بریده‌هایی از کتاب یک روز انتظار

پسرک یک روز تمام، یعنی از ساعت نُه صبح، منتظر بود که بمیرد.

نگران نیستم، اما انگار دستِ خودم نیست.

اگر خسته می‌‌شوی، لازم نیست پیش من بمانی»

فکر می‌‌کنی چند وقت دیگر می‌‌میرم؟

من که می‌‌دانم می‌‌میرم. در فرانسه که به مدرسه می‌‌رفتم، بچه‌ها می‌‌گفتند آدم با تب چهل و چهار درجه می‌‌میرد، اماالان من صد و دو درجه تب دارم. پس پسرک یک روز تمام، یعنی از ساعت نُه صبح، منتظر بود که بمیرد.

آرام شد. گره‌ی اخم‌هایش نیز از هم باز شد و بالاخره، فردای همان روز هر چند کمی بی‌حال بود، اما آرام بازی می‌‌کرد و خیلی راحت برای چیزهای بی‌اهمیت به گریه می‌‌افتاد.

چقدر به مردنم مانده؟

چقدر به مردنم مانده؟ ـ قرار نیست بمیری، تو حالت خوب است؟ ـ چرا، قرار است بمیرم. خودم شنیدم گفت تبش صد و دو درجه است. ـ آدم که از تب صد و دو درجه نمی‌میرد، این چه حرفی است که می‌‌زنی؟ ـ من که می‌‌دانم می‌‌میرم. در فرانسه که به مدرسه می‌‌رفتم، بچه‌ها می‌‌گفتند آدم با تب چهل و چهار درجه می‌‌میرد، اماالان من صد و دو درجه تب دارم. پس پسرک یک روز تمام، یعنی از ساعت نُه صبح، منتظر بود که بمیرد.

ـ فکر می‌‌کنی چند وقت دیگر می‌‌میرم؟ ـ چی؟ ـ یعنی چقدر به مردنم مانده؟ ـ قرار نیست بمیری، تو حالت خوب است؟

پسرک یک روز تمام، یعنی از ساعت نُه صبح، منتظر بود که بمیرد.

نگران نیستم، اما انگار دستِ خودم نیست.

ـ یعنی چقدر به مردنم مانده؟

نگاهش که به پایین تخت خیره بود، آرام شد

آرام بازی می‌‌کرد و خیلی راحت برای چیزهای بی‌اهمیت به گریه می‌‌افتاد.

مجموعه «مطالعه در وقت اضافه» با این هدف فراهم شده است تا کاربران طاقچه بتوانند در عرض چند دقیقه یک داستان کوتاه از نویسندگان ایران و جهان را بخوانند. امیدواریم این داستان‌های کوتاه بتواند کمکی کوچک به پربارترکردن دقایق زندگی داشته باشد. دقایقی کوتاه که در میان روزمرگی‌ها، دقایقی زیباتر و ارزشمندتر باشد و در میان لحظات خوبمان جای بگیرد.

خیلی راحت برای چیزهای بی‌اهمیت به گریه می‌‌افتاد.

اگر خسته می‌‌شوی، مجبور نیستی کنارم بمانی.

اگر خسته می‌‌شوی، لازم نیست پیش من بمانی».

نگران نیستم، اما انگار دستِ خودم نیست.

هوای صاف و سردی بود، و برفی که روی زمین نشسته بود چنان یخ زده بود که انگار تمام درختان بی‌شاخ و برگ، بوته‌ها، شاخه‌های هرس شده، چمن و زمین عریان، همه و همه را با یخ لعاب داده بودند.

آرام بازی می‌‌کرد و خیلی راحت برای چیزهای بی‌اهمیت به گریه می‌‌افتاد.

پسرکِ نُه ساله خیلی بی‌حال و مریض به‌نظر می‌‌رسید. دستم را روی پیشانیش گذاشتم و دیدم که تب دارد. گفتم: «بهتر است بروی بالا و استراحت کنی. انگار بیمار شده‌ای». گفت: «چیزیم نیست». دکتر آمد و تبش را اندازه گرفت. پرسیدم: «چقدر تب دارد؟» ـ صد و دو درجه. پایین که آمدیم دکتر سه نوع کپسول و طرز مصرف آن‌ها را به من داد. یکی تب‌بُر بود، یکی دیگر مُسهل بود، و سومی هم اسید خون را پایین می‌‌آورد. دکتر گفت: «میکروب آنفولانزا فقط در محیط اسیدی زنده می‌‌ماند». ظاهراً چیزی نبود که در مورد آنفولانزا نداند و گفت اگر تبش از صد و چهار درجه بالاتر نرود، اصلاً نباید نگران سلامتیش باشیم.

پسرکِ نُه ساله خیلی بی‌حال و مریض به‌نظر می‌‌رسید. دستم را روی پیشانیش گذاشتم و دیدم که تب دارد. گفتم: «بهتر است بروی بالا و استراحت کنی. انگار بیمار شده‌ای». گفت: «چیزیم نیست». دکتر آمد و تبش را اندازه گرفت. پرسیدم: «چقدر تب دارد؟» ـ صد و دو درجه. پایین که آمدیم دکتر سه نوع کپسول و طرز مصرف آن‌ها را به من داد. یکی تب‌بُر بود، یکی دیگر مُسهل بود، و سومی هم اسید خون را پایین می‌‌آورد. دکتر گفت: «میکروب آنفولانزا فقط در محیط اسیدی زنده می‌‌ماند». ظاهراً چیزی نبود که در مورد آنفولانزا نداند و گفت اگر تبش از صد و چهار درجه بالاتر نرود، اصلاً نباید نگران سلامتیش باشیم.

منظورم این است که اگر خسته می‌‌شوی، مجبور نیستی کنارم بمانی.

نگران نیستم، اما انگار دستِ خودم نیست

آدم که از تب صد و دو درجه نمی‌میرد، این چه حرفی است که می‌‌زنی؟

آرام بازی می‌‌کرد و خیلی راحت برای چیزهای بی‌اهمیت به گریه می‌‌افتاد.

نگران نیستم، اما انگار دستِ خودم نیست.

دقیقاً مثل فرق مایل و کیلومتر است. اگر با سرعت هفتاد مایل در ساعت رانندگی کنیم، یعنی سرعتمان چند کیلومتر در ساعت است؟

فردای همان روز هر چند کمی بی‌حال بود، اما آرام بازی می‌‌کرد و خیلی راحت برای چیزهای بی‌اهمیت به گریه می‌‌افتاد.