بریده‌هایی از کتاب سررشته

می‌دیدم که بچه‌ها هر روز حوض وجودم را متلاطم می‌کنند و هرچه لجن آنجا هست، جلوی چشمم قاب می‌کنند. اگر بچه‌ها نبودند، این لجن‌ها هم نبودند؟ چرا. بودند؛ اما من نمی‌دیدمشان. هیچ‌کس دیگری نمی‌توانست همین قدر رک و پوست‌کنده، جوری که نتوانم از زیرش در بروم و نتوانم لجن‌ها را به صورت خودش بمالم، به من نشان دهد که در آن اعماق چه خبر است.

قرآن‌خواندن انگار کشش اعصابم را بیشتر کرده بود.

روتین‌هایم بخشی از وجود من‌اند. با چنگ و دندان باید مواظبشان باشم. آن‌ها یک‌شبه به دست نیامده‌اند که یک‌روزه از دستشان بدهم. روتین‌های خوب، سرمایه‌اند.

دبیرستانی که بودم، آقای معلم ریاضی بارها سر کلاس می‌گفت: «به پیغمبر قسم، من از شما انتظار ندارم درس بخونین! آخه آدم دو تا کار که نمی‌تونه انجام بده. هم مدرسه بیاد، هم درس بخونه. شما دارین می‌آین مدرسه، دیگه درس نمی‌خواد بخونین!»

بچه‌ها آفت خوب‌بودنم شده بودند یا لجن‌ها؟ اگر می‌رفتم توی غار و هر روز و هر ساعت کسی به پایم نمی‌پیچید که مرا به خودم نشان دهد، بندهٔ خوب خدا می‌شدم؟ نمی‌شدم. من حالا از حضور اژدها باخبر شده بودم. اژدهایی در درونم بود که وقتی دید طفلم دارد با آب‌های ته ظرف سالاد شیرازی، گل‌های فرش تازه از قالی‌شویی آمده را آبیاری می‌کند، به من فرمان داد سبد پلاستیکی را محکم بکوبم روی اُپن و یک داد بلند هم بگذارم تنگش. اژدهای من در غار شاید افسرده می‌شد؛ اما نمی‌مرد. نمی‌مرد و دود آتش درون حتماً در چشمم می‌رفت. حتی اگر چیزی برای سوزاندن در بیرون وجود نداشت.

ته دلم احساس کردم که ظاهر عمل پوسته است، جسد است، و نیت است که مثل روح زنده‌اش می‌کند.

سیاه و سفید، پولدار و فقیر، درس‌خوانده و بی‌سواد، هرکس با نامی او را صدا می‌زد. دیگر فرقی نداشت. تو هرچه باشی، در برابر او هیچی. ما همه هیچ بودیم و او همه.

میدونی؟ دیشب که دو ساعت سرپا وایسادم و ژلهٔ تزریقی درست کردم برای مهمونی، وسط کارا یکهو یه فکری از سرم گذشت. من که بچه‌م از پرجنب‌وجوشی و آتیش‌به‌پاکنی شهرهٔ آفاقه، تونستم این‌همه وقت بذارم و دسر درست کنم؛ اون‌وقت چرا نمی‌تونم به‌اندازهٔ دو رکعت نماز نافله وقت گیر بیارم؟ چرا اذان و اقامه رو هم گذاشتم کنار؟ چرا یه تسبیح حضرت زهرا نمی‌تونم بگم بعد نماز؟ دیشب یکهو به خودم نهیب زدم، گفتم: «بدبخت! تو نمی‌خوای، نه اینکه نمی‌تونی.» دلم می‌خواد زارزار گریه کنم.

آدم مادر که می‌شود، هرچه زده بوده می‌پرد.

راه گلویش دست‌انداز دارد برای قورت‌دادنشان

ذهنم رفت به ورم پای زنی که اون‌قدر ایستاده بود و نماز خونده بود که پاش ورم کرده بود. شنیدی که؟ این رو درمورد حضرت زهرا می‌گن.

یه مادر شهید می‌گفت: «نصف شب آردم رو خمیر می‌کردم. تا خمیر ور بیاد، نمازشب می‌خوندم. بعد می‌رفتم سر تنور، نون می‌پختم. اذان صبح که بلند می‌شد، من نون‌هام رو چیده بودم بغل دیوار که خنک بشن.»

خدا به وعده‌اش خوب وفا می‌کند.

«حسین جان ای آبروی دو عالم / نگین سلیمان به حلقهٔ خاتم / خداحافظ ای نگار و حبیبم / خداحافظ ای غم‌گسار و طبیبم / خداحافظ ای قرار و شکیبم / خداحافظ ای امام غریبم.»

به این فکر کن که دور از جونت، اگه عزرائیل هم همون لحظه بیاد سراغت، لباس بچه هندونه‌ای باشه، بالاخره یکی پیدا می‌شه عوضش می‌کنه. چهار رکعت نماز که دیگه این حرفا رو نداره.

روتین‌هایم بخشی از وجود من‌اند. با چنگ و دندان باید مواظبشان باشم. آن‌ها یک‌شبه به دست نیامده‌اند که یک‌روزه از دستشان بدهم. روتین‌های خوب، سرمایه‌اند.

ارتباط با آدم‌ها، کاری می‌کرد که من مدام مرزهای اخلاق را زیر پا بگذارم. خصوصاً آدم‌هایی که بندشان محکم به من بند بود و آفت خوب‌بودنم شده بودند. کدام آدم‌ها؟ همین بچه‌ها.

داشت ظرف می‌شست که صدای اذان گوشی بلند شد. دستش را آب کشید و رفت سراغ چادرنمازش. توی سینک را نگاه کردم. فقط سه تا استکان مانده بود که آب بکشد و کار تمام شود. اما همان‌ها را گذاشته بود و رفته بود تا چادر بپوشد و برود سراغ اذان و نماز.

قرآن‌خواندن انگار کشش اعصابم را بیشتر کرده بود.

- باید برم درِ خونهٔ خدا، باید گریه کنم، باید روضه برم. حالم خیلی بده این روزا. باید نصفه‌شبا بلند شم، با خدا حرف بزنم.

نگفته بود چون بچه‌ت شیطونه، دیگه عبادت نکن. گفته بود ثواب تحمل بازیگوشی بچه‌ت خیلی زیاده.

من که بچه‌م از پرجنب‌وجوشی و آتیش‌به‌پاکنی شهرهٔ آفاقه، تونستم این‌همه وقت بذارم و دسر درست کنم؛ اون‌وقت چرا نمی‌تونم به‌اندازهٔ دو رکعت نماز نافله وقت گیر بیارم؟ چرا اذان و اقامه رو هم گذاشتم کنار؟ چرا یه تسبیح حضرت زهرا نمی‌تونم بگم بعد نماز؟

من که بچه‌م از پرجنب‌وجوشی و آتیش‌به‌پاکنی شهرهٔ آفاقه، تونستم این‌همه وقت بذارم و دسر درست کنم؛ اون‌وقت چرا نمی‌تونم به‌اندازهٔ دو رکعت نماز نافله وقت گیر بیارم؟ چرا اذان و اقامه رو هم گذاشتم کنار؟ چرا یه تسبیح حضرت زهرا نمی‌تونم بگم بعد نماز؟ دیشب یکهو به خودم نهیب زدم، گفتم: «بدبخت! تو نمی‌خوای، نه اینکه نمی‌تونی.» دلم می‌خواد زارزار گریه کنم.

مثل یک پر سبک بودم.

تو هرچه باشی، در برابر او هیچی.

یک جمله بود که هر هفته مرا بیشتر به خودش وابسته می‌کرد: «اوصیکم عباد اللّٰه و نفسی بتقوی اللّٰه.» طنین این جمله که می‌پیچید، خودم را می‌دیدم که در زمرهٔ عباد خدا هستم.

می‌گفت دوسه بار که با زن‌های عراقی وارد گپ‌وگفت شده بوده، ابراز تعجب می‌کرده‌اند که چرا زن‌های ایرانی این‌قدر دیر بچه‌دار می‌شوند و تعداد بچه‌هایشان هم کم است

بچه‌ها آفت خوب‌بودنم شده بودند یا لجن‌ها