بریده‌هایی از کتاب سیاه قلب

هزار دشمن در خارج از خانه بهتر از یک دشمن در درون خانه است.

تا وقتی‌که یک نفر دوستت دارد، دیگر هیچ مهم نیست که کی هستی و قیافه‌ات چه شکلی است.

وقتی در سفر کتابی با خودت به همراه می‌بری، یک چیز عجیبی اتفاق می‌افتد: کتاب شروع می‌کند به جمع‌آوری خاطراتت. بعدها کافی است که تو فقط لای آن کتاب را باز کنی تا دوباره به همان جایی برگردی که کتاب را اولین‌بار خوانده‌ای. یعنی با خواندن اولین کلمات، همه چیز را به یاد می‌آوری: عکس‌ها، بوها، همان بستنی‌ای که موقع خواندن می‌خوردی...

‫«همراه داشتن کتاب‌های آشنا در جاهای غریبه به آدم آرامش می‌دهد.»

کتاب‌ها خانه و کاشانهٔ او در جاهای ناآشنا بودند.

کتاب‌ها لحظه‌های کسل‌کننده را فراری می‌دادند.

خودت همیشه می‌گویی کتاب‌ها باید سنگین باشند، چون تمام دنیا توی‌شان است.

شاید درستش هم همین باشد. هیچ لزومی ندارد که آدم توی زخم‌های قدیمی سیخ فرو کند.

کتاب، بیماری سخت و تلخی است که روح را در خود غرق می‌کند.

به گمانم تنها خوراک این خانم کلمه باشد. تمام خانه‌اش پر از کتاب است. بی‌برو برگرد کتاب را به هم‌نشینی با آدم‌ها ترجیح می‌دهد.

بعضی وقت‌ها باید از آدم‌ها در مقابل حماقت‌های‌شان محافظت کرد.

داستان‌ها، رمان‌ها و افسانه‌ها به موجودات زنده شباهت دارند، و حتی شاید بعضی از آن‌ها به راستی موجوداتی زنده باشند. آن‌ها مثل انسان‌های واقعی، سَر، پا، جریان گردش خون و کت و شلوار دارند. ‫اریش کستنر، امیل و کارآگاهان۶۶

«بیل، زندگی عدالت سرش نمی‌شود. ما به بچه‌های‌مان می‌گوییم که در زندگی عدالت حکم‌فرماست. اما با این کار به آن‌ها بد می‌کنیم. این حرف حتی دروغی معمولی نیست، دروغی نفرت‌انگیز است. زندگی عدالت سرش نمی‌شود، هرگز این‌طور نبوده است و هرگز این‌طور نخواهد شد.» ‫ویلیام گلدمن، شاهزاده خانم عروس

به قول نویسنده‌ای معروف: آدم می‌تواند نویسنده را به سه شکل ببیند، به شکل قصه‌گو، به شکل معلم و به شکل ساحر...

واقعیت این است که دنیای ما حتی طاقت تحمل وجود آدم‌هایی را که قدری با دیگران فرق دارند ندارد،