بریده‌هایی از کتاب عبور از سختی های زندگی

اگر بخت با ما یار باشد، زمانی که احساس می‌کنیم دیگر قادر به ادامه نیستیم پرچم سفید را بالا می‌بریم. وضعیت ما نادر نیست و هیچ‌چیز خجالت‌آوری در آن وجود ندارد. بیمار شده‌ایم، مانند بسیاری پیش از ما و بعد از ما. لزومی ندارد بیماری‌مان را با حس شرمندگی ادغام کنیم. این اتفاقی‌ست که برای گونهٔ آسیب‌پذیر انسان رخ می‌دهد که با شرایط رنج‌آور، هشداردهنده و همواره نامطمئن هستی مواجه است. بهبودی درست زمانی آغاز می‌شود که درماندگی‌مان را تصدیق می‌کنیم.

اگر بتوان تنها یک مزیت برای پشت سر گذاشتن بدترین نوع بحران‌های روانی قائل شد، آن مزیت این است که در آن سوی سفر، به‌جای اتکا بر هنجارهای عادی، قادریم زندگی خود را براساس معیارهای خودمان انتخاب کنیم. ما، همان کسانی که از دل ظلمت بیرون خزیده‌ایم، شاید به صدها محرومیت دچار شویم، ولی حداقل به‌جای همرنگی با جماعت یا پیروی از افکار موروثی، باید برای زنده‌ماندن دلایل خاص خود را پیدا کنیم. هر روزی که به زندگی ادامه می‌دهیم روزی‌ست که از مرگ پس گرفته‌ایم. شادی‌هایمان راستین‌تر و قدردانی‌مان عمیق‌تر خواهند بود چون آگاهانه به این نتیجه رسیده‌ایم.

دلسوزی برای خود یا خشم دیوانه‌وار نسبت به والدینی که فقط تلاش کرده‌اند بهترین کار را در حق فرزندشان انجام دهند لازم نیست. کافی‌ست آگاهانه درک کنیم تنها راه غلبه بر مشکلات گذشته، شناختن و رسیدگی به آن‌هاست. باید سعی کنیم به یاد بیاوریم، نه به منظور حسرت‌خوردن برای گذشته بلکه برای اینکه بتوانیم یک بار و برای همیشه همه‌چیز را فراموش کنیم.

والدین خوب می‌دانند چطور بازی کنند چون قوه تخیل‌شان رهاست: عروسک می‌تواند شاهزاده‌خانم باشد، کاناپه می‌تواند کشتی باشد و شام می‌تواند بدون جارو جنجال نیم ساعت به تأخیر بیفتد.

ما با همان وحشت دوران کودکی و با همان وضعیت بی‌دفاع، به استقبال مشکلات دوران بزرگسالی می‌رویم. در واقع کاری که در این فرایند انجام می‌دهیم جایگزینی درد یادآوری گذشتهٔ سختمان با دلواپسی در مورد آینده است. فاجعه‌ای که از رخ‌دادنش می‌ترسیم قبلاً رخ داده است.

غم و اندوه دیگر به‌جای اینکه مانند همیشه منصفانه با ماهیت خود پذیرفته شود، به نوعی نفرین فردی تبدیل شده است: غم زمانی ویژگی اجتناب‌ناپذیر زنده‌بودن بود.

شاید به تلنگری نیاز داشته باشیم تا در میان همه مشکلات مکثی کرده و چند لحظه به اطرافمان نگاه کنیم. مسائل بزرگ به‌سرعت حل نمی‌شوند. باز هم با اضطراب و افسردگی به زندگی‌مان ادامه خواهیم داد. ولی دلیلی ندارد دقایق و چیزهایی را که می‌توانند موجب تسکینمان شوند نادیده بگیریم.

والدین خوب قضاوت‌ها را به تعلیق درمی‌آورند و قطعیت‌های خود را زیر سؤال می‌برند.

یکی از مسائلی که تحمل توجه دیگران را برایمان توان‌فرسا می‌سازد دلسوزی ضعیف‌نوازانه‌ای است که زیر مهربانی ظاهری‌شان پنهان شده است. آن‌ها، حتی کسانی که با حسن‌نیت کنارمان می‌آیند، قصد کمک دارند ولی متوجه می‌شویم به‌شدت به وجود تفاوت اساسی بین هچلی که ما در آن افتاده‌ایم و موقعیتی که خودشان فکر می‌کنند دارند، معتقدند. ما دیوانه‌ایم و آن‌ها همواره پرچم سلامت، عقل و تعادل را به اهتزاز درمی‌آورند. از ساحل سلامت خودشان برایمان تأسف می‌خورند: ما همان‌هایی هستیم که مجازاً در حال غرق شدنیم و آن‌ها از خشکی شاهد بدبختی ما.

بخشی از تفکر صحیح آگاهی از زمانی است که باید از فکرکردن دست برداریم.

بسیاری از رنج‌های ما از حقارتمان در مقابل دنیایی سرچشمه می‌گیرد که احترام و سپاسی را که تصور می‌کنیم مدیونمان است به ما عطا نمی‌کند. یکی از راه‌های تسکین حس ناچیزبودن، کوچک‌پنداری خود از طریق درک نیروی خلل‌ناپذیر و شکوهمند چیزی‌ست که به‌وضوح از هر انسان دیگری قدرتمندتر است.

عشق صادقانه و پرشور درواقع برخوردیست میان دو کودک آسیب‌پذیر که مانند بزرگسالان در نقاب زدن بر چهره مهارت ندارند.

شکایت در روابط عاشقانه، مهارتی اصیل و شرافتمندانه است که اغلب با غرزدن اشتباه گرفته می‌شود. شگفت اینجاست که شکایت‌های هدفمند و سریع تأثیر کاملاً مثبت دارند. صداقت، عشق را حفظ می‌کند و خصوصیات جذاب و خوشایند همسرمان را همیشه در چشم ما زنده نگاه می‌دارد.

ما رؤیای رسیدن به سرزمین موعودی را می‌بینیم که اضطراب، بی‌قراری، پرسش و تردید در آن به پایان می‌رسد. البته که هرگز به آن دست نمی‌یابیم. این مقصد واقعی نیست و قطعاً نقطهٔ پایانی هم وجود ندارد. تنها چیزی که هست، خودِ سفر است- مفهومی که گرچه بُعدی غمبار نیز دارد رهایمان می‌سازد تا از ارزش واقعی زندگی بهره‌مند شویم: دقایق. بدون سرزمین موعود، از دقایق غیرمنتظرهٔ شادی و نشاط و اعجاب لذت می‌بریم، هرچند گذرا. شادی‌مان را باید در لحظات جست‌وجو کنیم نه در سال‌ها.