بریده‌هایی از کتاب سونات بلوط

انگار همیشه جای یک تن خالی است

اسبی که به روی قالی خانۀ ماست در تاخت و تاز خالی خانۀ ماست آن گاو که در تابلو نقاشی است خوشبخت‌تر از اهالی خانۀ ماست

برای ایوب میرزایی چندی است که با خواب خودم تنهایم از چوب، تراشیده شده رؤیایم تنهایی‌ام از مرگ به من ارث رسید من پیر قبیلۀ مترسک‌هایم

از دل همه را تکانده‌ام الا تو

شور و نمک تمام هستی عشق است بی عشق جهان زود کپک خواهد زد

در زد کسی انگار که مهمان داریم در سفره گرسنگی فراوان داریم امروز پدر ابر زیادی آورد مانند همیشه شام باران داریم

هم رود خراب و مست راه افتاده هم کوه عصا به دست راه افتاده یک لحظه گذشتی از کنار دریا دنبال تو هر چه هست راه افتاده

لب‌های من و تو قطره قطره باران رفتیم من و تو زیر چتر باران یک هایکو ـ بوسۀ طلایی شده است سطر من و سطر تو و سطر باران

در وصف تو از ازل کم آورده دلم اندازۀ صد غزل کم آورده دلم در عشق تو من ماهی ریزی هستم دریایی تو! بغل کم آورده دلم

این سنگ مگر چه دیده که سنگ شده؟ بار چه غمی کشیده که سنگ شده؟ این سنگ... مگر سنگ شدن آسان است؟ در خود چقدر دویده تا سنگ شده!

گمراه شدم، به راه تو افتادم در تاب و تب نگاه تو افتادم من یوسف بی‌برادر و بی‌گرگم با پای خودم به چاه تو افتادم

ای مرگ! چگونه با تو باید سر کرد مرگی تو، نمی‌شود تو را باور کرد

آن گاو که در تابلو نقاشی است خوشبخت‌تر از اهالی خانۀ ماست