بریده‌هایی از کتاب نک و نال

راست‌اش نه روزی که دنیا آمدم یادم هست نه شش ماه اول عمرم تو این دنیا را. از آن موقع خاطره‌ای ندارم، اما خب معلوم است که آن موقع زنده بوده‌ام؛ چون اگر آن موقع آن‌جا نبودم که نمی‌شد الان زنده باشم.

وقتی به دنیا آمدم، سنی نداشتم. یک روزم هم نشده بود. تا شش‌ماهگی، هیچ‌چی از خودم نمی‌دانستم و نمی‌دانستم کی به کی است. البته که عقل و شعور یواش‌یواش و آهسته‌وپیوسته برادر مغز هر آدمی می‌شود. آن سال را خوابیده‌به‌پشت سر کردم، چشم‌هام به دور و بر می‌چرخیدند و این ور و آن ور می‌رفتند. مادرم را تو خانه جلو چشم‌ام می‌دیدم. یک زن خوب، استخوان‌درشت، ساکت با هیکل گنده و سینه‌های بزرگ بود.

دویست متر دورتر از خانهٔ ما پایین جاده یک خانهٔ دیگر هم بود. یک روز که بوی خانه‌مان بدجور بلند شده بود، اهالی آن خانه کلاً غیب‌شان زد و رفتند آمریکا و دیگر هم برنگشتند. مردم می‌گفتند قبلِ رفتن گفته‌اند ایرلند کشور خوبی است، اما هواش زیادی تندوتیز است.

عجیبه که تو این زندگی تقدیر چه‌جوری آدم‌ها رُ از کار بد می‌کشونه به کار خوب و دوباره از کار خوب می‌کشونه به کار بد.

خیلی چیزها هست که ماها عقل‌مون بِش نمی‌رسه و هیچ‌وقت هم قرار نیس حالی‌مون بشه.

البته تا حالا نشنیدم کسی گفته باشد که خانه‌ای هم پیدا می‌شود که مثل خانهٔ ما رو به کرهٔ زمین باشد.

تو این گوشهٔ این مملکت، گِیل‌ها زندگی می‌کنن و گِیل‌ها نمی‌تونن از سرنوشت‌شون فرار کنن؟ همیشه گفتن و نوشتن که هر پسربچهٔ گِیلی روز اول مدرسه باید کتک بخوره چون انگلیسی حالی‌ش نمی‌شه و اسم خارجی‌ش رو هم نمی‌دونه و هیچ‌کس هم سرسوزن بهش احترام نمی‌ذاره چون تا مغز استخونش گِیلیه. تو روز اول مدرسه هیچ خبری نیست جز کتک و انتقام و مسخره‌بازی جمز اُدانل.