بریده‌هایی از کتاب ابر شهر (جلد اول)

گاهی انسان در جست‌وجوی یک درخت، جنگل را نمی‌بیند.

«در عَجَبم از کسی که از ترس بیماری حاضر است از غذا پرهیز کند، امّا از ترس دوزخ حاضر نیست از گناه پرهیز کند! ایّهاالنّاس! هرکه به‌اختیار خدا را نپرستد، به‌اجبار بنده‌اش را خواهد پرستید.»

روزی مردی از مصر آمد و از ابوالعبّاس کرامت خواست. گفت: «کرامت من این است که با بار گناه به این سنگینی، می‌توانم روی زمین راه بروم.»

عاقل اشتباه کند، متأسّف می‌شود؛ احمق اشتباه کند، فلسفه می‌بافد

سخن اقتضای آفرینش است و آنجا که حقّ است و خلق نیست،

روح سخن تصرّف در خاطر است. صدا و تصویری که ضبط می‌شود، هرچیزی که باشد، سخن نیست، جنازهٔ سخن است. تأثیر دارد، امّا نه‌چندان که باید. سخن باید زنده باشد

اَبَرشهر جایی است که هیچ چیز مانع چیزی نیست، هیچ چیز مزاحم چیزی نیست، چون همه‌چیز در آنجا یک چیز است.

مهم‌ترین ایدهٔ ابن‌عربی وحدتی است که میان همه‌چیز برقرار است

سالک باید بی‌واسطه یا با کمترین واسطه، به شخص امام زمان(عج) متّصل باشد.

شیعهٔ دوازده‌امامی به وجود امام غایب امّا زنده اعتقاد دارد. چه در غیبت و چه در حضرت، امام و دستگیر سالکان است. وقتی کسی می‌تواند بدون واسطه یا با کمترین واسطه به آن امام حیّ و حاضر متّصل شود، دیگر نیازی نیست به سلسله‌های طولانی و پُرواسطهٔ پیران خراسان برسد. تیمّم باطل است آنجا که آب است.

«سعی کن حقّ یک شبانه‌روزت را به جا بیاوری.»

خدایا، شیعیان ما از پرتو نورهای ما و باقی‌ماندهٔ گِلِ وجودِ ما آفریده شده‌اند و گناهان زیادی را به پشت‌گرمیِ دوستی و ولایت ما انجام داده‌اند. اگر گناهانشان میان تو و آن‌هاست، از آن‌ها بگذر که ما از آن‌ها راضی هستیم، و اگر میان خودشان است، از خُمسِ ما جبران بفرما و این میانه را اصلاح کن! خدایا، آن‌ها را وارد بهشت بفرما و از آتش دور بفرما و همراه با دشمنان ما در خشم و عذاب خود فرومبر! خدایا، آن‌ها را در روزگار سرفرازی، سلطنت، چیرگی و دولتِ ما به زندگی برگردان!

هرکس با انجام هر کاری هرچند کوچک، تأثیری ابدی بر عوالم و کائنات می‌گذارد. حتّی قرن‌ها پس از مرگش، بعضی‌ها می‌توانند آن تأثیر را ببینند. لازمهٔ این کار، اتّصال به آن منبع بزرگ است. تمام آنچه می‌نویسم، حاصل دسترسی محدود من

می‌گویند که روزی جوانی زیبارو خیار می‌فروخت و داد می‌زد: «الخیار مأة بدینار.» صاحب‌دلی شنید و به یاد آورد خیار به معنای خوبان است. گفت: «الخیار مأة بدینار، فکیف الأشرار؟» و زارزار گریه کرد و گفت: «با دوست چنین کنی، با دشمن چه می‌کنی؟»