بریده‌هایی از کتاب توهمات جمعی

ما بیشتر در تخیل رنج می‌بریم تا در واقعیت.

پیروی کورکورانه بر انواع تصمیم‌گیری‌ها تأثیر می‌گذارد، از نحوهٔ رأی‌دادن و مکان سرمایه‌گذاری گرفته تا لباس‌هایی که می‌پوشیم، جایی که غذا می‌خوریم و مدرسه‌ای که انتخاب می‌کنیم. این رفتار همچنین نقصی اساسی را در تمایل ما به کپی‌برداری از دیگران نشان می‌دهد. ممکن است پیش خودمان فکر کنیم معقولانه و به نفع خودمان عمل می‌کنیم، درحالی‌که در واقع در دام کپی‌برداری افتاده‌ایم.

ما انسان‌ها آن‌قدر اجتماعی هستیم که فقط آگاهی‌مان از حضور دیگران می‌تواند رفتارمان را تغییر دهد. این تمایل به هم‌سوشدن با افراد دیگر که چیزی که دانشمندان علوم اجتماعی آن را «سوگیری انطباق» می‌نامند اختیاری نیست؛ این بخشی از زیست‌شناسی ماست.

معتقدم علت اصلی بی‌اعتمادی ما والدسالاری است. این کلمه از صورت لاتین واژهٔ «پدر» گرفته شده است. معنای آن «اقدامات یا اعمالی است که آزادی و استقلال شخصی فرد (یا طبقه‌ای از افراد) را با هدفی مفید یا محافظتی نقض می‌کند.» به زبان ساده، والدسالاری یعنی با دیگران به‌گونه‌ای رفتار شود که گویی آن‌ها کودکانی هستند که به‌خاطر صلاح خودشان باید تحت‌کنترل باشند. امروزه، وقتی از چیزی با عنوان «رفتار والدسالاری» یاد می‌کنیم، منظورمان این است که این امر نه‌تنها مقتدرانه و اجباری است، بلکه تحقیرآمیز هم هست.

کشش قبیله‌های ما ممکن است بسیار قوی باشد. آن‌قدر قوی که آنچه من «تلهٔ هویت» می‌نامم می‌تواند ما را وادار کند دربارهٔ ارزش‌های شخصی‌مان دروغ بگوییم. حتی باعث شود براساس باورهایی رفتار کنیم که شخصاً از آن‌ها حمایت نمی‌کنیم و در نهایت به دیگرانی که در خفا مانند ما هستند آسیب برسانیم. این تلهٔ هویت نه‌تنها مانند آنچه در جونزتاون دیدیم توهمات جمعی را شکل می‌دهد و پایدار می‌کند، بلکه می‌تواند خود گروه را نیز نابود کند.

سنکا بیش از همه از انطباق کورکورانه متنفر بود. به گفتهٔ او، با پیوستن ناخودآگاهانه به گروه‌ها، استقلال خود را تسلیم می‌کنیم و به خود و اطرافیانمان آسیب می‌رسانیم.

متأسفانه پیامدهای توهمات جمعی به سیاست محدود نمی‌شود. آن‌ها تقریباً به قلب هرچیزی که در زندگی اجتماعی ما اهمیت دارد، ضربه می‌زنند.

ترس ما از طردشدن غریزه‌ای برای بقاست که ریشهٔ آن به اجداد مشترک ما می‌رسد. انسان‌های اولیه زمانی که از گروه‌های اجتماعی کنار گذاشته می‌شدند، دسترسی کمتری به غذا و منابع داشتند و شانس کمتری هم برای یافتن جفت داشتند. در نتیجه برخی جان می‌باختند.

امروزه تنها چیزی که نیاز دارید حساب کاربری در شبکه‌های اجتماعی است. بسترهای رسانه‌های اجتماعی به هرکسی که تیشه به دست دارد، اجازه می‌دهد بازی قدرت دیجیتالی راه بیندازد، کنترل مستقیمی بر اکثریت مورد نظر اعمال کند و همهٔ مخالفان را با خشونت سانسورنشده به سکوت سوق دهد.

جهان با دیدگاه مردم تغییر می‌کند. اگر بتوانید دیدگاه مردم را به واقعیت حتی یک میلی‌متر تغییر دهید، آن‌گاه می‌توانید دنیا را تغییر دهید. جیمز بالدوین

همان‌طور که ژیرار اشاره کرد، «هر آرزوی مشترکی دو برابر می‌شود.»

طی مطالعه‌ای، وقتی شرکت‌کنندگان ازسوی پزشکی سیاه‌پوست تحسین می‌شدند، او را در جایگاه پزشک قبول داشتند. اما وقتی همان دکتر از آنان انتقاد کرد، شرکت‌کنندگان به‌شدت بر این موضوع تأکید کردند که او سیاه‌پوست است، صلاحیت ندارد و تبحر حرفه‌ای او را رد کردند.

رسانه‌های اجتماعی امروزی هم قلدری را دموکراتیک کرده‌اند. با لمس سادهٔ یک گزینه، قلدرهای آنلاین می‌توانند از رسانه‌های اجتماعی برای ایجاد لغزش‌های عظیمی از قضاوت و نفرت استفاده کنند.

اکثریت قریب‌به‌اتفاق ما می‌خواهیم زندگی‌هایی بامعنا و باهدف را دنبال کنیم. بااین‌حال، ما هم‌زمان معتقدیم اکثریت ارزش‌های مشابهی با ما ندارند. در نتیجه، مدام عقاید خود را پنهان می‌کنیم و سعی داریم با آنچه به‌اشتباه فکر می‌کنیم دیگران از ما انتظار دارند، خود را مطابقت دهیم.

مخصوصاً، تحقیقات نشان می‌دهند دروغ‌گفتن ممکن است باعث ترشح هورمون‌های استرس و افزایش ضربان قلب و فشارخون شود.

گونه‌های اجتماعی، از مگس سرکه تا انسان خردمند، زمانی که منزوی می‌شوند، در وضعیت بدی قرار می‌گیرند. انسان خردمند، گونه‌ای سرکوب‌ناپذیر و معناساز، در شرایط عادی تحت‌تأثیر انزوای اجتماعی درک‌شده قرار می‌گیرد و این تأثیرپذیری کاملاً چشمگیر است.

«اینکه کسی یاد بگیرد دهان خود را بسته نگه دارد، اینکه یاد بگیرد چه دیدگاه‌هایی برای بیان مناسب‌اند و به‌خصوص چه دیدگاه‌هایی مناسب نیستند، تاحدی تابعی از افزایش اجتماعی‌شدن» است، فرآیندی که با عنوان «یادگیری دموکراتیک» نیز شناخته می‌شود.» این الگو نشان می‌دهد آموزش و منابع بیشتر ممکن است در واقع احتمال خودسانسوری را افزایش دهند.

سؤال واقعی اینجاست که آیا آیندهٔ روشن‌تر واقعاً همیشه این‌قدر دور است؟ برعکس، اگر آینده مدت‌ها همین‌جا بوده باشد و فقط کوری و ضعف خودمان مانع دیدن آن در اطراف و درونمان شده و ما را از توسعهٔ آن بازداشته باشد، چه؟ واتسلاف هاول

تحقیقات نشان می‌دهند انزوای اجتماعی درک‌شده (یعنی تنهایی) عامل خطرناکی در تضعیف عملکرد شناختی کلی، تسریع زوال شناختی، تضعیف عملکرد اجرایی، افزایش منفی‌گرایی و افسردگی، افزایش حساسیت به تهدیدات اجتماعی و سوگیری تأیید اجتماعی است که به‌شکل متناقضی هم محافظت‌کننده است و هم خودویرانگر. همچنین انسان‌گرایی و سرایت این‌ها را نیز افزایش می‌دهد؛ آنچه انسجام اجتماعی را تهدید می‌کند.

اگر مردم انتخاب‌های یکدیگر را ببینند و اگر صرفاً از یکدیگر کپی‌برداری کنند، خرد به‌سرعت می‌شود حماقت.

خیلی ساده، هرچه بیشتر چیزی را ببینیم، مغز ما سریع‌تر تمایل دارد آن را حقیقت پردازش کند و بپذیرد

ما بیشتر در تخیل رنج می‌بریم تا در واقعیت. سنکا

تحت شرایطی، این انگیزه برای محافظت از خود می‌تواند زشت باشد. وقتی احساس خطر می‌کنیم، تمایل داریم هویت دیگران را تغییر دهیم و آن‌ها را براساس هویت‌های منفی‌تر یا کلیشه‌های مضر توصیف کنیم تا به خودمان احساس برتری دهیم.

ازنظر جایگاه سیاسی ربات‌ها، درحال‌حاضر بیشتر آن‌ها محافظه کارند تا لیبرال.

در واقع، ناحیه‌ای اختصاصی از مغز ما یعنی جسم مخطط، اطلاعات اجتماعی مانند تصمیمات دیگران را رمزگذاری می‌کند و ممکن است سرنخی از رفتار گله‌ای انسان داشته باشد.

وقتی وجدانتان صدایتان می‌زند، از سکوت خودداری کنید.

در هرکس مقداری اشتیاق به کرامت بشریت، اخلاق، درستی، آزادی بیان و احساس وجود و برتری بر جهان هستی وجود دارد. بااین‌حال، هر فردی کم‌وبیش قادر است با زندگی در سایهٔ دروغ کنار بیاید. هر فردی به نحوی تسلیم بی‌اهمیت جلوه‌دادن انسانیت ذاتی خود و سودگرایی می‌شود. در هرکسی تمایلی برای هم‌سویی با جمعیت ناشناس و همراهی با زندگی دروغین وجود دارد.

ما حقیقت را تقریباً در همهٔ جنبه‌های زندگی‌مان پنهان می‌کنیم.

ما بیشتر در تخیل رنج می‌بریم تا در واقعیت.

ما می‌توانیم صدای خود را حفظ کنیم و در مقابل قلدری بایستیم، بدون اینکه به همان اندازه توهین‌آمیز برخورد کنیم.