بریده‌هایی از کتاب تنها تو ردیف می‌کنی شعرم را

ای اشک، مبادا که سرازیر شوی این بغض قرار است که فریاد شود.

ای اشک، مبادا که سرازیر شوی این بغض قرار است که فریاد شود

از حال و هوای مردنش معلوم است از شدت غصه خوردنش معلوم است کیفیت زندگی هر انسانی از شیوۀ جان‌سپردنش معلوم است.

یک مرتبه اصل ماجرا را گم کرد آن یار همیشه آشنا را گم کرد یک عمر در آغوش خدا بود، ولی تا گفت «خدا کیست؟» خدا را گم کرد...

بعد از تو تمام رازها فاش شدند لب‌ها همه آیینۀ «ای کاش» شدند قبل از تو، تمام شهر شاعر بودند بعد از تو، تمام شهر نقاش شدند...

در چشم تو رودخانه جریان دارد کوهی است که صد چشمۀ جوشان دارد انگار قرار نیست خشکیده شود یک ابر مگر چقدر باران دارد؟

چندی است که من قافیه را باخته‌ام، تنها تو ردیف می‌کنی شعرم را.

من، واژه به واژه، محو معنا که تویی من، قطره به قطره، غرق دریا که تویی

یا غرق شراب کن مرا، یا بشکن.

چشمان تو بی‌صدا سخن می‌گویند بی‌پرده و بی‌ریا سخن می‌گویند با وحی میانه‌ای ندارند، ولی «بی واسطه با خدا، سخن می‌گویند»

تا بال و پری هست، چرا می‌ترسیم؟ تا پنجره باز است، چرا می‌ترسیم؟ وقتی که هنوز آسمان پابرجاست از کوچۀ بن‌بست چرا می‌ترسیم؟

یک عمر فقط به تاب و تب افتادیم از روز بریدیم و به شب افتادیم از بس که به خاطرات خود برگشتیم، از جادۀ زندگی عقب افتادیم.

در واژه نمان تا که به معنا برسی با قطره مجوش تا به دریا برسی از هر چه «من» است، بال خود را بتکان تا اینکه سبکبال، به بالا برسی

بر بوم، طناب دار باید بکشد یک عاشق بیقرار باید بکشد نقاش تو روزگار سختی دارد، زیرا فقط انتظار باید بکشد.

تنها که شدم، حال دلم بهتر شد تنهایی من، برای من سنگر شد یک مرتبه وحی شد که پیغمبر نیز در غار حرا بود که پیغمبر شد.

اینقدر نگویید زمین خانۀ ماست ما اهل بهشتیم، ولی گم شده‌ایم

وقتی که هزار قفل بر در باشد، وقتی که تمام گوش‌ها کر باشد، از عشق چگونه می‌شود حرفی زد، وقتی که سکوت، حرف آخر باشد؟

گر همسفر شقایقی، بسم الله گر با دل خون موافقی، بسم الله تا قله قاف، راهمان طولانی است، ای دوست، اگر که عاشقی، بسم الله.

تنها که شدم، حال دلم بهتر شد

باران! تو که از گریه پدید آمده‌ای، چشمان تر مرا به خاطر بسپار.

گنجینۀ ناب گوهرت را بشکن تاجی که نشسته بر سرت را بشکن ای دوست! اگر قرار بر بت‌شکنی است، اول بت محبوب‌ترت را بشکن

وقتی که هزار قفل بر در باشد، وقتی که تمام گوش‌ها کر باشد، از عشق چگونه می‌شود حرفی زد، وقتی که سکوت، حرف آخر باشد؟

بگذار که هم‌صحبت فرهاد شود بگذار که یک‌مرتبه آزاد شود ای اشک، مبادا که سرازیر شوی این بغض قرار است که فریاد شود.

اینقدر نگویید زمین خانۀ ماست ما اهل بهشتیم، ولی گم شده‌ایم

خورشیدتبار، زندگی می‌بخشد مانند بهار، زندگی می‌بخشد مرگ تو سرآغاز جهانی تازه است مرگی که هزار زندگی می‌بخشد.

چشمان تو بی‌صدا سخن می‌گویند بی‌پرده و بی‌ریا سخن می‌گویند با وحی میانه‌ای ندارند، ولی «بی واسطه با خدا، سخن می‌گویند»

وقتی که هزار قفل بر در باشد، وقتی که تمام گوش‌ها کر باشد، از عشق چگونه می‌شود حرفی زد، وقتی که سکوت، حرف آخر باشد؟

هرچند که نیست، سفره را می‌چینم تا اینکه دمی کنار او بنشینم، دنیا شده دنیای خیال‌انگیزی زیرا همه را به چشم او می‌بینم.

تنها که شدم، حال دلم بهتر شد تنهایی من، برای من سنگر شد یک مرتبه وحی شد که پیغمبر نیز در غار حرا بود که پیغمبر شد.

شیراز عجب حال عجیبی دارد وقتی که تمام شهر، شاعر هستند.