بریده‌هایی از کتاب مسیر زندگی

می‌خواست پسرش را به جایگاهی برساند که خودش نتوانسته بود به آن برسد. همۀ این‌ها خیالات باطل بود. آدم‌بزرگ‌ها بعضی وقت‌ها خیالاتی داشتند لجوجانه‌تر و مسخره‌تر از بچه‌ها.

می‌گفتند این کارِ نیکِ پاکوی آهنگر مصداق بارز ریاکاری و خودنمایی است. اما دانیل جغد از یک چیز اطمینان داشت: گناه نابخشودنی پاکو، سوای ظاهر جذابش، صرفاً این بود که قوی‌ترین مرد دره بود، تمام دره.

زیر بار حرف زور و مجازات بی‌چفت‌وبست و دلبخواهی و سلیقه‌ای نمی‌رفت. خواهرش هم به شیوۀ خودش احترام او را داشت. ارادۀ کثافت مثل خواهرش سست نبود، بلکه مثل ارادۀ مردهای بزرگسال بود، و سارا هم در خانه و هم بیرون خانه این را خوب می‌دانست. کثافت برای خودش شخصیت داشت. با گذر زمان، احترام دانیل به کثافت بیشتر هم شد. روکه خیلی اوقات با بچه‌های دره دعوا می‌کرد و همیشه بی‌آن‌که کتکی بخورد برنده می‌شد.

«تو می‌توانی آدم بزرگی بشوی! یک آدم خیلی بزرگ، دانیل جان! من و پدرت دوست نداریم به خاطر ما از پیشرفت محروم شوی.»