بریده‌هایی از کتاب کار آهسته

کارفرمایان برای افزایش بازدهی نیروی کار، مدام انتظاراتشان را از کارکنان بالاتر می‌برند؛ نه، دلیل این خستگی در واقع فرهنگی درونی‌شده است که می‌گوید مشغله داشتن ارزشمند است؛ این فرهنگ از اینفلوئنسرهای آنلاینِ بهره‌وری نشئت گرفته است و دارد ما را از پا درمی‌آورد؛ شاید هم این وضعیت آغاز فروپاشی اجتناب‌ناپذیرِ "آخرین مرحلهٔ سرمایه‌داری" است.

چیزی را که نتوانی اندازه بگیری، نمی‌توانی مدیریتش کنی.

آنچه اهمیت دارد این است که به کجا می‌رسید، نه اینکه با چه سرعتی به آنجا رسیدید یا در طول مسیر چند نفر را با مشغله‌های دیوانه‌وار خود تحت تأثیر قرار دادید.

آنچه اهمیت دارد این است که به کجا می‌رسید، نه اینکه با چه سرعتی به آنجا رسیدید یا در طول مسیر چند نفر را با مشغله‌های دیوانه‌وار خود تحت تأثیر قرار دادید.

جان مک‌فی در پایان یک مصاحبهٔ مفصل با پاریس ریویو در سال ۲۰۱۰، از این ایده شگفت‌زده شد که ممکن است کسی او را فردی بسیار سخت‌کوش بداند: خیلی عجیب است که کسی به من بگوید "تو نویسندهٔ پرکاری هستی". این شبیه تفاوت زمان‌ها در مقیاس زمین‌شناسی و مقیاس انسانی است. ممکن است من در یک مقیاس مشخص پرکار باشم، اما یک روز کامل می‌نشینم و فکر می‌کنم که چه زمانی می‌توانم شروع کنم. نکتهٔ کلیدی این است که من شش روز هفته، هر روز به قدر چند جرعه آب در یک سطل می‌ریزم. پس از ۳۶۵ روز، آب سطل به میزان خوبی می‌رسد.

رویکردی آهسته‌تر به کار نه تنها شدنی است، بلکه احتمالاً بر شبه‌بهره‌وری برتری دارد. مک‌فی یادآوری می‌کند که اگر شما طی ۳۶۵ روز قطره‌هایی ناچیز از تلاش معنادار خود را جمع‌آوری کنید، سال خود را با سطلی کاملاً پر آب به پایان خواهید رساند.

«چیزی را که نتوانی اندازه بگیری، نمی‌توانی مدیریتش کنی.»

«افرادی که برای دیگران رنج می‌کشند بیشتر به بشریت آسیب می‌زنند تا افرادی که از اوقات خود لذت می‌برند.»

راهکار پیشنهادی کال نیوپورت این است که تعریفی بهتر، بهینه‌تر و انسانی‌تری از بهره‌وری ایجاد کنیم و برای حرکت به سمت آن، سه اصل کلی را پیشنهاد می‌کند: کارهای کمتری انجام دهیم، با ضرب‌آهنگی طبیعی کار کنیم و تمام فکرمان را به کیفیت کار معطوف کنیم.

ما برای برآورده کردن توقعات و انتظاراتی که دائماً بیشتر و بیشتر می‌شوند، بیش‌ازحد کار می‌کنیم و همواره مضطرب و از شرایط ناراضی هستیم.

پویایی مشاغل شناختی (ذهنی) با مشاغل فیزیکی متفاوت است. در کارهای فیزیکی، اینکه کارگران مجبور شوند بیشتر در کارخانه کار کنند ممکن است مستقیماً سود بیشتری تولید کند، اما در مقابل، در کار دانش‌بنیان، اینکه کارمندان وادار شوند کارهای بیشتری انجام دهند هم کمیت و هم کیفیت نتیجه را کاهش می‌دهد.

در اکثر مواقع، کسی میزان بهره‌وری دانش‌ورزان را اندازه نمی‌گیرد و در معدود زمان‌هایی هم که بهره‌وری آن‌ها را اندازه می‌گیریم، از روش‌های احمقانه‌ای مثل تعداد مقالات ارائه‌شده، صرف‌نظر از کیفیت آن‌ها، استفاده می‌کنیم. ما هنوز اول راه هستیم.

‫بهره‌وری آهسته ‫فلسفهٔ سازمان‌دهی تلاش‌های دانش‌ورزان به شیوه‌ای پایدار و معنادار بر این سه اصل پایدار است: ‫-کارهای کمتری انجام بده. ‫-با ضرب‌آهنگی طبیعی کار کن. ‫-تمام فکرت را به کیفیت کار معطوف کن.

زبان بهره‌وری نه تنها بر انجام دادن کارها، بلکه بر انجام دادن آن‌ها به هر قیمتی تأکید می‌کند.

به نظر من، اعتماد به نفس نداشتن در ابتدای کار منطقی است، اهمیتی ندارد که کارهای قبلی خوب پیش رفته باشند. نوشته‌های قبلی هرگز راهکاری برای نوشتن مطلب جدید فراهم نمی‌کنند.

پرکاری میزان کارهای مفید را کاهش می‌دهد، چون کارهای مختلف خیلی زود مانند علف هرز همهٔ تقویم کاری ما را پر می‌کنند و جایی برای تمرکز بر وظایف اصلی باقی نمی‌ماند.

پرکاری یک اصل ناگزیر در کار دانش‌بنیان نبوده و بیشتر عارضهٔ جانبی روش‌های ناپخته‌ای است که ما به خاطر مدیریت فردی بر حجم کارمان استفاده می‌کنیم.

اصل اول:‌ کار کمتری انجام بده. تلاش کنید تعهدات خود را به قدری کاهش دهید که بتوانید در زمان فراغتتان هم آن‌ها را انجام دهید. از حجم کاری کمتر برای تمرکز بر اندک پروژه‌هایی با بیشترین اهمیت بهره ببرید.

«افرادی که برای دیگران رنج می‌کشند بیشتر به بشریت آسیب می‌زنند تا افرادی که از اوقات خود لذت می‌برند.»

بهره‌وری آهسته فلسفهٔ سازمان‌دهی تلاش‌های دانش‌ورزان به شیوه‌ای پایدار و معنادار بر پایهٔ این سه اصل استوار است: کار کمتری انجام بده. با ضرب‌آهنگی طبیعی کار کن. تمام فکرت را به کیفیت کار معطوف کن.