذاشته شوند»

مزلو هم بر این باور بود که انسان‌ها در اصل خوب هستند، اما فشارها و سرخوردگی‌های زندگی کاری می‌کند که طور دیگری به نظر برسند [۱۵].

«هیچ‌کس نمی‌تواند برا ی تو پلی بسازد. خودت (و فقط خودت) باید آن را برای عبور از رودخانهٔ زندگیت بسازی. ممکن است مسیرها و پل‌ها و نیمه‌خدایان بی‌شماری باشند که با کمال میل بخواهند تو را به آن‌سوی پل برسانند، اما تنها به قیمت گروگذاشتن و چشم‌پوشیدن از خودت. مسیری منحصربه‌فرد در این دنیا هست که کسی جز تو نمی‌تواند از آن بگذرد. این راه به کجا می‌رسد؟ مپرس، گام بردار!» کاوش مستقیمِ درون و یافتن ژرفای حقیقت خویش مسئولیتی رنج‌آور و خطیر است. فریدریش نیچه، شوپنهاور به‌مثابهٔ آموزگار (۱۸۷۴)

دست آخر، در بالاترین نقطهٔ سلسله‌مراتب نیازها، نیاز به تعالی وجود دارد که فراتر از رشد فردی (و حتی سلامت و شادی) است و امکان دستیابی به بالاترین سطح از وحدت و هماهنگی را از درون و با دنیا می‌دهد. تعالی، که بر پایه‌ای محکم از امنیت و رشد استوار است، منظری است که در آن می‌توانیم با پذیرش و خِرد و احساس پیوند با بقیهٔ بشریت، تمام وجود خود را از چشم‌اندازهای برتر ببینیم.

ثابت شده که تنهایی تهدیدی جدی برای سلامت عمومی است [۴۶]. تحقیقات نشان می‌دهد که انزوای اجتماعی عملکرد سیستم ایمنی را معیوب می‌کند و موجب افزایش التهاب فرایندهای بسیاری از مشکلات سلامتی می‌شود، ازجمله ناراحتی قلبی و دیابت [۴۷].

تنهایی ما را موقتاً بیمار نمی‌کند، بلکه به معنای واقعی کلمه، ما را می‌کشد [۴۹]. در مطالعه‌ای نشان داده شد که احساس تنهایی ۲۶ درصد، انزوای اجتماعی ۲۹ درصد و تنها زندگی‌کردن ۳۲ درصد خطر مرگ را افزایش می‌دهد [۵۰]. افرادی که احساس ذهنی تنهایی و جدایی عینی از دیگران دارند، در معرض بزرگ‌ترین خطر مرگ هستند. تنهایی به اندازهٔ سیگارکشیدن و دوبرابر مرض چاقی، خطر مرگ دارد و افراد مسن و کسانی که تعامل اجتماعی کافی ندارند، دوبرابر بیشتر در معرض خطر مرگ زودهنگام هستند [۵۱].

هانس مورگنتا، متخصص علوم سیاسی، استدلال می‌کند که عشق و قدرت حقیقتاً در انگیزه‌ای مشترک یکی می‌شوند: تقلای فرار از تنهایی.

هیمن شاکتل واقعاً به رازی پی برده بود که گفت: «خوشبختی نه در داشتن آنچه می‌خواهید، بلکه خواستن آنچه دارید است».