بریده‌هایی از کتاب عبور از سختی های زندگی

اگر بخت با ما یار باشد، زمانی که احساس می‌کنیم دیگر قادر به ادامه نیستیم پرچم سفید را بالا می‌بریم. وضعیت ما نادر نیست و هیچ‌چیز خجالت‌آوری در آن وجود ندارد. بیمار شده‌ایم، مانند بسیاری پیش از ما و بعد از ما. لزومی ندارد بیماری‌مان را با حس شرمندگی ادغام کنیم. این اتفاقی‌ست که برای گونهٔ آسیب‌پذیر انسان رخ می‌دهد که با شرایط رنج‌آور، هشداردهنده و همواره نامطمئن هستی مواجه است. بهبودی درست زمانی آغاز می‌شود که درماندگی‌مان را تصدیق می‌کنیم.

اگر بتوان تنها یک مزیت برای پشت سر گذاشتن بدترین نوع بحران‌های روانی قائل شد، آن مزیت این است که در آن سوی سفر، به‌جای اتکا بر هنجارهای عادی، قادریم زندگی خود را براساس معیارهای خودمان انتخاب کنیم. ما، همان کسانی که از دل ظلمت بیرون خزیده‌ایم، شاید به صدها محرومیت دچار شویم، ولی حداقل به‌جای همرنگی با جماعت یا پیروی از افکار موروثی، باید برای زنده‌ماندن دلایل خاص خود را پیدا کنیم. هر روزی که به زندگی ادامه می‌دهیم روزی‌ست که از مرگ پس گرفته‌ایم. شادی‌هایمان راستین‌تر و قدردانی‌مان عمیق‌تر خواهند بود چون آگاهانه به این نتیجه رسیده‌ایم.

دلسوزی برای خود یا خشم دیوانه‌وار نسبت به والدینی که فقط تلاش کرده‌اند بهترین کار را در حق فرزندشان انجام دهند لازم نیست. کافی‌ست آگاهانه درک کنیم تنها راه غلبه بر مشکلات گذشته، شناختن و رسیدگی به آن‌هاست. باید سعی کنیم به یاد بیاوریم، نه به منظور حسرت‌خوردن برای گذشته بلکه برای اینکه بتوانیم یک بار و برای همیشه همه‌چیز را فراموش کنیم.