بریده‌هایی از کتاب رومئو و ژولیت

گم کرده‌ام خود را، گویی نیستم این‌جا.

سامپسون: شمشیر من لخته؛ بجنگ! پشتتم.‌ گرگوری: پشتمی؟ که پا بذاری به فرار؟ سامپسون: از من ترست نباشه. گرگوری: به مریم همه ترسم از توئه.

همه مرگ را زاده‌ایم.

اگر گل سرخ را به هر واژه‌ی دیگری بخوانیم عطرش همان است

رومئو: عشق. همو که از نخست برآنم داشت به جست‌و جویت آیم،(۸۰) او به من فکر وام داد و من به او چشم. ناوبر نیستم، اما اگر تو در دورترین جای جهان بودی که دورترین دریای جهان بر کرانه‌اش بوسه می‌زد برای متاعی چون تو خطر آن دریا می‌کردم.

خوشبختیم را در بدبختیم می‌خوانم.

" تا مرد سخن نگفته باشد، عیب و هنرش نهفته باشد."

و هر درد شدید دردی خفیف‌تر را می‌کشد. اگر به راست چرخیده و گیجی، به چپ بچرخ. درمان هر غم شدید، اندوه دیگری‌ست. بگذار خار چشمت مه پیکری دگر شود تا زهر جان‌گداز پیشین بی‌اثر شود.(۵۰)

چه چیز دیگر است عشق؟ شکل عاقلانه‌یی از جنون. صفرایی خفقان آور. و یک شیرینی ماندگار.

دو خاندان، به شان و جاه یک‌سان، در ورونای خرم و صحنه‌ی این داستان از کینه‌های دیرین به تمردی نو ره می‌گشایند و شهرگانان، دست‌ها به خون یک‌دگر می‌آلایند. میوه‌ی جانِ نابختیار این دشمنان دو عاشق ستاره سوخته‌اند که جان خویش می‌ستانند، و با فرجام اندوه‌بار و افسوس آور، و با مرگشان، خصومت والدان را به خاک می‌سپارند. رهگذر حزین عشق مرگ‌زای آنان و تداوم خشم والدان‌شان (۱۰) که جز با مرگ فرزندان نتوانست به پایان رسید موضوع دوساعت کوشش نمایش ماست که گر گوش دل به آن سپارید آن‌چه را در این دیباچه نگفتیم، به نیکی در می‌یابید.

دریغا، عشق که بس نازک و لطیف می‌نماید، ‌چون به محک می‌زنیش ستمگر و جباری‌ست.

دروغگو بوده‌اید چشمان من! ‫زیرا که تا امشب زیبایی واقعی را ندیده بودم.

رومئو: وای بر من! ساعت‌های ملال چه کُند گذرند! پدرم بود آیا که چنان با شتاب رفت؟ بِن‌وُلیو: آری. چه ملالی ساعات رومئو را کُندگذر می‌کند؟ رومئو: نداشتن آن‌چه تندگذرش می کند.

هر آتش بزرگ آتشی کوچک‌تر را می‌بلعد، و هر درد شدید دردی خفیف‌تر را می‌کشد. اگر به راست چرخیده و گیجی، به چپ بچرخ. درمان هر غم شدید، اندوه دیگری‌ست. بگذار خار چشمت مه پیکری دگر شود تا زهر جان‌گداز پیشین بی‌اثر شود.

‫تیبالت: چه! با شمشیرِ آخته از صلح سخن داری؟ بیزارم از این کلام، ‫بدان‌سان که بیزارم از دوزخ و از هر مونتاگو و از تو.

ساعتی پیش از آن که مهر معبود ‫از دریچه‌ی طلایی خاور به بیرون بنگرد

شادمانه روی برتافتم از آن که شادمانه زدیدار من گریخت

رومئو: آرام، آرام، مرکوشیو، آرام! ‫سخنانت بی‌معناست. ‫مرکوشیو: آری. چون همه از رویاست، ‫و رویا فرزند مغزی تن آساست ‫و از هیچ چیز نزاده‌اندش جز از خیال، ‫که خود ذاتی نازک دارد چون هوا ‫ و بسیار ناپایدارتر است از باد، که هم اکنون(۱۰۰) ‫با سینه‌ی یخ بسته‌ی [سرزمین‌های] شمال نرد عشق می‌بازد، ‫و چون خشم گیرد، رخت از آن‌جا برمی‌بندد ‫و به جنوب شبنم چکان روی می‌کند.

‫تا کنون آیا قلبم عاشق بوده‌است؟

اگر به آن احترام می‌گذاری ‫به نیکی پذیرایش باش، و گره از ابروان بگشای ‫چهره‌ی اخماگین بی حرمتی‌ست به مهمانان و به جشن.

آمیزه‌ی شکیبایی ناگزیر و خشم سرکش ‫همچو آسودن است برفراز توده‌ی آتش(۹۰)

‫ژولیت: تنها عشقم از دشمنم نشان دارد، ‫دیرش شناختم و این جانم می‌آزارد. ‫عشق به شومی هستی پذیرفت در من ‫که با دلم هیچکس آشنا نشد به جز دشمن!