بریده‌هایی از کتاب نوخسروانی‌سرایی در ادبیات معاصر فارسی

بلخی سروده است: دردا که در این زمانهٔ غم‌پرورد حیفا که در این بادیهٔ عمر نورد هر روز فراق دوستی باید دید هر لحظه وداع همدمی باید کرد

تو که یارم نه‌ای، پیشم چرایی؟ تو که نوشم نه‌ای، نیشم چرایی؟ تو که مرهم نه‌ای بر داغ ریشم نمک‌پاشِ دلِ ریشم چرایی؟

دوشم گذر افتاد به ویرانهٔ طوس دیدم جغدی نشسته بر جای خروس گفتم چه خبر داری از این ویرانه؟ گفتا: خبر این است که افسوس، افسوس!

ترجمهٔ چند سیاوچمانه: (۱) درود بر شما، ای دور افتادگان از وطن! پرواز کبوتر نیز به شما نمی‌رسد. (همان: ۲۲) (۲) اندامت سیم‌گون و تمام‌سکه‌ای‌ست پیش از ظهر به دیدارم بیا روی همان پل (همان: ۳۸) (۳) بسترم خاک و بالشم خاشاک غمی نیست اگر کوهستان نمایان باشد (همان: ۵۱)