بریده‌هایی از کتاب دیوان حافظ

گفتی که پس از سیاه رنگی نبود پس موی سیاه من چرا گشت سفید

دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم که در طریقت ما کافریست رنجیدن به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن

در کم خردی از همه عالم بیشم

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر آری شود ولیک به خون جگر شود

چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند

دل می‌رود ز دستم صاحب دلان خدا را دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

در اندرون من خسته دل ندانم کیست که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

بکن معامله‌ای وین دل شکسته بخر

با دلارامی مرا خاطر خوش است کز دلم یک باره برد آرام را

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت دایما یک سان نباشد حال دوران غم مخور هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب باشد اندر پرده بازی‌های پنهان غم مخور

ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد دل رمیده ما را رفیق و مونس شد نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

تو و طوبی و ما و قامت یار فکر هر کس به قدر همت اوست

حافظا چون غم و شادی جهان در گذر است بهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم

خرقه پوشی من از غایت دین داری نیست پرده‌ای بر سر صد عیب نهان می‌پوشم

من نه آنم که دگر گوش به تزویر کنم

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

حافظ وظیفه تو دعا گفتن است و بس دربند آن مباش که نشنید یا شنید

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

ما را ز خیال تو چه پروای شراب است خم گو سر خود گیر که خمخانه خراب است

یا رب دعای خسته دلان مستجاب کن

گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ یا رب این قلب شناسی ز که آموخته بود

فراغتی و کتابی و گوشه چمنی من این مقام به دنیا و آخرت ندهم

جانم بسوختی و به دل دوست دارمت

دست از طلب ندارم تا کام من برآید یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید

اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح صلاح ما همه آن است کان تو راست صلاح

چنان زندگانی کن اندر جهان که چون مرده باشی نگویند مرد

با درد صبر کن که دوا می‌فرستمت

غم در دل تنگ من از آن است که نیست یک دوست که با او غم دل بتوان گفت