بریده‌هایی از کتاب وردهایی برای فراموشی

و باد کلمه‌ها را با خود برد.

در نهایت فهمیدم همه فقط منتظریم تا بمیرد.

نمی‌دانستم کدام بدتر بود: دل‌سوزی یا بدگمانی.

شاید دلیل اینکه نتوانسته بودیم چنین چیزی را باور کنیم، این نبود که حقیقت نداشت. شاید به‌این‌خاطر بود که باورکردنش خیلی تلخ بود.

او زبانی بود که هنوز خواندنش از یادم نرفته بود.

به صورتش نگاه کردم و هفت گوشهٔ ستارهٔ سبزی را که در عنبیهٔ چشم چپش می‌درخشید، دنبال کردم. آخرین باری که این‌قدر به او نزدیک ایستاده بودم، داشتم شکل این ستاره را از بر می‌کردم و الگویش را به‌شکل تک‌خاطرهٔ مخدوش‌نشده‌ای به هم می‌بافتم تا هنگام رفتن با خودم ببرم.

با او حس می‌کردم در خانه‌ام.

زیر لحاف تخت آگوست نشسته بود.