بریده‌هایی از کتاب مرگ آدم را زیباتر می‌کند

و شاید سیگار اختراع سرخپوستی بود که می‌خواست به معشوقه‌اش پیام کوتاه بدهد

و چقدر دیوانه‌ها شبیه همدیگرند

و شاید سیگار اختراع سرخپوستی بود که می‌خواست به معشوقه‌اش پیام کوتاه بدهد

تا خواستیم دل ببندیم دل رفته‌بود تا خواستیم دل بکنیم دل بسته‌بود

هرکس را دوست داشته‌ام آن‌قدر دوستش داشته ام که از من بدش بیاید

بازی مسخره‌ای‌ست زندگی فکرش را بکن یک عمر تو را فراموش نکرده‌باشم و بعد سر پیری آلزایمر بگیرم

پرسیدی: چگونه دوستت دارم؟ گفتم: پرنده‌ای عاشقم که برخورد گلوله‌ای به سینه‌ام تا مرگ بیشتر از چند ثانیه طول نمی‌کشد و آن چند ثانیه را به تو فکر خواهم‌کرد

باورش سخت است اما کافی‌ست لحظه‌ای به تنهایی ماموتی فکر کنی که در جستجوی نیمه‌ی دیگرش از سیبری به‌راه افتاد و قرن‌ها بعد فسیلش را در بیابان‌های عربستان کشف کردند

فردا لباسی سبز می‌پوشد

داستان غم‌انگیزی‌ست که هرکسی چیزی را در زندگی از دست داده است اما داستان من غم‌انگیز ترست تو را نداشته‌ام و از دست داده‌ام

آن‌قدر که دو آدم برفی از چشم‌هایشان برف بارید و قطب‌ها پدید آمدند

می‌خواهم مفقودالاثر شوم تا هیچ قبری نداشته باشم که انتظار بکشد نیامدن‌هایت را

سربازانی که از جنگ برنمی‌گردند نمرده‌اند! شبیه مردانی که بعد از دیدن تو دیگر کسی آن‌ها را ندید

در تمام بندها به تو فکر کرده‌ام و اگر یک‌روز باستان شناسان دست مرا از زیر خاک بیرون بیاورند هنوز حلقه‌ای بر پای زندانی بند ششم است

رابطه‌ها سرد شده‌است سال‌ها در کنار هم می‌ایستیم شبیه دو مجسمه در میدان بدون این‌که پای قلبی در میان باشد

غمگین‌تر شویم در آپارتمان‌هایی که از درخت‌ها بالاتر رفتند

به تو فکر خواهم‌کرد آن‌قدر فکر خواهم‌کرد که سال‌ها بعد روزنامه‌ها تیتر بزنند از لب‌های جنازه‌ای دود بلند می‌شود مردم، متعجب عکسم را نگاه کنند تو لبخند بزنی زیر لب بگویی: دیوانه هنوز به من فکر می‌کند

رابطه‌ها سرد شده‌است سال‌ها در کنار هم می‌ایستیم شبیه دو مجسمه در میدان بدون این‌که پای قلبی در میان باشد

داستان غم‌انگیزی‌ست که هرکسی چیزی را در زندگی از دست داده است اما داستان من غم‌انگیز ترست تو را نداشته‌ام و از دست داده‌ام

از جنگ پوکه‌ی فشنگ‌هایی می‌ماند که نیمی از آن‌ها رفته است از زیبایی تو هزار ته مانده‌ی سیگار نگاه کن آن مرد که سیگار به‌دست می‌آید قطار کوچکی‌ست که اندوه یک رفتن را آورده است تا قطاری که روی ریل دود می کند اندوه هزار رفتن را ببرد

پیر نمی‌شدیم اگر خورشیدی که رفته بود برنمی‌گشت اگر دختری را که سال‌ها پیش دوست داشتیم دوباره در خیابان‌ها نمی‌دیدیم

این‌که سینه‌ی هر مرد این‌که جهان چند خدا دارد را هیچ‌کس نمی داند اما آن زن که چشم‌هایت را آزار می‌دهد خورشید است تا آخرین نفس در روشنایش قدم بزن که این قلب کارگری‌ست که یک‌روز دیگر برای دوست داشتن به میدان شهر نمی‌رود

کوری که سایه‌اش را نمی‌بیند تنهاست و تنهاتر است خورشید که سایه‌ای ندارد شبیه من که بارها برای دیدنت طلوع کردم و هرطرف که ایستادم چون سایه‌ای سمت دیگر افتادی

داستان غم‌انگیزی‌ست که هرکسی چیزی را در زندگی از دست داده است اما داستان من غم‌انگیز ترست تو را نداشته‌ام و از دست داده‌ام

زیبایی یک زن مردان زیادی را تنها می‌کند تنهایی به خیابان می‌رود دیوانه می‌شود

و شاید سیگار اختراع سرخپوستی بود که می‌خواست به معشوقه‌اش پیام کوتاه بدهد

با شلیک آخرین گلوله چیزی تمام نمی‌شود جنگ تا سفید شدن چشم هزاران مادر ادامه دارد