بریده‌هایی از کتاب چگونه تصمیم بگیریم

فقط دو چیز هست که وضعیت زندگی‌تان را تعیین می‌کند؛ شانس و کیفیت تصمیمانتان. تنها چیزی که می‌توانید بر آن کنترل داشته باشید و بر آیندهٔ زندگی‌تان تاثیر دارد کیفیت تصمیماتتان است.

ترکیب استدلال برانگیخته، تمایل طبیعی به گمراه کردن خودتان و اعتماد بیش از حد به شم و شهود باعث می‌شود افراد باهوش کمتر به دنبال بازخورد باشند. وقتی هم که بخواهند بازخوردی بگیرند، توانایی‌شان در به هم بافتن قصه‌ای مجاب‌کننده باعث می‌شود دیگران به احتمال کمتری با بازخوردهایشان از آنها توضیح بخواهند. این یعنی هرچه باهوش‌تر باشید، باید در مورد رسیدن به دیدگاه بیرونی هوشیارتر باشید.

انسان‌های باهوش بهتر می‌توانند قصه‌هایی به هم ببافند که دیگران را متقاعد می‌کنند حق با آنهاست؛ آنها این کار را نه برای گمراه کردن دیگران، بلکه برای حفظ تاروپود هویت خودشان در برابر از هم گسیختن انجام می‌دهند.

هرچقدر هم که باتجربه باشید یا در گذشته به موفقیت‌هایی دست پیدا کرده باشید، غریزه‌تان اصلاً ابزار تصمیم‌گیری نیست. منظور این نیست که به کار گرفتن چیزی که غریزه‌تان می‌گوید نمی‌تواند شما را به تصمیم‌های خوبی برساند؛ چنین چیزی ممکن است. ولی اگر با غریزه‌تان تصمیم بگیرید، چون غریزهٔ انسان دستگاه پیچیده‌ای است که نمی‌توانیم از کارش سر دربیاوریم، نمی‌توانید بگویید غریزه‌تان تصمیم‌گیرنده‌ای دقیق است یا مثل ساعتی خراب بازهم دو بار در روز زمان را درست نشان می‌دهد.

شاید به این دلیل از محصول شرکت راضی بودید که آنها برای هر محصول و فروش آن هزینهٔ خیلی زیادی می‌کردند و سود زیادی نمی‌بردند.

اگر به حال خودمان گذاشته شویم، ذره‌ای بدشانسی را خواهیم دید، ولی بیشتر خوش‌شانسی‌های محض را نادیده می‌گیریم.

تغییرات کوچک در میزان مشاهدهٔ شانسی که در غیر این صورت آن را نادیده می‌گرفتید تأثیر زیادی بر چگونه از آب درآمدن زندگی‌تان خواهد داشت

البته سوگیری به پس‌نگری فقط به شما و انتخاب‌های خودتان مربوط نیست؛ این پدیده به دید شما به تصمیمات دیگران و دید دیگران به تصمیمات شما نیز مرتبط است. می‌دانید چه چیز بدتر از این است که عمرتان را با حسرت ناشی از این فکر بگذرانید که باید می‌دانستید این‌طور می‌شود؟ داشتن این حسرت به اضافهٔ اینکه همه به شما بگویند: «من که گفته بودم.»

واکسن سوگیری به پس‌نگری وقتی از ردیاب آگاهی استفاده می‌کردید، شاید به فکرتان رسیده باشد که خوب است، در جریان فرایند تصمیم‌گیری، «چیزهایی که قبل از تصمیم‌گیری می‌دانستید» را بنویسید.

مثال‌های زیادی از دنیای واقعی وجود دارند که نشان می‌دهند بی‌دقتی کلمات و عبارت‌هایی که برای بیان احتمال به کار برده می‌شوند چگونه جدایی‌هایی با پیامدهای بسیار بزرگ و مهم ایجاد کرده‌اند. فیلیپ تِتلاک این موضوع را در کتاب هنر پیش‌بینی: گفتاری دربارهٔ توانایی آینده‌نگری با روش‌های علمی در سال ۲۰۱۵ مطرح کرد.

داشتن بازهٔ گسترده بد نیست، بلکه راهی است برای اینکه با بیشترین دقت ممکن نشان دهید در حدس‌های مبتنی‌بر اطلاع و تجربه‌تان چقدر اطلاع و تجربه وجود دارد. بازه‌ای گسترده‌تر که به‌درستی نشان می‌دهد چه چیزی را می‌دانید و چه چیزی را نمی‌دانید مفیدتر از بازهٔ محدودتری است که قطعیتتان را بیشتر از آنچه هست نشان می‌دهد.

اگر هدفتان رسیدن به قطعیت در مورد انتخاب باشد، کارتان هرگز تمام نمی‌شود. دنبال کردن قطعیت باعث فلج تحلیلی می‌شود.